Ταυτοτητες στη παραδοσιακή κοινωνια

Ταυτοτητες στη παραδοσιακή κοινωνια
Ας φαντασθούμε την παραδοσιακή κοινωνίακαι τη νεωτερική ως γεωγραφικούς τόπους. Στην παραδοσιακή κοινωνία, ήταν αποδεκτή η συνύπαρξη με τον άλλο, (με άλλες εθνότητες, με άλλους πολιτισμούς, αν εξαιρέσουμε τους θρησκευτικούς φανατισμούς και τα κατ διαστήματα πογκρόμ εναντίον των εβραίων κ.α.) Αυτό οφειλόταν στην κοινωνική τοπολογία της προνεωτερικής εποχής ,(του μεσαίωνα για παράδειγμα στη Δυτική Ευρώπη).

Σ αυτήν οι τόποι ήταν ακίνητοι ,αμετάθετοι ,με όρια και αποκλεισμούς ,καθαγιασμένοι μέσα από μια θρησκευτική νομιμοποίηση. Ο παραδοσιακός πολιτικός και κοινωνικός κόσμος, ήταν κόσμος ανυπέρβλητων διακρίσεων, περιχαρακώσεων, συμβόλων ενδυματολογικών,
θρησκευτικών ,γεωγραφικών, κοινωνικής θέσης. Η υπέρβαση τους αποτελούσε ”υβριν”, προσβολή της τάξης του κόσμου. Οι παραδοσιακές κοινωνίες χαρακτηριζόταν από μια πολύ περίπλοκη κατανομή εργασίας πού συνοδευόταν και κατά κάποιο τρόπο επικυρωνόταν από μια μεγάλη πολιτισμική διασπορά. Οι διαφοροποιήσεις λόγου, ενδύματος, τρόπων εμφάνισης, αποτελούσαν δείκτες των προνομίων και δικαιωμάτων των φορέων τους
Ο κανόνας στις παραδοσιακές κοινωνίες ήταν η εμφανής, ιεραρχημένη, συστηματική, νομικά επιβεβλημένη ανισότητα, όπως ποιητικά την περιγράφει ο μεγάλος Άραβας φιλόσοφος του Μεσαίωνα , Ιμν Καλντούν: «Ο κόσμος είναι ένας κήπος του οποίου ο φράκτης είναι η δυναστεία. Η δυναστεία είναι μια εξουσία διαμέσου της οποίας η ζωή αποκτά το κατάλληλο περιεχόμενο. Το κατάλληλο περιεχόμενο καθορίζεται από τον ηγεμόνα. Ο ηγεμόνας είναι ένας θεσμός που στηρίζεται στους στρατιώτες[..]Οι υπήκοοι είναι υπηρέτες που προστατεύονται από τη δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη είναι το καλό μέσα από το οποίο ο κόσμος συνεχίζει την ύπαρξη του. Ο κόσμος είναι ένας κήπος …»

Ο τύπος ανθρώπου πού κυριαρχεί είναι ο ‘’παραδοσιακά κατευθυνόμενος’’ αυτός δηλαδή πού θεωρεί σωστό να εξακολουθεί να πράττει ότι έπραττε ο πατέρας του και ο παππούς του. Ο παραδοσιακός άνθρωπος δεν αναπολούσε την παράδοση, γιατί ήδη βρισκόταν μέσα σε αυτήν.
Ετσι ,στην παραδοσιακή κοινωνία οι ταυτότητες έμοιαζαν με κείνες τις Ρωσικές κούκλες που η μία περικλείει την άλλη. Άλλοι παρομοιάζουν την παραδοσιακή ταυτότητα με κρεμμύδι που οι εξωτερικές φλούδες περικλείουν με ασφάλεια τις εσωτερικές.
Το ερώτημα «ποιος είμαι», ετίθετο σε πολύ μικρότερο βαθμό από ότι σήμερα ,αφορούσε μόνο σε ορισμένους διανοούμενους και όχι την μεγάλη μάζα των ανθρώπων.


Στην παραδοσιακή κοινωνία οι θρησκευτικές διαφοροποιήσεις ήταν σημαντικότερες και επικάλυπταν όλες τις άλλες. Η θρησκεία ήταν η πιο μεγάλη από τις ρώσικες κούκλες που περιέκλειε όλες τις άλλες
o Για παράδειγμα, η θρησκεία συγχώνευε το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό στοιχείο στη φεουδαρχική Ευρώπη που αντιλαμβανόταν τον εαυτό της σαν την Χριστιανοσύνη σε αντιπαράθεση με τους οπαδούς της αντίπαλης πίστης του Ισλάμ .Ο Μεσογειακός κόσμος πολώθηκε ανάμεσα σε δύο αντίπαλους πολιτισμούς το Ισλάμ και τη Χριστιανοσύνη, των οποίων η σύγκρουση καθόρισε δέκα αιώνες. Όμως, παρά τη βιαιότητα αυτής της πάλης, δεν επρόκειτο για μια ρατσιστική σύγκρουση. Οι προσηλυτισμοί από την μια πίστη στην άλλη ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. «Στη διάρκεια των Σταυροφοριών, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ηγέτες συχνά συνάπτουν συμμαχίες, και τον 16ο αιώνα, στην κορύφωση της Οθωμανικής απειλής για τον Χριστιανισμό, ο Βασιλιάς της Γαλλίας υποστήριξε τον Τούρκο Σουλτάνο για να αποδυναμώσει τους Αψβούργους ηγεμόνες της Αυστρίας»

Ετσι για τον προνεωτερικό άνθρωπο, η αλήθεια και η πραγματικότητα, που ήταν ταυτισμένες, αποτελούσαν το προϊόν της πρόθεσης του Θεού , όντας ενσωματωμένες στο σχήμα της Θεϊκής Δημιουργίας. Η δοθείσα, προφανής ,αναλλοίωτη φύση της θέσης του ανθρώπου στην αλυσίδα της ύπαρξης , υπέβαλλε ακριβώς μια κατανόηση του κόσμου- ως πλήρωσης μιας ς θεϊκής πρόθεσης





ο” άλλος” στην παραδοσιακή κοινωνία
—————————————

Στη παραδοσιακή κοινωνία οι άνθρωποι δεν έκαναν λόγο για «ταυτότητα» και «αναγνώριση» όχι γατί δεν διέθεταν αυτό που αποκαλούμε τώρα ταυτότητες, αλλά γιατί εδραζόταν σε κοινωνικές κατηγορίες που ο καθένας εκλάμβανε ως δεδομένες Η παράδοση ενυπάρχει και με σαφής διάκριση του ‘’έσω ‘’ από το ‘’έξω’’. Ο άλλος είναι το καθετί πού είναι απ’ έξω. Ετσι η παράδοση γίνεται αυτονόητα και ένα μέσο παραγωγής ταυτότητας καθώς η ταυτότητα αφορά αυτονόητα και σε μια ‘’συνέχεια μέσα στο χρόνο’’ Στον μηχανισμό της παραδοσιακής κοινωνίας η ανισότητα υποτίθεται ότι εξέφραζε «φυσικές» διάφορες: Ο άλλος γινόταν αντιληπτός ως «εντελώς διαφορετικός» Με αυτήν την έννοια η παραδοσιακή ταυτότητα βρισκόταν σε ασφαλή απόσταση από τον «άλλο» η ιεραρχημένη, συστηματική, νομικά επιβεβλημένη ανισότητα έκανε τον άλλο να εμφανίζεται ως εντελώς διαφορετικός και γι αυτό ανεκτός. Η ίδια η λειτουργικότητα του δικαιώματος στη φιλοξενία στηριζόταν σε αυτή την θεμελιακή ανισότητα . Αν ο άλλος, ο ξένος, είναι από τη φύση του διαφορετικός από μας, δεν διεκδικεί την ισότητα και δεν αποτελεί απειλή.




η Διαφορά
——————-

Οι προνεωτερικοι άνθρωποι είχαν εκπαιδευθεί ετσι ώστε να αντικρίζουν τη διαφορά με αταραξία και να αποδέχονται την προκαθορισμένη πολλαπλότητα των όντων ως αναπόσπαστο μέρος της θεϊκής δημιουργίας. Κοιτάζοντας τους από την τωρινή προοπτική , φαίνεται ότι ήσαν ανεκτικοί απέναντι στη διαφορά αλλά επρόκειτο για το είδος της ανεκτικότητας που εκφραζόταν κυρίως με την επιθυμία και την παρακίνηση«να παραμείνει ο καθένας στους δικούς του», να διατηρεί την απόσταση του, να περιορίζει τις συναντήσεις ανάμεσα στα άλλα είδη με βάση πρότυπα και μοτίβα χαρακτηριζόμενα από αυστηρή θεσμιση και τελετουργία, και καταστέλλοντας κάθε νοσηρή περιέργεια για τις άλλες μορφές ανθρώπινης ζωής, όσο διαφορετικές κι αν ήσαν. Μια τέτοια στάση μπορούσε να διατηρηθεί μονάχα ενόσω παρέμεναν προσδιορισμένα, είδη στα οποία μπορούσε κανείς« να μείνει προσκολλημένος στη θεση του »
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Νοέμβριος 15, 2007

σχ 77 κ.ε