ο Νιτσε θεωρεί
την χριστιανική αγαπη ως τον λεπτότερο ,τον πιο υπέροχο καρπό του μίσους
«Η αγάπη φύτρωσε μέσα από τούτο το μίσος, σαν η κορωνίδα του, σαν η
θριαμβευουσα, που φαρδαίνει μέσα στο πιο αγνό φέγγος κι απλώνεται
αδιάκοπα όλο και πιο πέρα….επιδιώκοντας τους σκοπούς του ίδιου του
μίσους, την νίκη ,δηλαδή την κατάκτηση , την αποπλάνηση … » η
χριστιανική αγάπη -λεει ο νίτσε- ειναι ηθική των σκλαβων και η ηθική
των σκλάβων δεν είναι δράση αλλά αντίδραση Ενώ κάθε αριστοκρατική ηθική
γεννιέται από μια θρισμβεύουσα αυτοκαταφαση , η ηθική των σκλάβων λέει
από μιας αρχής ένα Όχι σε κάθε τι «εξωτερικό» που δεν αποτελεί δηλαδή
μέρος του εαυτού της σε κάθε τι που είναι «διαφορετικό» από αυτήν σε
κάθε τι που αποτελεί το «μη εγώ της » : και αυτό το όχι της είναι όλη
και όλη η δημιουργική πράξη της .(Γενεαλογια της ηθικής)
