ΔΕ ΝΙΩΘΕΙ [ΚΑΤΑΒΥΘΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ]
Δε νιωθει
Κι ομως,μπορει ακομα να βασανιζεται
Ισως ειναι ο τροπος της Ψυχης να σε αφυπνισει
Να σου φωναξει οτι εισαι ακομα ζωντανος
Αναλωθηκες απο τη Φυγη,σκορπιστηκες απο το Φοβο
Κατι να δεσει τις σκεψεις μου κατι να τις ενωσει
φυσαει ανεμος,με μοιραζει στον κοσμο κ η καταληξη...
να μην ειμαι πουθενα
Πως να εξαντλησω το Φοβο μου σε λεξεις?
πως να αφεθω σε κατι αλλο απ'τη Φυγη?
Μοιαζει με διψα,μοιαζει με παθος,ομως δεν ειναι
φεγγω το Φοβο,φεγγω τη Πλανη,φεγγω Φυγη
Κι εξαπλωνομαι,σαν Δον Κιχωτης κατακτητης διχως στρατο
Η αριστερη πλευρα μου ολο μουδιαζει,μα ακομα ζω
αποκορυφωμα ετουτη η νυχτα που δεν υπαρχω
αλλα αν περασω απ'τον καθρεπτη,κατι θα δω
Φεξε Πλανη μου γλυκια μαζι με μενα
σε εναν σιωπηλο ωκεανο να αναπαυθω
ποτε δεν ημουν ταξιδευτης,τωρα με καλει το νερο
τετοια εξελιξη δεν ηθελα ποτε μου
σας διαβεβαιω
βρισκω επιτελους προορισμο
πισω να γυρισω,διχως Λογο κ Συνειδηση
στον ωκεανο
Αβυσσος βαθια με τρως κ με γεννας
στα χερια σου σπαραζω,ρωτω δεν απαντας
αλλοκοτο ταξιδι ακομα κι ο βυθος
εφ'οσον ειναι πλανη.μπορει να ειναι εχθρος
Αυτο που με συνθετει,σκονη που αναστοχαζεται
κ λιγο πριν φτασει σε συμπερασματα
θυμαται οτι ειναι σκονη κ σκορπιζει
Πως μπορω,υστερα απο ολα αυτα,να πεισω τον εαυτο μου
οτι δεν ειναι τιποτα αλλο,παρα ενα ποιημα?
Πως μπορεις να αλλαξεις
οταν φοβασαι τοσο τις αλλαγες?
Κ πως να αντεξεις αυτον τον φοβο οταν ξερεις οτι κανεις δεν ειναι προθυμος
για να τον μοιραστει?
Ποιος κοιταξε βαθια μεσα στην Αβυσσο κ δεν καταλαβε οτι
της ανηκει?
Ποσο φιλοτιμο κ αυταπατη μπορει να χωρεσει
αυτος ο πλανητης?
Κι οταν βυθιστω,πες μου,
θα θυμασαι οτι ημουν εδω?
Οτι μεγαλωσα,κι ομως κρατησα
τα ονειρα που εκανα μικρος?
Θα τιμωρησεις το σκοταδι που με επεισε
οτι δεν ειμαι φως?
Θα θυμασαι ποσο σκληρα προσπαθησα να αγαπησω?
Θα θυμασαι τη συντριβη μου,οταν ανακαλυψα
μεσα μου,το κενο?
Θα θυμασαι τα χαμογελα μου,την αγκαλια μου
τα νευρα που ξεσπουσαν κ μου φευγαν στο λεπτο?
Θα θυμασαι τα χερια μου που φανερωναν τι ειμαι?
Θα θυμασαι τα ματια μου που πασχισαν
κανενα να μη ξεγελασουν?
Αν τα θυμασαι ολα αυτα,αυτο μου φτανει
κι αυτα που εχασα εδω,αλλου θα τα κερδισω
Μη στεναχωριεσαι,μη ξεσπας
Μονο
θυμησου
[Δεν ειναι ελπιδα,ειναι συμφιλιωση
κι αποδοχη
Σχεδον ξεχναω το Φοβο
σχεδον ξεχναω τη Φυγη
Δεν ειναι φυγη
γιατι περισσοτερο απ'το να νιωθω οτι φευγω απο καπου
νιωθω οτι καπου πηγαινω
Δεν ειναι φυγη
ισως ειναι επιστροφη
ισως τα χειλια μου σχηματιζουν για πρωτη φορα τη λεξη που παντοτε ηθελαν να πουν
Αγγελος η παρανοικος?νυσταζει
θα το αποφασισει οταν ξυπνησει
Ιδρωνω
Το φορτιο αλλοτε βαρυ,αλλοτε ελαφρυ
θα ξερω σιγουρα να σου πω
οταν θα ειμαι εκει
Κ αν καποιο Αυγουστιατικο βραδυ,αφουγκραστεις τον ουρανο
θα σου ψιθυρισω την απαντηση]
Μοιαζει με κομητη
(γιατι θες να συνεχισεις?)
Στην ουρα του,ισως η καταστροφη
ισως η δημιουργια
(πως αντεχεις ακομα?δε καταλαβες οτι,με λεξεις,
δε μπορεις να Το ελεγξεις?)
Σκεφτεται επι αιωνες
μα οι σκεψεις χανονται,λιγο πριν γινουν συμπερασματα
πιο ευκολα ταυτιζεσαι με την ασαφεια
Κ αυτο προσπαθω να ανακηρυξω
Τη πιο συγκλονιστικη κ επωδυνη Ηττα του Ανθρωπου
Την Ηττα του Ανθρωπου απεναντι στον Λογο
την Ηττα του Ανθρωπου απεναντι στην ιδια του τη Σκεψη
Τη καταβυθιση στην ιδια του την Αβυσσο
Κι αν σε στεναχωρει το τελος που διαλεξα να δωσω,ξεχασε το
σκισε τις τελευταιες σελιδες
διεγραψε ο,τι δε σου αρεσει
Κ θυμησου ξανα
οτι οσα χανουμε εδω
τα κερδιζουμε αλλου
Μη στεναχωριεσαι
για σενα αυτες οι τελευταιες λεξεις
παντα
κοντα σου
Κι ομως,μπορει ακομα να βασανιζεται
Ισως ειναι ο τροπος της Ψυχης να σε αφυπνισει
Να σου φωναξει οτι εισαι ακομα ζωντανος
Αναλωθηκες απο τη Φυγη,σκορπιστηκες απο το Φοβο
Κατι να δεσει τις σκεψεις μου κατι να τις ενωσει
φυσαει ανεμος,με μοιραζει στον κοσμο κ η καταληξη...
να μην ειμαι πουθενα
Πως να εξαντλησω το Φοβο μου σε λεξεις?
πως να αφεθω σε κατι αλλο απ'τη Φυγη?
Μοιαζει με διψα,μοιαζει με παθος,ομως δεν ειναι
φεγγω το Φοβο,φεγγω τη Πλανη,φεγγω Φυγη
Κι εξαπλωνομαι,σαν Δον Κιχωτης κατακτητης διχως στρατο
Η αριστερη πλευρα μου ολο μουδιαζει,μα ακομα ζω
αποκορυφωμα ετουτη η νυχτα που δεν υπαρχω
αλλα αν περασω απ'τον καθρεπτη,κατι θα δω
Φεξε Πλανη μου γλυκια μαζι με μενα
σε εναν σιωπηλο ωκεανο να αναπαυθω
ποτε δεν ημουν ταξιδευτης,τωρα με καλει το νερο
τετοια εξελιξη δεν ηθελα ποτε μου
σας διαβεβαιω
βρισκω επιτελους προορισμο
πισω να γυρισω,διχως Λογο κ Συνειδηση
στον ωκεανο
Αβυσσος βαθια με τρως κ με γεννας
στα χερια σου σπαραζω,ρωτω δεν απαντας
αλλοκοτο ταξιδι ακομα κι ο βυθος
εφ'οσον ειναι πλανη.μπορει να ειναι εχθρος
Αυτο που με συνθετει,σκονη που αναστοχαζεται
κ λιγο πριν φτασει σε συμπερασματα
θυμαται οτι ειναι σκονη κ σκορπιζει
Πως μπορω,υστερα απο ολα αυτα,να πεισω τον εαυτο μου
οτι δεν ειναι τιποτα αλλο,παρα ενα ποιημα?
Πως μπορεις να αλλαξεις
οταν φοβασαι τοσο τις αλλαγες?
Κ πως να αντεξεις αυτον τον φοβο οταν ξερεις οτι κανεις δεν ειναι προθυμος
για να τον μοιραστει?
Ποιος κοιταξε βαθια μεσα στην Αβυσσο κ δεν καταλαβε οτι
της ανηκει?
Ποσο φιλοτιμο κ αυταπατη μπορει να χωρεσει
αυτος ο πλανητης?
Κι οταν βυθιστω,πες μου,
θα θυμασαι οτι ημουν εδω?
Οτι μεγαλωσα,κι ομως κρατησα
τα ονειρα που εκανα μικρος?
Θα τιμωρησεις το σκοταδι που με επεισε
οτι δεν ειμαι φως?
Θα θυμασαι ποσο σκληρα προσπαθησα να αγαπησω?
Θα θυμασαι τη συντριβη μου,οταν ανακαλυψα
μεσα μου,το κενο?
Θα θυμασαι τα χαμογελα μου,την αγκαλια μου
τα νευρα που ξεσπουσαν κ μου φευγαν στο λεπτο?
Θα θυμασαι τα χερια μου που φανερωναν τι ειμαι?
Θα θυμασαι τα ματια μου που πασχισαν
κανενα να μη ξεγελασουν?
Αν τα θυμασαι ολα αυτα,αυτο μου φτανει
κι αυτα που εχασα εδω,αλλου θα τα κερδισω
Μη στεναχωριεσαι,μη ξεσπας
Μονο
θυμησου
[Δεν ειναι ελπιδα,ειναι συμφιλιωση
κι αποδοχη
Σχεδον ξεχναω το Φοβο
σχεδον ξεχναω τη Φυγη
Δεν ειναι φυγη
γιατι περισσοτερο απ'το να νιωθω οτι φευγω απο καπου
νιωθω οτι καπου πηγαινω
Δεν ειναι φυγη
ισως ειναι επιστροφη
ισως τα χειλια μου σχηματιζουν για πρωτη φορα τη λεξη που παντοτε ηθελαν να πουν
Αγγελος η παρανοικος?νυσταζει
θα το αποφασισει οταν ξυπνησει
Ιδρωνω
Το φορτιο αλλοτε βαρυ,αλλοτε ελαφρυ
θα ξερω σιγουρα να σου πω
οταν θα ειμαι εκει
Κ αν καποιο Αυγουστιατικο βραδυ,αφουγκραστεις τον ουρανο
θα σου ψιθυρισω την απαντηση]
Μοιαζει με κομητη
(γιατι θες να συνεχισεις?)
Στην ουρα του,ισως η καταστροφη
ισως η δημιουργια
(πως αντεχεις ακομα?δε καταλαβες οτι,με λεξεις,
δε μπορεις να Το ελεγξεις?)
Σκεφτεται επι αιωνες
μα οι σκεψεις χανονται,λιγο πριν γινουν συμπερασματα
πιο ευκολα ταυτιζεσαι με την ασαφεια
Κ αυτο προσπαθω να ανακηρυξω
Τη πιο συγκλονιστικη κ επωδυνη Ηττα του Ανθρωπου
Την Ηττα του Ανθρωπου απεναντι στον Λογο
την Ηττα του Ανθρωπου απεναντι στην ιδια του τη Σκεψη
Τη καταβυθιση στην ιδια του την Αβυσσο
Κι αν σε στεναχωρει το τελος που διαλεξα να δωσω,ξεχασε το
σκισε τις τελευταιες σελιδες
διεγραψε ο,τι δε σου αρεσει
Κ θυμησου ξανα
οτι οσα χανουμε εδω
τα κερδιζουμε αλλου
Μη στεναχωριεσαι
για σενα αυτες οι τελευταιες λεξεις
παντα
κοντα σου
-----------------------------------
http://celinathens.blogspot.com/2010/04/blog-post_10.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου