Η μνημη η εξατομικευση και η ταινια Μεμέντο (στον Σπίθα )

: Στο βιβλίο του The Invention Of Memory o Israel Rosenfield λεει ότι η ιδεα της της μνήμης όπως φυσιολογια την  αντιλαμβανομαστε,είναι ανεπαρκής και παραπλανητική. Υποστηρίζει ότι ‘’δεν είναι οι αμεταβλητες εικόνες αυτές πού εμπιστευόμαστε, αλλά κάποιες αναπλασεις φανταστικές εικόνες- το παρελθόν αναπλασμένο ετσι ώστε να ταιριάζςει στο παρόν’’ Ο Gerald Edelman,ονομάζει αυτα τα φαινόμενα ‘’ το ενθυμούμενο παρόν’’[1] 

Αυτή τη εννοια της μνημης αναδεικνύει και η  ταινία Memento(του Κριστοφερ Νολαν)  όπου o ηρωας φαινεται να πάσχει από μια σπανια ψυχική ασθενεια :την απώλεια προσφατης μνημης’  Καθημερινα ξεχνα τα προσωπα και τα πραγματα πού του συμβαινουν  και τα ξαναθυμαται με υπομνηματα,με ξεθωρες φωτογραφίες και τατουαζ  στο σωμα του (το σωμα  απομένει η μονη βεβαιότητα)  ως ντοκουμέντα της προσωπικής του  ζωής .

Ετσι ο διασπαρτος , ξεχειλος χρονος της πραγματικής ζωής ανασυγκροτειται διαρκως. Η ταινία μπορεί να ιδωθεί και ως δοκιμιο πάνω στη συγχρονη εξατομικευμένη υστερη  εωτεικότητα πού  αναμεσα  στα αλλα σημαινει και καθημερινή,προσωπική επιλογή του χρονου,όχι μόνο του παροντικού  αλλά και του παρελθοντος χρονου  Οκαθένας καλείται  να επιλέξει  την  προσωπική ιστορία του ,με τον  αποκλεισμό εικόνων  πού ενοχλούν και απωθουνται, να  ζωγραφίσει   το  πορταιτο του ως Tatoo στο σωμα του ,δηλαδή ως ακινητοποίηση της στιγμής,υπομνηση της επιθυμίας  για αθανασίαο Ο ηρωας του MEMENTOπού ξυπνουσε κάθε πρωί και τα ξεκινουσε  όλα από τήν αρχή’’. βεκ)υποδηλώνει  και την   εκρηκτική κατευθυνση της συγχρονης  εξατομίκευσης πού οδηγεί στις ακραιες της συνέπειες την εννοια του ατομου,πως αυτή     διαμορφωθηκε ιστορικά

Το ατομο στο  κοσμοθεωρητικου πλαισιου του 19ου και 2ο ου αιώνα προσπαθεί να εναρμονίσει τίς αντιφασεις των  επιμερους ταυτοτήτων, ιεραρχικά  με μια σειρά πού μοιαζει με εκεινη του βιβλιου , του μυθιστορήματος δηλαδή με   Ιεραρχία, εναρμονιση,συνθεση ,(Π. Κονδύλη) Η  ‘’ατομικότητα ‘’συνδεοταν με αυτό πού ο D Riesman  ( The Lonely Crowd’)ποκάλεσε, ‘’Inner directed Man  δηλαδή εσωκατευθυνομενο ανθρωπο

 Η εννοια της εξατομικευσης ειναι διαφορετική Ο εξατομικευμένος  ανθρωπος -σε αντιθεση με τό ατομο - ειναι αυτός πού πρει ξανα   να επιλεξει  να αποφασισει  -οχι μόνο πως θα πραξει  αλλά και τί θα πραξει.  Ενμεσω  μιας απειρίας επιλογών ο ξατομικευμενος ανθρωπος καλειται να διαλεξει μεσα από ενα καλειδοσκοπιο απειρων  επιλογων. 

Αυτή η καθημερινη ανασφαλεια καταργεί τόν ‘’κανονικό΄΄ τρόπο ζωής πού γίνεται πιά δυνητικός , ευελικτος , κατασκευάσιμος. ‘’ Τό απροσμενο μειονεκτημα  της συγχρονης ζωής εγκειται στό οτι εχουμε νικήσει τη μοιρα. Από μας  περιμενουν  να αποφασιζουμε  για πολλά , σχεδόν για ολα ‘Οι κίδυνοι πού ελλοχευουν σε τέτοιες αποφάσεις ειναι διαρκεις  και πάντα παραμονευει η αποτυχία ’

---

[1]  Αναφ  στο Peter A. Levine , Ann Frederick ‘’    Το Ξυπνημα Της Τιγρης ‘’ θεραπευοντας τις τραυματικές εμπειρίες, σ 259