''"Είναι ότι κάτι γινόταν, κάτι άλλαζε".
"Κάτι γινόταν". Αλλά τι; "Κάτι άλλαζε". Αλλά τι; H φράση ονομάζει ένα συμβάν και ταυτόχρονα αφήνει την φύση του ασαφή· αναδεικνύει ένα κίνητρο συμμετοχής αλλά δεν μπορεί να το προσδιορίσει πέρα από αυτή τη μία λέξη: "Κάτι".
Όχι "τίποτε". Ούτε "αυτό" ή "εκείνο". "Κάτι". And you know something is happening here, but you don't know what it is, τραγούδαγε ο Dylan το 67-68. Ο Δεκέμβρης δεν ήταν η καθαρά μηδενιστική επιθυμία για το τίποτε. Ούτε η καταφατική επιθυμία για την μία ή την άλλη μεταρρύθμιση, την μία ή την άλλη ανταπόκριση σε αυτό ή το άλλο αίτημα. Δεν εξελίχθηκε σε μακρόπνοο χειραφετητικό κίνημα, ούτε μπόρεσε να παρέξει βάσεις για την αλλαγή πολιτικών συσχετισμών. Ούτε εξελίχθηκε όμως σε εκ των προτέρων συμβιβασμένο με την τάξη πραγμάτων συνδικαλιστικό αίτημα. Δεν ζήτησε τίποτε. Δεν έδωσε όνομα στο "κάτι." Αυτή είναι η αδυναμία του. Και η δύναμή του.
Ο Δεκέμβρης ήταν η επιθυμία για "κάτι" λοιπόν. Αλλά αυτό είναι ήδη πλεονασμός. "Ο Δεκέμβρης ήταν η επιθυμία", καλύτερα. Γιατί η επιθυμία είναι πάντα επιθυμία για "κάτι", "κάτι" που όμως δεν μπορεί να ονομαστεί, γιατί δεν μπορεί να δοθεί, να προσφερθεί απ' τον άλλο. Η επιθυμία γνωρίζει μόνο την έλλειψη, αυτό που δεν την καλύπτει, αυτό που δεν την εκπληρώνει. Καλύτερα: η επιθυμία αφαιρεί τον εαυτό της από κάθε απάντηση στο χωρίς όνομα αίτημά της για "κάτι." Η επιθυμία μιλάει αποφατικά και εκ των υστέρων: "That is not it at all. That is not what I meant at all", με τα λόγια του Eliot στις αρχές του 20ου αιώνα. Και με αυτά των παιδιών του Δεκέμβρη: "Δεν ξέραμε ακριβώς τι θέλαμε, αλλά ξέραμε ότι αυτό που έχουμε δεν ήταν καλό, δεν μας έκανε".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου