«Αμερικανικό» το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας; Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ .πηγη Ελευθεροτυπία

αποσπασμα :

''Ομως ίσως εξ ίσου ενδιαφέρουσες είναι και οι εξελίξεις στον συντηρητικό χώρο των ΗΠΑ, που μας δίνουν μια πρόγευση ανάλογων εξελίξεων που πιθανώς θα λάβουν χώρο και στην ελληνική Δεξιά. Οτι δηλαδή η Ν.Δ., όπως και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, θα μεταβληθεί σταδιακά από ένα πολιτικό κόμμα σε ένα κίνημα διαμαρτυρίας φανατικών, που θα χρησιμοποιεί κυρίως πεζοδρομιακές μορφές πάλης.

Από διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου στην Ουάσιγκτον, για να αποτραπεί, σύμφωνα με τους διαδηλωτές, η διολίσθηση των ΗΠΑ προς τον σοσιαλισμό Είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα ότι συνήθως η Αριστερά και τα κινήματα διαμαρτυρίας χρησιμοποιούσαν το πεζοδρόμιο για να προωθήσουν την ατζέντα τους, ενώ αντίθετα οι συντηρητικοί αποδοκίμαζαν αυτές τις μεθόδους. Ομως φαίνεται ότι στις ΗΠΑ αυτή η κατάσταση αρχίζει να αλλάζει. Ενα τμήμα του συντηρητικού χώρου αρχίζει να προσανατολίζεται προς πεζοδρομιακές μορφές πάλης, με ενδεχόμενο κίνδυνο να συμπαρασύρει και το μεγαλύτερο μέρος του συντηρητικού κόμματος, που μ' αυτό τον τρόπο κινδυνεύει να εκφυλιστεί σε ένα κίνημα διαμαρτυρίας εναντίον της πολιτικής Ομπάμα.

Σταθμός αυτών των εξελίξεων υπήρξε η διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου («12/9» όπως την αποκαλούν) στην Ουάσιγκτον. Στόχος της διαδήλωσης που οργανώθηκε από διάφορα συντηρητικά ιδρύματα ήταν να αποτραπεί η, σύμφωνα με τους διαδηλωτές, ταχύτατη διολίσθηση των ΗΠΑ προς τον σοσιαλισμό! Και τα συνθήματα ήσαν ανάλογα: «Ομπαμισμός ίσον κομμουνισμός», «Προδοσία», «Οχι, δεν μπορείς» ήταν από τα πιο συνηθισμένα, ενώ υπήρχαν και ορισμένα εξαιρετικά κακόγουστα, όπως «Το νομοσχέδιο για την υγεία να ακολουθήσει τον Κένεντι στον τάφο».

Φυσικά θα είναι λάθος να υποστηρίξει κανείς ότι το κίνημα των ακραίων συντηρητικών αποτελεί την πλειοψηφία του αμερικανικού πληθυσμού. Ομως υπολογίζεται ότι αυτός ο «κινηματικός συντηρητισμός» (στην Ελλάδα θα τον αποκαλούσαμε «λαϊκή Δεξιά») σήμερα αντιπροσωπεύει ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό 20%, το οποίο συνεχώς αυξάνει. Ετσι μια δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο «USA Today» έδειξε ότι 35% των ανεξάρτητων ψηφοφόρων είχαν αρχίσει να βλέπουν με μεγαλύτερη συμπάθεια αυτές τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Φυσικά αυτό το κίνημα μπορεί να εξαφανιστεί στο μέλλον, όπως άλλωστε έχει συμβεί με πολλά ανάλογα κινήματα στον χώρο της Αριστεράς. Ομως σύμφωνα με τον Michael Tomasky, υπάρχουν τρεις βασικοί παράγοντες που το διαφοροποιούν από τα αριστερά κινήματα διαμαρτυρίας.

«Το συντηρητικό κίνημα διαμαρτυρίας έχει τρεις πανίσχυρες δυνάμεις που το στηρίζουν: Απειρα χρήματα από τις επιχειρήσεις. Ιδεολογικά αφοσιωμένα ΜΜΕ που είναι έτοιμα να διαδώσουν την ύπαρξή του. Εκλεγμένους αξιωματούχους που είναι έτοιμοι να το αγκαλιάσουν δημόσια και των οποίων οι ψήφοι υπέρ των θέσεων του κινήματος θα είναι πάντα σίγουρες».

Κινηματικός συντηρητισμός

Αυτό που χαρακτηρίζει πλέον τον «κινηματικό συντηρητισμό» είναι η παντελής έλλειψη όχι απλά ανοχής, αλλά και γνώσης των επιχειρημάτων της αντίπαλης πλευράς. Τα μέλη του κινήματος έχουν από καιρού πάψει να διαβάζουν τις καθιερωμένες εφημερίδες ή να βλέπουν τους καθιερωμένους τηλεοπτικούς σταθμούς -NBC, CNN, CBS. Θεωρούν ότι όλα αυτά τα παραδοσιακά ΜΜΕ έχουν καταληφθεί από ανθρώπους του Ομπάμα. Ακούνε, βλέπουν και διαβάζουν μόνο τις ειδήσεις από ιδεολογικά προσκείμενους τηλεοπτικούς σταθμούς, blogs ή έντυπα. Με άλλα λόγια μαθαίνουν μόνο ό,τι θέλουν να μάθουν, κάτι που ενισχύει το φανατισμό τους. «Αυτά τα ΜΜΕ τούς προσφέρουν μια εικόνα της πραγματικότητας που είναι εντελώς διαφορετική από την πραγματικότητα στην οποία ζούμε εμείς οι υπόλοιποι» γράφει ο Tomasky στο τελευταίο «New York Review of Books».

Η εσωστρέφεια ενισχύει τον τυφλό φανατισμό τους. Ετσι όταν την περασμένη εβδομάδα η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων απέρριψε την υποψηφιότητα του Σικάγο για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2016, σε πολλά συντηρητικά έντυπα άνοιξαν σαμπάνιες. «Ο Ομπάμα έχασε!» ήταν ο τίτλος ενός δημοσιεύματος, ενώ ενός άλλου: «Η διεθνής κοινότητα απέρριψε τον Ομπάμα».

«Αυτό το επεισόδιο» σχολίαζε ο γνωστός οικονομολόγος Paul Krugman, «δείχνει ότι η πυξίδα που κατευθύνει την πολιτική ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα είναι απλά και μόνο η κακία. Αν οι Ρεπουμπλικάνοι πιστεύουν ότι κάτι είναι καλό για τον πρόεδρο, αυτοί θα τοποθετηθούν εναντίον -ανεξάρτητα από το αν ωφελεί ή όχι την Αμερική».

Ο πρόεδρος Ομπάμα αντιμετωπίζει σήμερα την ίδια αντιπολίτευση με αυτή που αντιμετώπιζε ο πρόεδρος Κλίντον. Μια οργισμένη Δεξιά που αρνείται να νομιμοποιήσει την εξουσία του και που είναι έτοιμη να πιστέψει κάθε φήμη που κατασκευάζεται από τα δεξιά ΜΜΕ.....''