Αναγνώστες

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

«Της έχω πει να μη μου τηλεφωνεί εν ώρα εργασίας , αν δεν είναι απόλυτη ανάγκη. Μόνο αν έχει πεθάνει κανείς και πρέπει να φύγω από τη δουλειά, μπορεί να με πάρει, σε διαφορετική περίπτωση να αντέξει και να τα πούμε απόγευμα» ήταν η εξήγηση της σιωπής από τη σύζυγο. Μωρέ μπράβο , λέω, προσήλωση στην εργασία! Τέτοιους εργαζομένους χρειαζόμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Να κατεβάζουν το κεφάλι τους και αν δεν πεθάνει άνθρωπος, να μην σκεφτούν να διακόψουν. Και αφού, ευτυχώς, δεν πεθάνει και κανένας, ποιος ξέρει πόσο θα κάνει να μιλάει στο τηλέφωνο, είπα κάπως χαρούμενος. Φράγκα είναι αυτά , από τη τσέπη μας θα βγουν. Βιαστικά ωστόσο να συμπεράνω. «Η προϊσταμένη μου δεν αντέχει να ακούει στο τηλέφωνο άλλη γλώσσα. Μου το έχει κάνει σαφές από την πρώτη μέρα: «Αν θες να τα πάμε καλά, θα μιλάς μόνο ελληνικά. Και ας τα λες κουτσουρεμένα. Καλύτερα να σε ακούσω και να γελάω, πάρα να τα λες στα ξένα»…

ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΤΟ:

Τηλεφώνημα…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ο χρόνος σβουριζει προς πάσα κατεύθυνση

 Έχετε  παρατηρήσει  το  ποσο    εύκολα     και  ανεξήγητα     χάνονται  -  λές  και τα κατάπιε  η θάλασσα  -   ζητήματα  που  μας  απασχόλη...