Η εθνική μας αυταρέσκεια

Η εθνική μας αυταρέσκεια

Άρθρο του Δημήτρη Σαραντάκου, που δημοσιεύεται στο σημερινό φύλλο της εφημ. ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης

 

αποσπασμα 

Το γεγονός είναι πως κάθε μέρα ακούμε ή διαβάζουμε τέτοιες μπαρούφες, που τις ξεφουρνίζουν μάλιστα επίσημα πρόσωπα, όχι βέβαια έτσι όπως τα γράφω, αλλά κυριλέ και με σοβαροφάνεια. Οι εν λόγω επίσημοι μιλάνε για το ελληνικό δαιμόνιον, τον ελλην(οχριστιαν)ικό πολιτισμό, την πολεμική αρετή των Ελλήνων και άλλα ηχηρά παρόμοια, που λέει κι ο Καβάφης. Οι άλλοι σε σύγκριση με μας είναι κουτόφραγκοι, αμερικανάκια, χαχόλοι, τουρκαλάδες, γυφτοσκοπιανοί και δε συμμαζεύεται.

Ειδικότερα τους Ευρωπαίους τούς καταφρονούμε και τους ζηλεύουμε ταυτόχρονα. (Προσέξτε, δε λέμε «τους άλλους Ευρωπαίους» αλλά σκέτα «τους Ευρωπαίους», βγάζοντας αυτομάτως τον εαυτό μας από την παρέα τους.)
Δεν είναι μόνο «κουτόφραγκοι», δηλαδή εξ ορισμού βλάκες σε σύγκριση με μας τους ατσίδες, είναι και τσιγκούνηδες και αγέλαστοι και σκουντούφληδες, που δεν ξέρουν να ζήσουν τη ζωή τους, που δε γλεντάνε, αλλά μετράνε και τη δεκάρα και κοιτάνε μόνο τη δουλειά τους.

Μπορεί να ‘ναι κι έτσι, δε λέω, αλλά πώς να το κάνουμε βρε παιδιά. Αυτοί οι «κουτοί» καταφέρανε να κάνουν κράτη που δεν τυραννάνε τους πολίτες τους. Κανείς κουτόφραγκος δεν πάει στην Εφορία να σταθεί ώρες στην ουρά για να πληρώσει. Στέλνει με το ταχυδρομείο την επιταγή του και καθαρίζει. Κανείς δε διορίζεται με ρουσφέτι, φιλώντας κατουρημένες ποδιές και πουλώντας την ψήφο του. Δίνει εξετάσεις ή πάει με βάση την επετηρίδα. Στις χώρες των κουτόφραγκων (κοίτα να δεις μυστήρια πράματα) τα λεωφορεία και τα τρόλεϋ περνάνε πάντα στην ώρα τους από τη στάση. Αν κάποιος πολίτης θέλει μια πληροφορία από κάποια δημόσια υπηρεσία, δεν τρέχει να στριμωχτεί στα γραφεία της, την ώρα που «δέχεται το κοινό», αλλά της γράφει ή τηλεφωνεί σχετικά. Και παίρνει πάντα απάντηση.
Έχουμε ύστερα τα «αμερικανάκια», δηλαδή τους εξ ορισμού εύπιστους, τους αφελείς καταναλωτές, που έχουν θεοποιήσει το χρήμα. Μπορεί να είναι και έτσι, δε λέω, αλλά αυτά τα «αμερικανάκια» έχουν επίσης θεοποιήσει και τους θεσμούς, που εμείς δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει η λέξη. Τα «αμερικανάκια» στείλανε στο δικαστήριο τον Νίξον, ενώ ήταν ακόμη πρόεδρός τους, πράγμα αδιανόητο σε μας, όπου ο κάθε βουλευτάκος του κυβερνώντος κόμματος θεωρεί πως υπέρκειται παντός νόμου, γιατί τα «αμερικανάκια» πιστεύουν στην ισχύ των νόμων, που σε τελική ανάλυση είναι το καταφύγιο και ο προστάτης των αδύνατων.

Ύστερα στην Αμερική, που υποτίθεται πως ο καθένας κοιτάει τη δουλειά του και κυνηγά το χρήμα, υπάρχουν ένα σωρό θεσμοθετημένες εθελοντικές οργανώσεις αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, όπως οι «Ανώνυμοι Αλκοολικοί», αυτές που φροντίζουν τους εξαρτημένους από ουσίες και ένα σωρό άλλες. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, στην Αμερική, και όχι μόνο στις μικρές επαρχιακές πόλεις, αλλά στο Μανχάταν ή το Μπρούκλιν, υπάρχει το ενδιαφέρον για τον γείτονα, που σε μας απουσιάζει εντελώς.