Η γενοκτονία των Ρώσων κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Σοβιετικοί στρατιώτες στο Mauthausen. 1944
Σύμφωνα με τη ναζιστική ιδεολογία οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στους κανονικούς ανθρώπους και στους υπανθρώπους. Κανονικοί είναι όσοι ανήκουν στην άρια φυλή και όλοι οι υπόλοιποι είναι υπάνθρωποι. Οι υπάνθρωποι πρέπει να φύγουν από τη μέση για να αφήσουν χώρο να αναπτυχθούν οι κανονικοί άνθρωποι. Δεν πρέπει όμως να εξοντωθούν όλοι, γιατί οι κανονικοί άνθρωποι χρειάζονται δούλους. Έτσι μια κατηγορία υπανθρώπων θα επιζήσει δυστυχώς, αλλά θα ληφθεί τουλάχιστον μέριμνα να μην πολλαπλασιαστούν ανεξέλεγκτα και αυτό θα γίνει με τη στείρωσή τους.
Μεταξύ των υπανθρώπων περίοπτη θέση κατέχουν οι Σλάβοι, οι οποίοι, αν και έχουν ινδοευρωπαϊκή καταγωγή και οι περισσότεροι από αυτούς είναι ξανθοί και γαλανομάτηδες, όμως κατά τους οπαδούς του ναζισμού είναι μια ράτσα βαθιά μολυσμένη, κατάλληλη για δουλεία στην καλύτερη περίπτωση και για εξάλειψη στη χειρότερη.
Ο φόρος αίματος που πλήρωσαν οι Σλάβοι κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει σήμερα ξεχαστεί από τον πολύ κόσμο. Σχεδόν 31 εκατομμύρια άνθρωποι (στρατιώτες και πολίτες) έχασαν τη ζωή τους στην Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Ρωσία, ενώ ο συνολικός αριθμός των νεκρών του πολέμου ήταν 60 εκατομμύρια. Οι μισοί επομένως από αυτούς που χάθηκαν ήταν οι σλαβικοί πληθυσμοί τεσσάρων μόνο χωρών.
http://en.wikipedia.org/wiki/World_War_II_casualties
Ειδικά το τίμημα που πλήρωσε η τότε Σοβιετική Ένωση ήταν το μεγαλύτερο από κάθε άλλη χώρα. Υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους 23.400.000 στρατιώτες και πολίτες, Ρώσοι, Ουκρανοί, Λευκορώσοι, Τάταροι, Ουζμπέκοι και άλλοι. Οι Ρώσοι αποτελούν το 60.402% του συνόλου του σοβιετικού πληθυσμού που πέθανε τότε είτε από την πείνα είτε από τις κακουχίες είτε από τις εκτελέσεις.
Το τραγικό σ’ αυτή την περίπτωση είναι ότι πολλοί Λευκορώσοι και Ουκρανοί υποδέχτηκαν το γερμανικό στρατό ως ελευθερωτή από το σταλινικό καθεστώς και ήταν ακριβώς αυτοί που είδαν πρώτοι τον τόπο τους να καταστρέφεται, τα χωριά τους να καίγονται και τους δικούς τους να εκτελούνται εν ψυχρώ.
Τον Οκτώβριο του 1942 ο Hermann Goering διατύπωσε την άποψη ότι η Γερμανία δεν έχασε τίποτα από το θάνατο αυτών των χωρικών. Αυτό σήμαινε ότι οι Γερμανοί κατέστρεφαν και σκότωναν χωρίς ενδοιασμό όντας σίγουροι ότι ενεργούν σωστά, εφόσον επρόκειτο για Σλάβους, δηλαδή για υπανθρώπους. Οι υπάνθρωποι της Σοβιετικής Ένωσης έπρεπε να εξαλειφθούν, ώστε η αρία φυλή να αποχτήσει περισσότερο ζωτικό χώρο προς ανατολάς. Υπήρχε όμως κι άλλος λόγος γι αυτές τις οργανωμένες σφαγές: οι Γερμανοί υποψιάζονταν ότι οι χωρικοί βοηθούσαν τους παρτιζάνους.
Τα χωριά καταλαμβάνονταν αιφνιδιαστικά, οι κάτοικοι συγκεντρώνονταν και γινόταν έλεγχος για την ταυτότητά τους. «Κανένα έλεος!» ήταν η διαταγή που είχαν οι Γερμανοί στρατιώτες, όταν βρίσκονταν μπροστά σε Σοβιετικούς. Οι οργανωμένοι στο κόμμα, οι Μπολσεβίκοι, εκτελούνταν επί τόπου. Όσοι δοκίμαζαν να ξεφύγουν ή να κρυφτούν, πυροβολούνταν αμέσως. Εκτελούνταν επίσης οι ξένοι και εκείνες οι οικογένειες, των οποίων τα άρρενα μέλη απουσίαζαν για λόγους που οι Γερμανοί δεν θεωρούσαν επαρκείς. Αν σε κάποιο σπίτι οι ένοικοι ήταν λιγότεροι από τα πανωφόρια που υπήρχαν εκεί μέσα, η οικογένεια εθεωρείτο ύποπτη ότι συνεργαζόταν με τους παρτιζάνους και την εκτελούσαν επί τόπου. Συχνά οι Γερμανοί έρχονταν στα χωριά με έτοιμες λίστες θανάτου βασισμένες σε κατηγορίες συνεργατών τους. Τα καταδικασμένα σπίτια ήταν μαρκαρισμένα με την επιγραφή «παρτιζάνος». Η ανακάλυψη όπλων ή πολεμοφοδίων σήμαινε το θάνατο όλων των κατοίκων του χωριού. Οι εκτελέσεις γίνονταν σε αποθήκες, σε στάβλους ή σε μεγαλύτερα κτήρια. Εκεί συγκέντρωναν τους χωρικούς και τους έκαιγαν ζωντανούς. Άλλοτε εκτελούσαν κάθε οικογένεια χωριστά μέσα στο σπίτι της και μετά έκαιγαν όλα τα σπίτια του χωριού.
Μερικές φορές οι χωρικοί είχαν από πριν πληροφορίες ότι επρόκειτο να έρθουν οι Γερμανοί και τότε εγκατέλειπαν το χωριό τους. Οι Γερμανοί το έβρισκαν άδειο. Σε μια περίπτωση, σ’ ένα χωριό κοντά στο Stonim, οι γέροντες έμειναν πίσω, τυλιγμένοι στα σάβανά τους, καθαροί και πλυμένοι, έτοιμοι για το θάνατό τους που ήταν βέβαιος.
Ο τελικός απολογισμός αυτής της θηριωδίας είναι τρομακτικός: Η Λευκορωσία έχασε το ¼ του πληθυσμού της. 360.000 νέοι άνθρωποι μεταβλήθηκαν σε δούλους εργάτες και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι έχασαν τη ζωή τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο γερμανικός στρατός κατέστρεψε αγρούς, υποδομές, ολόκληρες πόλεις και χωριά αφήνοντας τον κόσμο άστεγο και χωρίς τροφή. Τα αποθέματα τροφίμων δημεύτηκαν και στις κατεχόμενες περιοχές εξαπλώθηκε η πείνα. Πάνω από 5.295 οικισμοί καταστράφηκαν και μερικοί ή όλοι οι κάτοικοι εκτελέστηκαν. Πάνω από 600 χωριά κάηκαν μαζί με όλο τον πληθυσμό τους. Πάνω από 209 πόλεις – σε σύνολο 270 – καταστράφηκαν. Στην Ουκρανία 700 πόλεις μικρές και μεγάλες και 28.000 χωριά αφανίστηκαν.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε και για τα 5,7 εκατομμύρια των σοβιετικών στρατιωτών που αιχμαλωτίστηκαν από το γερμανικό στρατό κατά την εισβολή του στη Σοβιετική Ένωση τον Ιούνιο του 1942 στη μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση που είχε δει ποτέ ο κόσμος, τη γνωστή ως «επιχείρηση Barbarossa». Από αυτούς 3,3 εκατομμύρια έχασαν τη ζωή τους μέσα σε οχτώ μήνες (1941-1942) από τις κακουχίες, τις επιδημίες, την πείνα, το κρύο και τις μαζικές εκτελέσεις, δηλαδή αφανίστηκε το 57% των σοβιετικών στρατιωτών αιχμαλώτων πολέμου (ενώ από τους 231.000 Άγγλους και Αμερικανούς αιχμαλώτους πέθαναν 8.300, δηλαδή ένα 3,6%). Αν προσθέσουμε σ’ αυτούς και όσους σκοτώθηκαν επί τόπου, αμέσως μετά την παράδοσή τους στους Ναζί, ο αριθμός ανεβαίνει περίπου στα 5 εκατομμύρια. Ένα μικρό ποσοστό (5%) από αυτούς ήταν Εβραίοι.
Οι σοβιετικοί αιχμάλωτοι δεν ήταν μόνο στρατιώτες. Όλοι οι άνδρες μεταξύ 15 και 65 ετών συλλαμβάνονταν ως αιχμάλωτοι πολέμου και οδηγούνταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πολλοί υποχρεώθηκαν να διανύσουν πεζοί εκατοντάδες χιλιόμετρα μέσα στο σκληρό ρωσικό χειμώνα για να φτάσουν στον προορισμό τους. Πεινασμένοι και παγωμένοι έπεφταν στο χιόνι ανήμποροι να συνεχίσουν. Οι σύντροφοί τους άλλοτε τους σήκωναν και τους μετέφεραν, άλλοτε τους άφηναν να πεθάνουν. Οι Γερμανοί είχαν διαταγή να εκτελούν, όποιον έπεφτε κάτω.
Όσοι μεταφέρθηκαν με τρένα στοιβάζονταν σε ανοιχτά βαγόνια και πολλοί από αυτούς (30-70%, ανάλογα την περίπτωση) πέθαναν από τα τραύματά τους, από αιμορραγία, γάγγραινα, τέτανο, πείνα, δίψα και ασφυξία.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους σοβιετικούς ήταν τα περισσότερα χωριστά από τα άλλα (Russenlager). Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ανοιχτούς χώρους περιφραγμένους με συρματόπλεγμα. Εκεί οι αιχμάλωτοι βρέθηκαν εκτεθειμένοι σε θερμοκρασίες που έφταναν πολλές φορές τους μείον 30 βαθμούς, με ελάχιστη έως καθόλου τροφή (πολλοί έμεναν νηστικοί επί μέρες), με τις επιδημίες να τους θερίζουν, με καθημερινό ξύλο και κακοποίηση εκ μέρους των φρουρών. Για να προφυλαχτούν από τη φοβερή παγωνιά, αναγκάστηκαν να σκάψουν λάκκους και να χωθούν μέσα. Λίγοι μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Όσους τους εγκατέλειπαν οι δυνάμεις, τους πέταγαν σαν σκουπίδια σ’ ένα μεγάλο λάκκο.
Υπολογίζεται ότι καθημερινά σε κάθε στρατόπεδο σοβιετικών αιχμαλώτων πέθαιναν 80-150 άνδρες , δηλαδή συνολικά σε όλα τα στρατόπεδα πέθαιναν κάθε μέρα περίπου 6000 σοβιετικοί στρατιώτες. Οι αιτίες ήταν πολλές: Κακουχίες, έκθεση στο αφόρητο κρύο, αρρώστιες (πνευμονία, φυματίωση, διφθερίτιδα, τύφος, δυσεντερία, τέτανος, σηψαιμία).
Νεκροί σοβιετικοί στρατιώτες, Ιανουάριος 1942.
Οι θάνατοι από πείνα ήταν μαζικοί. Σημειώθηκαν κρούσματα κανιβαλισμού, κάτι που επεδίωκαν οι Ναζί για να το χρησιμοποιήσουν αργότερα ως απόδειξη ότι οι Σλάβοι ήταν υπάνθρωποι και δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Ο Hermann Goering αστειευόμενος είχε πει σε ένα διπλωμάτη: « Οι σοβιετικοί αιχμάλωτοι, αφού έφαγαν ό,τι ήταν δυνατό να φαγωθεί, ακόμα και τις σόλες από τις μπότες τους, άρχισαν να τρώνε ο ένας τον άλλον. Και - αυτό είναι το σοβαρό - έφαγαν κι ένα γερμανό φρουρό».
Κάποιοι από αυτούς χρησιμοποιήθηκαν για καταναγκαστική εργασία στα ανθρακωρυχεία, στα εργοστάσια μεταλλουργίας και στη γεωργία. Εκεί δούλευαν έως θανάτου. 200.000 άνθρωποι από αυτούς πέθαναν δουλεύοντας ως σκλάβοι. Άλλοι χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα
και πέθαναν στα εργαστήρια.
Αυτή η δυστυχώς ελάχιστα γνωστή γενοκτονία μαζί με τη γενοκτονία στη Ρουάντα θεωρούνται οι πιο μεγάλες μαζικές σφαγές στην ανθρώπινη Ιστορία.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι Ναζί δεν φέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο στους Γάλλους, Αμερικανούς και Άγγλους αιχμαλώτους. Ο απώτερος στόχος αυτής της φριχτής μεταχείρισης ήταν να εξοντωθούν οι Ρώσοι ως φυλή (μαζί με τους υπόλοιπους Σλάβους).
Οι Σοβιετικοί με τη σειρά τους επιφύλαξαν παρόμοια μεταχείριση σε όσους Γερμανούς συνέλαβαν αιχμαλώτους με το τέλος του πολέμου. Πολλοί από αυτούς εκτελέστηκαν, αλλά οι περισσότεροι κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου πέρασαν τις ίδιες δοκιμασίες. Από τα τρία εκατομμύρια των γερμανών αιχμαλώτων τουλάχιστον ένα εκατομμύριο πέθανε από το κρύο, την πείνα, τις αρρώστιες και τη βαριά καταναγκαστική εργασία. Σε μια περίπτωση υπήρξε μάλιστα και κρούσμα κανιβαλισμού, πράγμα το οποίο αποδεικνύει ότι εκτός από τους «υπανθρώπους» και οι «κανονικοί» άνθρωποι μπορούν να γίνουν ανθρωποφάγοι, αν φτάσουν ποτέ σε τέτοιο ακραίο σημείο εξαθλίωσης.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτή η τιμωρία μάλλον άξιζε σε κείνους
που εξόντωσαν με ελαφριά συνείδηση 23.400.000 σοβιετικούς στρατιώτες και πολίτες με το επιχείρημα ότι ήταν κατώτεροι άνθρωποι.
Το ερώτημα είναι, γιατί αυτή η γενοκτονία που θεωρείται από τις αγριότερες στην Ιστορία, έχει σήμερα ξεχαστεί. Η μόνη απάντηση που μπορώ να βρω, είναι ότι αμέσως μετά την πτώση του ναζισμού ξεκίνησε ο Ψυχρός Πόλεμος και η Σοβιετική Ένωση έγινε ο μπαμπούλας της Δύσης. Δεν ήταν λοιπόν δυνατόν να προβληθούν τα φριχτά εγκλήματα που διέπραξαν οι Ναζί εις βάρος των Ρώσων και οι εκατόμβες θυμάτων της Σοβιετίας, όταν η Σοβιετία είχε γίνει τώρα ο κακός της υπόθεσης.
Ανεξάρτητα όμως από την αντιπαράθεση του Δυτικού Κόσμου με το πρώην Κομμουνιστικό Μπλοκ, η ανθρωπότητα οφείλει να αποτίσει φόρο τιμής σ’ αυτά τα εκατομμύρια των ανώνυμων απλών πολιτών και στρατιωτών που υπήρξαν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι είχαν γεννηθεί Σλάβοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου