Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010
Για το Βιβλιο του Γιαννη Ταχόπουλου : ΟΨΕΙΣ ΕΘΝΟΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ; Η περίπτωση Κασσελακη ,πέραν της έκπληξης για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί και μια σπάνια ευκαιρία να μελετ...
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
6 σχόλια:
Ο Γιάννης ο Ταχόπουλος είναι ο Γιάννης ο δικός μας;
"Ο Γιάννης ο Ταχόπουλος είναι ο Γιάννης ο δικός μας;"
Έτσι νομίζουμε. Οπότε η διαδικτυακή μας παρέα αρχίζει να έχει ενδιαφέρον με την ύπαρξη ενδιαφερόντων συγγραφέων, όπως ο Νοσφςεράτος και ο Γιάννης...
Ομέρ
Πάντως εγώ τώρα άρχισα να το διαβάζω μετά από υπόδειξη του τ' εμέτερον του Μ-π.
Διάβασα το βιβλίο. Ναι, είναι ο Γιάννης.
Σε γενικές γραμμές είναι καλό, ειδικά όταν παραθέτει αξιόλογα επιχειρήματα:
α) για την προ του Παπαρρηγόπουλου ύπαρξη λογίων που ενέτασσαν το Βυζάντιο στον ελληνισμό,
β) για τον ελληνικό χαρακτήρα του ύστερου Βυζαντίου
γ) για τις ρήσεις των συντακτών των πρώτων συνταγμάτων σχετικά με την μη απαξίωση του βυζαντινού παρελθόντος.
Ως αρνητικά του βιβλίου θεωρώ τα εξής:
α) βιασύνη σε πολλά σημεία (όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο νοσφεράτος).
β) έλλειψη βιβλιογραφίας στο τέλος, βραχυγραφιών και αλφαβητικού ευρετηρίου.
γ) χρησιμοποίηση αργκό ή καθημερινών εκφράσεων ("ζωή και κότα" σ.97, "με βάση την λογική αυτή δεν μπορεί να γίνει λόγος για ταυτότητα (όχι την αστυνομική, την άλλη)σ.23 κ.λπ.).
δ) χρησιμοποίηση της Λογικής σε προαποφασισμένες λογικές ακολουθίες με την αναγωγή παραδοχών σε αξιωματικές βεβαιότητες: θεωρεί ως δεδομένη την καθολική κατίσχυση των γραφομένων των λογίων σε όλη την κοινωνία, πλατειάζει ακατανόητα την έννοια του έθνους- για να χωρέσει μέσα τα πάντα, χρησιμοποιεί ενίοτε άστοχους παραλληλισμούς (π.χ. έθνος με άτομο, σσ.59-62) και αυθαίρετα επιχειρήματα (δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι επειδή το έθνος στηρίζεται σε επιλεκτική χρήση του παρελθόντος αυτό σημαίνει ότι το έθνος δεν υπάρχει, αυτό αποτελεί μια ακραία θέση την οποία δεν την δέχονται όλοι οι αναθεωρητές, βλ.σσ.59-60).
ε) αντίκρουση των αναθεωρητικών συγγραφέων (Λιάκος, Δεμερτζής κ.λπ.) μέσω άρθρων τους σε εφημερίδες και όχι μέσα από τα βιβλία τους. Ίσως ο Γιάννης να έχει μια επιφανειακή γνώση του έργου τους και στηρίχθηκε μόνο σε όσα βρήκε στο διαδίκτυο. Αυτό φαίνεται από το ότι έχει διαβάσει το "Νεοελληνικός Διαφωτισμός" του Κιτρομηλίδη (το παραθέτει συχνά), ενώ φαίνεται πως δεν έχει διαβάσει βιβλίο του Λιάκου. Επίσης χτυπάει τον Λέκκα πλάγια και έμμεσα (με αναφορές σε ...έθνη μελισσών) και όχι συγκροτημένα-ίσως επειδή γνωρίζει ότι ο Λέκκας είναι πολύ δυνατός στα επιχειρήματά του και σίγουρα πιο διαβασμένος και μετριοπαθής από τον Λιάκο (δέχεται την ύπαρξη του έθνους).
Γενικά χρησιμοποιεί πολύ άρθρα εφημερίδων ως πηγές και όχι βιβλία και αυτό δείχνει μια εικόνα δημοσιογραφικής παρά συγγραφικής δουλειάς.
στ) δεν γίνεται ούτε παρουσίαση, ούτε αυτο-παρουσίαση του συγγραφέως. Δεν είναι κακό αν ο συγγραφέας δεν είναι ιστορικός ή πολιτικός επιστήμονας. Δεν αποτελεί αυτό λόγο να μην γράφει κάτι γι'αυτόν (ούτε φυσικά υπάρχει κάποια φωτογραφία του συγγραφέα, ως είθισται).
Γενικά νομίζω ότι ο Γιάννης είχε την ευκαιρία να γράψει ένα πολύ πιο σοβαρό βιβλίο, πιο επιστημονικό, διότι έχει γνώσεις και μάλιστα πολλές.
Όπως δημοσιεύτηκε από τον Καραμπελιά δείχνει ότι έγινε πρόχειρα, και φαίνεται περισσότερο ως ένθετο εφημερίδας παρά ως βιβλίο.
Νομίζω ότι σε αυτό φταίει πρωτίστως ο Γιάννης που όφειλε να προστατεύσει τη δουλειά και τον λόγο του και αυτό το λέω με αγάπη διότι ο Γιάννης μου είναι πολύ συμπαθής. Είναι μεθοδικός, νηφάλιος και είχε την ευκαιρία να κάνει ένα πολύ ωραίο βιβλίο.
Επίσης, θα μπορούσε να είναι πιο αποστασιοποιημένος και δεν χρειαζόταν να διαλέξει τόσο εύκολα στρατόπεδο: έτσι όπως ταμπουρώθηκε,δεν είχε άλλη επιλογή.
Πήρε λοιπόν τις ακραίες αντίθετες απόψεις (ακραίου αναθεωρητισμού και αναρχισμού) και τις αντέκρουσε εύκολα, κάνοντας όμως απλουστευτικές γενικεύσεις ταυτίζοντας όλους τους μη δεχόμενους τη συνέχεια του έθνους με τους ακραίους αναθεωρητές (δεν είναι αληθές ότι όσοι δεν ασπάζονται την θεωρία περί της συνέχειας του έθνους θέλουν και την καταστροφή των εθνών).
Επίσης, θα πρότεινα στον Γιάννη να εμπλουτίσει τις πηγές του, πηγαίνοντας από τις δευτερογενείς στις πρωτογενείς. Μπορεί -το συνιστώ ανεπιφύλακτα- να ζητήσει κάρτα ερευνητή στο ΥΠΕΞ και να ψάξει τους χιλιάδες φακέλους που υπάρχουν εκεί. Θα εξακοντιστεί η σκέψη του, θα διευρυνθούν οι ορίζοντές του, διότι εκεί υπάρχει ατόφια, ζωντανή ιστορία, χωρίς δευτερογενείς επεξεργασίες και ιδεολογικές διηθήσεις.
Εμένα προσωπικά η μελέτη των αρχείων του ΥΠΕΞ που αυτή τη στιγμή κάνω με έχει κάνει να αναθεωρήσω πολλές "βεβαιότητες" και "ιδεολογηματικά τοτέμ"...
Εκεί, ειδικά αν μελετήσει τα προξενικά αρχεία της περιόδου του Μακεδονικού Αγώνα, από τη Μακεδονία την Ήπειρο και τη θράκη, θα καταλάβει ότι η μεταβολή της θρησκευτικής ταυτότητας σε εθνική ήταν μια πραγματικότητα και ότι η εθνική ταυτότητα δεν είναι μια προαιώνια βεβαιότητα ή μια μεταφυσική αντίληψη.
Τέλος, θεωρώ τις σελίδες 28-50 (Βυζαντινή ελληνικότητα)ως το καλύτερο σημείο του βιβλίου . Συγκροτημένος λόγος, πηγές, ωραίοι παραλληλισμοί και παραδείγματα.
Το β' μέρος είναι αδύναμο και αποτελεί ένα συνεχές σφυροκόπημα του Κωστόπουλου και του Τριαρίδη και νομίζω ότι εκεί χάνεται το ...θέαμα για λόγους τακτικής (εκεί ο Γιάννης γίνεται ...Μουρίνιο).
Όπως και νά'χει, ένας διαδικτυακός φίλος έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο και κάποια στιγμή θα έρθει ...η σειρά μου (έχω πολλή δουλειά ακόμη, αλλά είμαι σε καλό σημείο).
doctor
Δημοσίευση σχολίου