κυλιστηκα στα απονερα απιαστης ουτοπίας
σαν ναταν ελιξηριο μιας μυστικής ουσίας
σα νατανε απόηχος μιας ξεχασμένης γνωσης
-σαν το κερι που μ’εκαιγε μεχρις Εσύ να λυωσεις-
σαν νατανε ανα-μνηση μιας νυχτας με σελήνη-
που γλυκανε τους κομπους μου ,σαν μυρωδια π’αφήνει
μια Νυχτα Σεπτεμβριατικη υγρή, στη Σαλονίκη
σα γευση απο ξημερωμα , σαν ηττα μες τη νίκη
μια ουτοπία άπιαστη,πικρή σαν αμαρτία-
κι οι ποθοι μου συνελευση κάνουν εν απαρτία -
και πανε μες στα σύννεφα και κάνουνε πορείες
μα μένω εντούτοις Απορών και εχων απορίες…
Σχόλιο από Νοσφεράτος Σεπτεμβρίου 6, 2008
20 σχόλια:
αυτό που λεγεται ζωή, είναι καμένο ξύλο
που κάποτε στην άκρη του υπήρχε ενα μήλο
και ηταν στον Παράδεισο και ητανε της Γνώσης
κι ο Οφις μας προέτρεπε : Ελα να το Δαγκώσεις…
κι ηταν πικρή η γεύση του και ηταν σαν φαρμάκι
και ολο το ξυλο τόφαγε της Μοίρας το σαράκι
και ο Θεός -Δημιουργός που εφτιασε το Ξύλο
-εχει στη θεση της καρδιας φαρμακωμένο μηλο..
Σχόλιο από luciferidis | Σεπτεμβρίου 9, 2008
Εκει στις Χωρες του Βορρά στις πολικές αρκούδες
κατω απο στρωματα χιονιου , πουναι σαν ασπρες φλούδες
που οταν ξεφλουδίζονται σαν ναταν πορτοκάλια
βγαινουν γοργονες στη στεριά και μυστικά ενάλια .
βγαίνουν θαλασσιοι λεοντες και πονηρά δελφινια
και βγαίνουν κορες του Χιονιου και νεαρά Πιπίνια,
Μα οι Βόρειοι πουναι ψυχροί κιεχουν Ψυχρόν το αίμα
Μόλις που καταδεχονται και ριχνουν ενα Βλέμα .
Σχόλιο από Αποσπερίτης | Σεπτεμβρίου 14, 2008
Και οι Γοργονες του Βορρά που νιωθουν πολύ μόνες
και βλεπουν μελαγχολικά πως έρχονται χειμώνες
αναπολουν θαλασσινά νότια καλοκαίρια
οταν κοιμουνταν στο γυαλό παρέα με τ’αστέρια ….
Σχόλιο από Αποσπερίτης | Σεπτεμβρίου 14, 2008
κάποιες φορες στον ίσκιο μας παρηγοριά ζητάμε
και στου καθρέφτη τα βαθιά την λήθη αναζητάμε
καμμια φορά η αποσταση μας κάνει να πονάμε
κι άδικα ψυχραινόμαστε μ’ αυτους που αγαπάμε
Σχόλιο από Αποσπερίτης | Σεπτεμβρίου 14, 2008
Καποιες φορες στα ποδια μας, φτεροκοπούν οι μνήμες
αυτές που εντός μας κλειστηκαν ,φυτρώνουν απ’ τις κνημες
και γινονται Ερμή φτερά , μας κάνουν και πετάμε
σ’ αυτά που μείναν πισω μας και πάντα αγαπάμε ..
Σχόλιο από Αποσπερίτης | Σεπτεμβρίου 16, 2008
Tωρα καταλαβα λοιπόν τι θθελει ο Vripolάτος
που ηρθε μεσα στις σπηλιες ωσαν γουργούρης Γάτος
και με λαχταρα Ψυχική μ’ αποκαλεί Πατέρα
- παιδί μου!! μες τον κοσμο αυτό υπαρχει πολύ Λέρα -
Για την αγαπη που ζητάς δεν φτανει η καλοσύνη
- Θυμασαι πως τηνν επνιξαν και την Κερα Φροσυνη;-
Δεν φτανει η καλή καρδια δεν φτανει η Συμπονια
δεν φτανουν φτερουγισματα στ΄ουρανια αλώνια
και δεν αρκει παληκαρια ουτε το μέγα Παθος
γιατί η αγαπη ειναι βουτια στο ιδιο σου το Λαθος …
Σαν να γλιστρας στο τελος σου σαν ναναι η αρχή σου
κι ειναι σαν να βυθιζεσαι βαθεια στην Υπαρξη σου
Για την αγαπη που ζητάς δεν φτανει η Ανοχή
Χρειζεται Vripola μου να εχεις αντοχή….
Σχόλιο από Αποσπερίτης | Σεπτεμβρίου 19, 2008
Καθε λεξη που γράφουμε ειναι βουτιά στη μνήμη
-και μοιάζει ναναι βατραχος που κατοικεί σε λίμνη-
ή σαν Αστρι του Δειλινού και σαν Αποσπερίτης
και σαν σκυλί που αλυχτά -εντόσθιος Κοπρίτης -
Κθε λέξη που γράφουμε ειναι προγόνων αίμα
-ειν’ η αλήθεια μέσα μας πλεγμένη με το ψέμα -
ειν΄ολα τα μελουμενα που λάμπουνε σα Θάμα
Ειν’ η Γιαγια μας πούκανε -από το Μνήμα -τάμα
-
Ειναι οι λέξεις της Ψυχής ,αναλαμπές της νιότης
ειν’οι ψυχάλες της δροσιας , ειν΄ολη η ανθρωπότης
Το Λαμπερό το υφασμα της Χαμερπους ζωής μας
η πιο βαθιά μας ‘πεθυμιά,μια στάλα της Ψυχής μας.
Σχόλιο από luciferidis | Σεπτεμβρίου 23, 2008
παγιδευμενος στην ηδονική ακινησία
-σε μιαν ατερμονη του Ισαακ θυσία-
παρηγοριά αναζητώ μόνο στις λέξεις
-χωρις φτερά στα Πόδια , Πως να τρέξεις;
Σχόλιο από luciferidis | Σεπτεμβρίου 23, 2008
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ
———————–
Πρεπει να ξερεις Ω Ομέρ , που νιωθεις προδομένος
-και ισως και στα πιο βαθια εισαι΄σεκλετισμενος
και απορεις κι εξίστασαι και ισως νιωθεις μόνος
κι αναρωτιεσαι: αραγες γιατι αυτός ο πόνος;
και ψαχνεις ν’απεξαρτηθεις απ’ τον Αποσπερίτη
-που ισως στα ενδοτερα να θεωρεις :Αλήτη-
πρεπει να ξευρεις ω !!!Ομερ πως πάντα Η ΑΓΑΠΗ
-εαν δεν ειναι εξαρτηση και πληρης αυταπάτη-
προυποθετει χωρισμό και καποια προδοσία
-εμέ ετσι με διδαξε η Θεια η Τασια
οταν αποχωριστηκε τον Θειο μας τον Τακη
και εκεινος αυτοκτοτονησε ωσαν τον Καρυοτάκη…
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Σεπτεμβρίου 28, 2008
ετσι λοιπόν σιγά σιγά γινομαι ξένος
μετεωρος αναμεσα στους Δυο πλανήτες
Οσο κιαν λαμπουν οι Αυγερινοι κι Αποσπεριτες
- και σταλα -σταλα στη Σπηλιά οι Σταλακτίτες-
δακρυζουν γάλα και νερό,και λάσπη-
εγώ μετεωρος μεσ το κενό,μεσα σε κόσμους
και η Αγάπη μοιαζει με κερί που τρεμοσβύνει -
Κι ααυτή η Πλανη(που φυτρωνει στους Πλανήτες)
ειναι το δεντρο π’ αγαπησαμε παιδιά
μεσα απ’ την Μητρα της Μαμάς : Τρελή Ροδιά
Κιειναι η ψυχής μας που Βυθισαμε βαθιά
Μες Της Αγαπης τ’ολοσκοτεινα νερά.
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Σεπτεμβρίου 28, 2008
Αυτό που μέσα μας χτυπά και ειναι η Καρδιά μας
και η βαθιά ,μες την σπηλιά , κρυμμένη ‘πεθυμιά μας
η γεύση τ’ουρανισκου μας ,τα μύχια ονειρά μας
και η αγάπη πουχουμε για τα μικρά παιδιά μας
Αυτό που μέσα μας χτυπά,και ειναι σαν ρολόι
κι οι χάντρες των ελπίδων μας :Χτυπούν σαν κομπολόι
Οι μνημες που η λήθη μας τις σκεπασε με λάσπη
-και οι Αρχαιοι που περνούν τον Ποταμό Υδάσπη-
και της Πανδώρας το κουτί..κι η ζωτικότητα μας
και οτι εδωσε φτερά στη Ζωντανή χαρά μας
ολο το αίμα μεσα μας πουναι συσπειρωμένο
και το νερό της νιότης μας που εμοιαζε χαμένο
ειναι σαν ελιξήριο, ειναι πηγή Ονείρων
Μοιάζει με την Ιθακη μας , ταξίδι των Κυθήρων ..
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Σεπτεμβρίου 30, 2008
Πριν καμνεις Φροντιστηριον Μικρε Βριπολακίδη
προσπαθησε μ’υπομονή της Γνωσεως το στρειδι
Να ανοιξεις . Και το μαργαριτάρι
που μεσα του θά βρεις ,να μη το καταπιεις ..
Να το θαυμασεις λίγο
και υστερα καντο φυλαχτό και μην περιφρονείς
της Μνημης το Λυχναρι και το Τζινι που εχει μεσα να το Σεβαστεις
Να μη λερωνεις τα θρανία με Μοντζουρες και ναμη πετάς χαρτακια στον καθηγητη , στον διπλανό σου να μη ριχνεις καρπαζιες , της ταξης τα κοριτσια σου να σεβαστεις ,της Μαριγώς τον κώλο μην τον ξαναπιάσεις και μη καυχιεσαι οταν τρως αποβολή, και τρωγε το Φαι σου , Αγάπα το κελί και Διαβαζε πολύ , Αμήν .
Σχόλιο από luciferidis | Οκτωβρίου 2, 2008
ω περιγυαλι που μας λες πως εισαι ο Αερας !!
-μηπως ολοι δεν κρυβουμε μεσα μας ενα Τερας -;
που καμνει ανακύκλωση στις πιο κρυφές ελπίδες
και φτιαχνει με τους Φοβους μας, πολυχρωμες Ασπιδες ;
το Τερας που ναι τρυφερό παιδί του Φρανκεσταιν
Κι εχει μαλλια αχτένιστα ωσάν του Αισνταιν !!!
( τι να κανω για να μου βγει η ριμα θα βαλω και την θεωρια της σχετικοτητας μεσα ..!)Αιντε καληνύχτα τωρα
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 3, 2008
Βριπολακίδη καποτε οταν ησουν μωρακι
και στην Μπανιερα σεβαλα μαζι μενα παπάκι
διελαθες της προσοχής κανοντας μπουρμπουλήθρες
κιαρχισες παιχνιδισματα και υποπτες τσουλήθρες
Λυπαμαι που θα σου το πώ με τουτο εδώ το ποιημα
μα απο τοτες εγινες μαλλον μεγαλο βλήμα
Μπήκε νερο απ’ το αυτί μικρε μου Βριπολάκο
γιαυτό και σκαβεις μανιωδώς τον ιδιο μου τον Λακο…
Σχόλιο από luciferidis | Οκτωβρίου 5, 2008
Αυτή η Νύχτα ειναι Μακρυά κι εχει Πολλάς εκπλήξεις
και του Ομέρ τα Ποιηματα μοιάζουν μ’ αφιξεις ήξεις
Θυμιζουνε τεχνασματα του Πόντιου Πιλάτου
- και οχι την αναπτυξιν στίλβοντος Ποδηλάτου-
Μοιάζουν να υπεκφεύγουνε, δεν μπαινουν στην Ουσία
και λίγο ν’ερωτοτροπούν και με την Εξουσία
και οταν μπηκε το Ζητημα εκεινου του Αντώνη
και ο Ομερ την εκανε ωσαν τον Τρελαντώνη
Μπροστά τα στηθη εβανε Μονον ο Βριπολάκος
Και μοναχός κατεβηκε στων Λέοντων τον Λακο
Σαν απο θαυμα επεζησε με την βαθια του Πίστη
Δικαιως του απονεμεται ο τιτλος πιά του Μύστη…
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 11, 2008
Ακόμα και στη Ποίηση η ομορφια τελειώνει
σαν Ζωγραφιά που σβηνεται , Ως Παγετών που λυώνει
σαν το νερό που Χύνεται απο ‘ναν Καταρράχτη
Η σαν σφαχτάρι που θρηνεί στα Χερια ενός Σφάχτη
Ακομα και στην Ποίηση οπως και στην Αγάπη
ολα πέρνουν το τελος τους , στην Ωρα του Χασάπη
και τοτε αποκαλύπτεται ξανά, ωμή Αλήθεια
να σπαρταρά στα στήθεια μας ,σαν ψάρι μες τα διχτυα…
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 12, 2008
Επανω κι που ελεγαΠροσκρουστη ν’σαφήσω
-κάι με τα 1000 ποιηματα τα μαγια μου να λύσω
να αφεθώ ελευθερος μες των Μπλογκιων την Δίνη
που ολα τα κακά σκορπά κιολους τους Κομπους λύνει ..
Προεκυψε ως ποιητής κι ο Μέγας Βριπολάκων
Της συγγραφής τ’αγλαισμα , καμάρι Βρυκολάκων
που ολο και βελτιωνεται κιολους μας Υπερβαινει
και μια Πνοή ποιητική απο εντος του βγαινει
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 15, 2008
Περι Αγάπης (στον Βριπολα
Πολλές φορές Βριπόλα μου , Αυτό που λέν Αγάπη
ειναι σαν λάδι στη Φωτιά , σαν στις Πληγές αλάτι
ειναι σαν το χαμογελο Ιούδα Ισκαριώτη
να σου φιλούν το μαγουλο τα χείλη ενός προδότη
Πολές φορές Βριπόλα μου , τα λόγια της Αγάπης
ειναι το περιτύλιγμα μιας Θλιβερής απάτης.
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 15, 2008
Συχνα πυκνα ,μες τη Ζωή πουχουνε δομημενη
σα νατανε ομολογο, ολιγον Γαμ..μένη
με τις διακυμανσεις τις, τα πάνω και τα Κάτω
σαν να ταν δεικτης Dow Jones , που ειναι ανω κατω
και σαν reprime και δανειο ,δεικτης επιτοκίων
σαν Πρωτοτοκι του Ησαυ αντις των πινακίων
καποια φακής που ηθελε γιατι βαθια πεινουσε
και οταν το καταλαβε κατοπιν την Ξερνουσε
Τι το θελα -μουρμουριζε- και εφαγα Φακή;
τωρα τα χρεη ΄μ’επνιξαν , θα πάω Φυλακή-
ασε που μου κανε κακό και μουφερε Αέρια
για ενα Πινακιο Φακής, επεσα στη Μιζέρια -
Μα κατι αλλο ελεγα και μαλλον το Ξεχνάω
Θα φταιει πουμαι γεροντας κι ολίγον τι γερνάω
Α !!!ελεγα για τη ζωή που χει τα πάνω κατω
κι οτανδεν εχεις μια Γυνή να βανεις απο κατω
τρώγεσαι με τα ρουχα σου και τα Χρηματιστήρια
κι η Οικονομία εγινε κιαυτή πολύ Μυστήρια
κι ενώ ολοι μας ελεγαν για Ιδιωτικοποιησεις
εν τελικώς κατεφυγαν εις Κρατικάς τας λύσεις
Δεν εχει νοημα η Ζωή, κανεις δεν βρισκει Ακρη
Παρα μονάχα ενα παιδι που χυνει Μαυρο δάκρυ
Γιατί μόλις του εσπασε το ακριβό παιχνιδι
Νατο που κλαιει σε μια γωνια ..Κι ειναι Γυμνο ..Τσιτσιδι!
Δεν κλαίει για τα ρουχα του: κλαίει για την αγάπη
Δεν ξερω αλλο τι να πώ …Ζωή για τον Χασαπη !
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 15, 2008
πόλυχρονιδη ,ποντιε και Πολυχρονεμένε
Στις κρισεις της ταυτοτητας λιγακι αγριεμένε
π’αναρωτιεσαι κλαιγοντας , αραγες Ποιος να ειμαι;
και ψαχνεις ναβρεις νοημα στων θαλασσων τίς Μμνημαι…
Αραγες -θραυσμα εαυτου - θε να βρεις την αλήθεια;
αραγες θαβρεις μέσα σου , στηνΚριση σου , Βοήθεια;
θα βγεί απ’ τη Μύτη στεναγμός , θα βγει αλληγορία ;
Η μήπως θε να Βυθιστεις μέσα στην Απορια
ωσαν Οιδιπους να γυρνάς Τυφλός μες τα σκοτάδια
και θαχεις πέτρα στην Καρδια κι η Τσεπη θαναι αδεια
Γιατί στησαν αι Τραπεζαι, παντου, το Colpo Grosso
Κιολοι πουλάν τές μετοχαι στο τζαμπα κι οσο οσο
Αλιμονο .. Κανεις ποτε δεν ξευρει τι μας Μέλει
το μέλι των μελλουμενων δεν ειναι καλό μέλι
και μέλισες μας τσιμπησαν στα αμελετητα μας
μηλα με Μέλι γιναμε στα παραμιλητά μας
Βαρεια σιωπή απλώθηκε κι η νυχτα φερνει νύστα
Κανεις δεν μενει πια εδώ , με ς τη Προσκρουστεια Πίστα
Γιαυτό και γώ καληνυχτώ και λέω Καληνύχτα
που ρθε πιά το αποβραδο κιειν’ το σκοταδι Πήχτρα …
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 15, 2008
Δημοσίευση σχολίου