ΟΙ ΜΗ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ
Στον Ισαάκ Ντόιτσερ χρωστάμε έναν αξιοπρόσεχτο ορισμό που ήταν επίσης αυτοπροσωπογραφία γι' αυτή τη γενιά επαναστατών διανοούμε νων της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης: ήταν «μη-εβραίοι εβραίοι (non-Jewish Jews. (Εικ. 410] «Ο εβραίος αιρετικός που ξεπερνάει τον εβραϊσμό συμμετέχει σε μια εβραϊκή παράδοση», έγραψε μνημονεύοντας τον Σπινόζα, τον Χάινε, τον Μαρξ, τη Λούξεμπουργκ και τον Τρότσκι, τας τοί οι εβραίοι είχαν ξεκόψει από τη θρησκεία τους και την παραδοσιακή τους κουλτούρα, προσδιορίζονταν όμως ως εβραίοι εξαιτίας του αντισημιτι σμού και επωμίζονταν έτσι μια ιστορία διωγμών και ένα παρόν αποκλει
σμού και στιγματισμού. Στο νεοτερικό κόσμο, ιδιαίτερα μετά τη Χειραφέτηση, ο εβραϊσμός τοὺς φαινόταν «υπερβολικά στενός, υπερβολικά αρχαϊκός υπερβολικά περιοριστικός». Ο οικουμενιστικός πυρήνας της εβραϊκής κο ράδοσης δεν μπορούσε να αναπτυχθεί παρά μόνο υπερβαίνοντας τον ίδιο τον εβραϊσμό. Ο «μη-εβραίος εβραίος» είναι μια διαλεκτική μορφή που, ενώ στηρίζεται στην εκκοσμίκευση, περιλαμβάνει ταυτόχρονα τον αθεισμό και τον εβραϊσμό. Με άλλα λόγια, υπερβαίνει τον εβραϊσμό αντί να τον απορρίψει απλώς. Καθώς εντάσσονται σ' αυτή την «παράδοση» αντικομφορμισμού, αίρεσης και κριτικής σκέψης, αυτοί οι περιθωριακοί υιοθετούσαν μια ιδιόμορφη θέση, αφού ήταν ταυτόχρονα ξεκομμένοι από τον εβραϊσμό, που τον θεωρούσαν μορφή θρησκευτικού σκοταδισμού, και αποκλεισμένο το τους θεσμούς, την ευυποληψία και τις δημόσιες σταδιοδρομίες, με μια κοθβέντα από την κατεστημένη τάξη. Μπορούσαν να παίξουν ηγετικό ρόλο σε εξαιρετικές ιστορικές συγκυρίες, για παράδειγμα μετά την κατάρρευση του κεντρικών αυτοκρατοριών στο τέλος του Μεγάλου Πολέμου, αλλά η θέση τους ήταν πολύ εύθραυστη, όπως υπογραμμίζει με διαύγεια ο Ντόντο Ήταν οι ιδανικοί αποδιοπομπαίοι τράγοι σε όλες τις πολιτικές και κοινων κές κρίσεις:
Όλοι αυτοί οι μεγάλοι επαναστάτες ήταν εξαιρετικά ευάλωτοι. Σαν εβραίοι, ήταν κατά μία έννοια δίχως ρίζες - αλλά μόνο κατά μία έννοια, αφού είχαν πολύ βαθιές ρίζες στη διανοητική παράδοση και στις ευγενείς φιλοδοξίες της εποχής τους. Όμως, κάθε φορά που η θρησκευτική μισαλλοδοξία ή οι εθνικιστικός πυρετός ακολουθούσαν ανοδική πορεία, κάθε φορά που η δη ματική στενομυαλιά και ο φανατισμός θριάμβευαν, αυτοί ήταν τα πρώτα θα ματα. Οι ραβίνοι τούς αφόριζαν, οι χριστιανοί ιερείς τοὺς καταδιώκεις τ χωροφύλακες και οι καραβανάδες των τυράννων τους κυνηγούσαν, οι μεν το δημοκράτες φιλισταίοι τους μισούσαν, τα ίδια τους τα κόμματα τους διε γράφανε. Γνώρισαν σχεδόν όλοι τους την εξορία και σχεδόν όλοι τους είδε κάποια στιγμή τα γραφτά τους να ρίχνονται στην πυρά.
σελ 289 -290
απο το
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου