Ξαναφερνω το ζητημα της " σοφιας " δηθεν των γηρατειων. Νομιζω οτι πρωτον η καθε ηλικία εχει την δική της " σοφία " ήτοι στρατηγικες επιβιωσης και αντιμετώπισης προβλημάτων. Συχνα τα προβλήματα των μικρων παιδιων μας φαίνονται ασημαντα .Γιαυτους ομως ειναι βουνο.Μεγαλώνοντας Δεν γινομαστε πιο ικανοι ( συνηθως ) να επιλυουμε προβληματα που συναντουσαμε σε νεοτερη ηλικια ...Απλώς τα προσπερναμε και συνανταμε αλλα.Τα απωθουμε ..Ποιο ειναι εξαλλου στη ζωή το θεμα που λυνεται ; ( περαν των εντελώς τετριμμενων ) .. . Κατα δευτερον : Εχω την αισθηση οτι ο γερος καθώς βγαινει απο το παιχνιδι οριστικά και αμετακλητα κανει και την Αναπληρωση του πιστευοντας οτι αυτο που χανει - την ενέργεια , την σχεση του με την ενεργή επαγγελματική ,κοινωνική, ερωτικη κλπ ζωή , την αναπληρώνει η Σοφια που νομιζει οτι εχει συσσωρευσει .... Κατα τρίτον: αυτή η Σοφια τις περισσοτερες φορες δεν ειναι παρα μια θλιβερή σαλατα κοινοτοπιων , στερεοτύπων και προκαταλήψεων στων οποιων το καβουκι κρύβεται για να οχυρωθει .. . Τεταρτον στην σπανια περιπτωση που στον Γερο συνανταμε οντως σοφια αυτη δεν ειναι ενα αιθεριο Αποσταγμα εμπειριών ζωής αλλα ενα Κατακαθι του Καφε ...
.Πικρο κατακαθι ( γνωμη μου )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου