Το θαύμα της Βασσίλως( δια χειρος ΠΡΟΓΙΑΓΙΑΣ(ΙΔΡΥΤΙΚΟΥ ΣΤΕΛΈΧΟΥς ΤΟΥ ΙΘΙ - ΜΕΤΑΦΕΡΘΈΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΠΟΥΛΗ )

Το θαύμα της Βασσίλως

  by papoylis

Μια σπαρακτική ιστορία της Λαίδης Προγιαγιάς ( σπολλάτη της )

Το θαύμα της Βασσίλως

(σε ελεύθερη απόδοση και τη Βασσίλω με δυο σ)

Την 13η Αυγούστου του έτους 1852, η Βασσίλω η ωραία και νεαρά σύζυγος του Mιχαλάκη .Χάνου εκ Βούνου Χειμάρας, μετέβη εις το όρος , δύο ημέρας μακράν από το χωρίο της, δια να συλλέξει ξύλα.

Καθυστερήσασα κατά την συλλογήν επέστρεψε εκ του όρους την 15η Αυγούστου, ημέρα του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ως ήταν κατάκοπη και ιδρωμένη και επιθυμούσα να σπεύσει εις την εκκλησίαν διά να μεταλάβει, λούστηκε με ψυχρό νερό. Αμέσως όμως κατέστησαν άχρηστα το αριστερό χέρι και το πόδι της, το δε πρόσωπό της στράβωσε εις μόνιμον και αποτρόπαιον μορφασμόν.

Από της ημέρας εκείνης και επί δυο έτη υπεβλήθη σε κάθε δυνατή θεραπεία, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Η ασθένεια της είχε ως αποτέλεσμα και το διαζύγιο, το όποιον ζήτησε και έλαβεν ο σύζυγος της κατά τα μουσουλμανικά έθιμα (ταλάκ). Αλλά και αυτοί οι στενοί συγγενείς της άρχισαν να δυσανασχετούν δια την ενόχληση την οποίαν τους έδιδε η ανάπηρος.

Μόνη ελπίς της απέμεινε ο Θεός και οι Άγιοι Αυτού, και μετά συντριβής και μετανοίας προσεύχονταν και παρακαλούσε για την σωτηρία της. Τον Δεκέμβριο του έτους 1855 είδε στον ύπνο της ένα Κληρικό, ο όποιος της πάτησε το άχρηστο πόδι και της είπε

«μὴ γράψῃς πρὸς τὸν ἐν Κερκύρᾳ αὐτάδελφόν σου, ὡς κατὰ νοῦν ἔχεις, ἀλλ’ αὐτοπροσώπως ἐλθέ».

Κατάπληκτη τον ρώτησε· «ποιὸς εἶσαι σύ»;

εκείνος δε της απάντησε «ὁ Ἅγιος ἐγὼ εἶμαι, τὸν ὁποῖον τόσες φορὲς ἐπεκαλέσθης».

Ξύπνησε έντρομος η Βασσίλω και διηγήθηκε το όνειρό στους συγγενείς της, αμέσως δε έλαβαν απόφαση να την μεταφέρουν στον Ναό του ιερού Σπυρίδωνος, στην Κέρκυρα. Δέκα ημέρας διήρκεσε η μεταφορά της, η κατάσταση δε στην οποία βρισκόταν η ασθενής προκαλούσε την φρίκην, και αποστροφήν η δυσωδία την οποία ανέδιδε. Τρεις ημέρας κείτονταν χωρίς τροφήν και νερό κοντά στη λάρνακα του αγίου, ουδείς την επλησίασεν ακόμη και για να της μιλήσει.

Η αποφορά της έδιωχνε κάθε πιστόν και προσκυνητή, ακόμη δε και κατά τας νύκτας εβασανίζετο, βλέπουσα εις όνειρον την διάσωσιν του ιερού λειψάνου του Αγίου εκ των αγαρηνών σκυλιών, κατά την άλωσιν της Πόλης. Έβλεπε ιερωμένον τινά με λαμπρά άμφια αλλά χωρίς μίτρα ή καλυμμαύχι με σπάθαν κυρτή, να αγωνίζεται λυσσωδώς έναντι ομάδας απίστων για να διασώσει το λείψανον, έως την στιγμήν που οι τρισκατάρατοι το άρπαξαν στα χέρια, στην προσπάθειά του δε να το αποσπάσει απεκόπη η δεξιά χειρ του λειψάνου, την οποία ο ιερωμένος συνεκράτησε, ενώ οι άπιστοι αλαλάζοντες απεμακρύνοντο με το ιερόν τους λάφυρον, ήτο δε ο ιερωμένος αυτός ο επίσκοπος Ισίδωρος, πρόσωπον αμφιλεγόμενον λίαν και μη αξιωθέν την αγιοσύνην εν τέλει .

Και έτσι η δύστηνος επέρασεν τρεις ημέρας και δυο νύκτας Την τρίτη νύκτα, όμως, είδε όραμα που έφερε στην ψυχή της μεγάλη αγαλλίαση και γαλήνη. Κείτονταν επί της άμμου, οι πόδες της υγραίνοντο από το ήρεμο κύμα της θαλάσσης, το δε νερό σιγά – σιγά εσχημάτισε ημικύκλιο και κάλυψε όλη την αριστερήν πλευράν της. Με τον αριστερόν οφθαλμόν της, τον καλυπτόμενον υπό του ύδατος, εώρα, εις διάθλασιν, τον κυανούν ουρανόν, τα νέφη και τα κωλοβούτια, ενώ ο δεξής ήτο τυφλός. Αίφνης η υγρασία του ύδατος κατέστη απαλόν χάδι και εκ της διαθλάσεως, ως εκ πέπλου, εξήλθε νέος, ξανθός και ωραίος, κύπτων επ αυτής. Οξύς πόνος την διαπέρασεν και απώλεσε τις αισθήσεις της, παντελώς.

Την επομένην ο Εφημέριος του Ναού την ηύρε να κοιμάται εις στάσιν εμβρύου με τα ρούχα και τα μαλλιά της ακόμη νοτισμένα και αναδίδοντα άρωμα θαλασσινής αύρας, εψιθύριζε δε, και τότε τα μέλη της συνεσπώντο, το όνομα Αρτεμίδωρος. Σκανδαλισμένος ο .ιερεύς την εξύπνησε και αυτή με αγαλλίαση του ανήγγειλε ότι θεραπεύθηκε υπό του Αγίου και ειδικότερον υπό του βοηθού του, ότι κατόπιν θαύματος, το οποίο σεμνύνετο να περιγράψει, θερμάνθηκαν τα ξηρά μέλη της και ότι μπορεί να κινηθεί. Ακολούθως βάδισε μόνη της, τελείως υγιής, προς την Ωραία Πύλη και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων.

Μαθών ο σύζυγός της το θαύμα επεδίωξε να την συναντήσει και να επανασυστήση τον γάμον τους αλλά εκείνη τον απέκρουσεν σκαιώς, όπως και κάθε άλλον μνηστήρα εις την συνέχεια. Ανεκοίνωσε δε εις τους συγγενείς της το τάμα το οποίον της επεβλήθη κατά τη διάρκειαν του θεραπευτικού θαύματος και το οποίον έκτοτε ετήρησε ανελλιπώς, ωσότου έφθασεν εις βαθιά γεράματα. Κτίσασα καλύβην εις ερημικήν και απόκρημνον ακτήν, εκάστη νύκτα μετά την δύση του ηλίου, ανεξαρτήτως καιρού και εποχής, εξάπλωνε με ελαφρύ νυκτικόν στην άκρην του αιγιαλού και εκοιμάτο βαθέως άχρι πρωίας, με τους πόδας γλυφομένους υπό των κυμάτων, ουδέποτε παρασυρθείσα υπ΄ αυτών, και αν ακόμη σφοδρότατος ετύγχανε ο αήρ και ταραχώδες το ύδωρ.

Ούτω δε διήγε τον βίον της με απλότητα και σεμνότητα, καλοσύνην και ηπιότητα τόσην, που μεταξύ των συγχρόνων της εθεωρείτο αγία, μετά δε τον θάνατόν της, το τάμα της συνηθίζεται να τηρούν αι στέρφαι γυναίκαι έως ότου ευτεκνήσουν, συμβαίνει δε αυτό πολύ συχνά, οι ευλογημένες όμως αποφεύγουν να ομολογήσουν το θαύμα ακόμη και στον παπά. Προσφάτως δε, με την χορηγίαν πλουσίας δεσποίνης δεχθείσης και αυτής την χάριν του θαύματος, εις την θέσιν της καλύβης της Βασσίλως ανηγέρθη το παρεκκλήσιον του Αγίου Αρτεμιδώρου, όστις παριστάται εις το τέμπλον, ξανθός, ωραίος και εξερχόμενος των κυμάτων.

( εκ μεταφοράς από σχόλιο και προαχθέν εις ποστ κατά τα υπεσχημένα )