Giorgio Agamben, Κατάσταση εξαίρεσης
02/03/2013
Giorgio Agamben, Κατάσταση εξαίρεσης: Όταν η “έκτακτη ανάγκη” μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα, μετάφραση: Μαρία Οικονομίδου, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2007, ISBN 978-960-16-2508-9.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
H κατάσταση εξαίρεσης
-έννοια που αντλεί την καταγωγή της από την “exceptio” του ρωμαϊκού
δικονομικού συστήματος και την οποία ο Αγκάμπεν θεωρεί ταυτόσημη με την
“κατάσταση έκτακτης ανάγκης”- έχει αρχίσει σήμερα να μετατρέπεται, και
με τη δική μας ανοχή, σε “φυσιολογικό” τρόπο διακυβέρνησης, τρόπο ο
οποίος καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τόσο την εξωτερική όσο και την
εσωτερική πολιτική των κρατών. (…) Όταν η κατάσταση εξαίρεσης τείνει να
γίνει ο κανόνας, οι θεσμοί και οι ισορροπίες των δημοκρατικών
συνταγμάτων δεν μπορούν να λειτουργήσουν και το ίδιο το όριο ανάμεσα στη
δημοκρατία και τον απολυταρχισμό μοιάζει να καταλύεται. Κινούμενος σ’
έναν, εν πολλοίς, αχαρτογράφητο χώρο ανάμεσα στην πολιτική και το
δίκαιο, ανάμεσα στην έννομη τάξη και την καθημερινή ζωή, χώρο τον οποίο
οι περισσότεροι ιστορικοί και πολιτικοί επιστήμονες αρνούνται να
μελετήσουν, ο Αγκάμπεν εξετάζει μία προς μία τις νομικές θεωρίες που
αφορούν την κατάσταση εξαίρεσης και φωτίζει με έναν ουσιαστικό και
ριζοσπαστικό τρόπο τη σκοτεινή σχέση που συνδέει τη βία με το δίκαιο.
Απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου (“Η κατάσταση εξαίρεσης ως παράδειγμα διακυβέρνησης”):
[σελ. 26] Το πρόβλημα της κατάστασης εξαίρεσης παρουσιάζει εμφανείς αναλογίες με το πρόβλήμα του δικαιώματος αντίστασης. Πράγματι, έχει συζητηθεί πολύ, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια συντακτικών συνελεύσεων, η σκοπιμότητα εισαγωγής του δικαιώματος αντίστασης στο συνταγματικό κείμενο. (…)[σελ. 27] (…) Οπωσδήποτε είναι βέβαιο πως αν η αντίσταση γινόταν δικαίωμα, ή ακόμα περισσότερο καθήκον (η παράλειψη του οποίου θα μπορούσε και να τιμωρείται), το σύνταγμα όχι μόνο θα προβαλλόταν ως μια απρόσβλητη και κατανοητή απ’ όλους αξία, αλλά και οι πολιτικές επιλογές των πολιτών θα ήταν νομικά θεσμοθετημένες. Γεγονός όμως είναι πως, τόσο στο δικαίωμα της αντίστασης όσο και στην κατάσταση εξαίρεσης, υπό αμφισβήτηση τίθεται τελικά το ζήτημα της νομικής σημασίας ενός πεδίου δράσης που καθεαυτό δεν προβλέπεται νομικώς. Έρχονται δηλαδή σε αντίθεση η άποψη που υποστηρίζει ότι το δίκαιο πρέπει να συμπίπτει με τον κανόνα και εκείνη που διατείνεται ότι το δικαιικό πλαίσιο υπερβαίνει τον κανόνα. Σε τελική όμως ανάλυση και οι δύο απόψεις αποκλείουν την ύπαρξη ενός πεδίου ανθρώπινης δράσης που εκφεύγει εντελώς του δικαίου. (…)
Giorgio Agamben, Κατάσταση εξαίρεσης:Όταν η “έκτακτη ανάγκη” μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα, μετάφραση: Μαρία Οικονομίδου, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2007,σελ. 26-27 (αποσπάσματα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου