Η μικροαστική θεωρητικοφοβία αναζητά διαρκώς την ικανοποίηση της πεποίθησής της ότι πίσω από την τρομοκρατία κρύβονται σατανικές διάνοιες που θυμίζουν κακούς σε σήκουελ ταινιών με τον Τζέιμς Μποντ. Εν μέρει γιατί, ντρεπόμενη για την βλακεία που γνωρίζει ότι την χαρακτηρίζει, ψάχνει τρόπους για να φέρει την ευστροφία στα δικά της ξινισμένα απ' την μνησικακία μέτρα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: ο διανοούμενος τρομοκράτης είναι κάτι σαν μικροαστική ιδεολογική ονείρωξη, η τέλεια σύμπτυξη φαλλισμού και εγκεφαλισμού, αυτό δηλαδή που κάθε ευυπόληπτος μικροαστός θα ήθελε την πολυτέλεια να δοκιμάσει για λίγο. Γιατί στο κάτω-κάτω, κάθε σατανικός διανοούμενος τρομοκράτης που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να ασκεί ατελείωτη σαγήνη σε ορδές από κρυφά νυμφομανείς ακροαριστερές σε χανγκόβερ διαρκείας από το 1966-67. Ναι, το πρωί γράφει δοκίμια για τον Χέγκελ και το μεσημέρι σχεδιάζει εκατόμβες νεκρών, αλλά το βράδι το κρεβάτι του δίχως αμφιβολία σείεται από λάγνες υπάρξεις που ερεθίζονται από το ακατανίκητα ερεθιστικό μιξ ακροαριστερού ιδεαλισμού και ωμού ματσίσμο. Άσε τη βαθιά ουλή στο πρόσωπο, τους γκρίζους κροτάφους και την γαργαλιστική ξενική προφορά που αποκτά κανείς με την κάρτα μέλους στο κλαμπ των εκλεκτών που έχουν διαβάσει τα άπαντα του Μάο, του Λένιν ή του Κροπότκιν. Όπως και να χει, καλού ή κακού, μη διαβάζετε και πολλά βιβλία. Στη χειρότερη, ανοίξτε τίποτε με τίτλο του στυλ "Οι λουκουμάδες θα αργήσουν να βγουν" ή και "Ο Παύλος σφύριζε θεσπέσια" και περιεχόμενο κάτι σε new age, feng shui, σεξουαλικές αγωνίες, νυμφομανείς νοικοκυρές, Σμύρνη, Πόλη και γενικώς χαμένες πατρίδες, μπαχαρικά, μάγισσες, χαρτορίχτρες, και χρυσοχέρες γιαγιάδες με αξεπέραστα ντολμαδάκια. Και μετά νάνι. Just to stay on the safe side που λέμε και στο χωριό μου.

Through the Loophole 123. Διανοούμενοι τρομοκράτες