Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΥ : Στέλιος Ράμφος Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Θέλω με αυτό να πω: πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουμε στην καλωδιωμένη υπερ-νεωτερικότητά μας την απουσία «νοήματος» συνοδευόμενη από το επιμελημένο μαστόρεμα του συγκαιρινού ηδονιστικού ατόμου ως ακόρεστου «παιδιού» με τα δικά του «θέλω»; Ενός ατόμου όλο και περισσότερο βυθισμένου στη συγκινησιακή καταναλωτική και εξιμπισιονίστ πανούκλα, ατόμου, όπως έλεγε ο Φιλίπ Μιρέ, «σε διαδικασία προχωρημένης απο-ατομίκευσης, πορνογραφικού και ανερωτικού ταυτόχρονα». Υποψιάζομαι μια απάντηση. Οτι, παρ' όλα αυτά, «νόημα» εξακολουθεί να υπάρχει, το συναντάμε στα ενεργήματα των «δημιουργών», αυτών που ίσως λόγω και της παγκοσμιοποίησης εξακολουθούν να καινοτομούν, να τεχνουργούν αυτόνομα. Ισως. Ας μην παραβλέπουμε όμως και την εξής ουσιώδη ένσταση. Οτι αυτό το «νόημα» είναι κατ' εξοχήν νοητικό, μηχανικό, απογυμνωμένη ισχύς, ένας υλιστικοποιημένος ψυχισμός. Εκμηχανισμένη βούληση, μας λέει στο τελευταίο του βιβλίο ο φιλόσοφος Ρομπέρ Ρεντεκέρ («Egobody. Το μαστόρεμα του νεο-ανθρώπου»), ανελεύθερη, εγωφαγική, βασισμένη στο ένστικτο του γκανιάν. Αν είναι έτσι, πώς να ευ-καιρήσουμε την κρίση;