ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΜΟΥ ΤΟΥ ΚΑΦΚΑ

 ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΜΟΥ ΤΟΥ ΚΑΦΚΑ για μένα ,τότε τα Πολυτεχνεία ήτανε δύο • της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας πολύ μακρυνό και Τρομερό ,καταιγιστικό ....Της Θεσσαλονίκης ήταν πολύ πολύ πιο οικείο και στα μέτρα μου εγώ ένας αδύναμος έφηβος που διάβαζε πολύ αλλά μόνο εξωσχολικά βιβλία και εκεί είχα μεγαλύτερους φοιτητές ,ξαδέλφια και φίλους τους ,που ,ερχόντουσαν και με βρίσκανε στις Σέρρες και μου φέρνανε βιβλία κι εγώ προσπαθούσα φιλοτιμα να διαβάσω την κριτική της Πολιτικής Οικονομίας του Μαρξ ..Το καλοκαίρι του 73 ο μπαμπάς μου με έβαλε να δουλέψω στο εργοστάσιο Ζωοτροφών •αρχικα με βάλανε στο γραφείο να διορθωνω κάτι λάθη σε ετικέτες αλλά εγώ επέμενα ήθελα να δουλέψω εργάτης και ,με βάλανε μέσα στο εργοστάσιο δεκαπέντε χρονών παιδάκι μαζί με τους γύφτους .Υπέροχη εμπειρία ,πετούσα , ο μπαμπάς μου έλεγε ,νομίζω με καμάρι ότι " θέλω να ανακαλύψω το προλεταριάτο " κιεγω καμαρωνα : Να που θα έκανα μια νέα αρχή σε δρόμους που κανείς από τους στεγνους και θλιβερά αδιάφορους συμμαθητές μου δεν γνώριζε Όμως τι σήμαινε προλεταριάτο ; Προσπαθούσα να το ανακαλύψω μέσα από μισολογα και χαροκαμενα πικροχολα αστεία των γύφτων " αχ ! Έπρεπε να μας κάνει σαπούνι ο Χίτλερ " και να μυριστω από εκεί την αποφορα της Ιστορίας ..Ήδη είχα εσωτερικευσει ένα ιστορικό αποτύπωμα , ένα μνημονικό ίχνος μέσα από τις αφηγήσεις για το Μαουτχαουζεν του μπαμπά μου ..Όμως τι έγινε μετά , τι έγινε με τον εμφύλιο το ένιωθα μόνο από τη Σιωπή , ελάχιστα μου λέγανε ,έπρεπε να τα ψάξω μόνος μου.Ναι , εκεί γύρω στο 73 , τότε που πηγαιναΤριτη προς Τετάρτη Γυμνασίου και ήμουν στο φουλ μιας άκρως προβληματισμένης και προβληματικής μοναχικής εφηβείας άρχισε να μισοανοιγει το καπάκι της Ιστορίας και αυτή να ξεπροβάλλει από μέσα. Τα βιβλία του πατέρα ήταν το κλειδί για να την ανακαλύψω και Είχα διαβάσει τους Δαιμονισμενους του Ντοστογιέφσκι ,ένιωθα ταυτισμένος με τον αρνητικό του ήρωα .Επίσης τον Θωμά Κορντεγιεφ του Μαξίμ Γκοργκι ,τα Σταφύλια της Οργής του Σταιμπεκ , την .κόψη του Ξυραφιού του Σωμετσετ Μωμ,το ένα παιδί μετράει τα άστρα του Λουντέμη, Καζαντζάκη , είχα αρχισει να σχηματίζω άποψη η οποία ήταν και προσωπική: Ετοιμάζομουνα έπαιρνα φορά για να ρίχτω στην ιστορία που με καλούσε στα κύματα της σαν την Θάλασσα ,και έτρεμα από χαρά όταν άρχισε να γίνεται το Πολυτεχνείο

....Μικρότερος είχα διαβάσει ως ένα σημείο την Αμερική του Κάφκα ,με φως να τρεμοπαιζει από λάμπα πετρελαίου ,στο χωριό του μπαμπά στον Δομηρο Σερρών .. Η Αμερική του Κάφκα - είχα διαβάσει τότε κάπου - ήταν το πιο αισιόδοξο βιβλίο του.Και για μένα η περίοδος του Πολυτεχνείου , το ' 73 ήταν η πιο αισιόδοξη και ελπιδοφόρα της ζωής μου .... μετά βέβαια πλάκωσε το κακό και η καταστολή .. όμως η φωτιά στη καρδιά μου είχε