περι καταστασιακής , εξεγερτικής και Βαθιάς Βαρεμάρας

αποσπασμα.

.. η βαρεμάρα εμφανίζεται με διάφορες μορφές:

Μπορεί να βαριόμαστε αντικείμενα και ανθρώπους, μπορεί όμως να βαριόμαστε τον εαυτό μας. Αλλά υπάρχει επίσης μια ανώνυμη μορφή βαρεμάρας, όπου στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που μας κάνει να βαριόμαστε. Τότε (στη βαθιά βαρεμάρα)μπορούμε να πούμε πως «η ίδια η βαρεμάρα βαριέται»

(Ο Μιλαν Κούντερα, στην «Ταυτότητα» διακρίνει την:Παθητική βαρεμάρα,:όταν κάποιος χασμουριέται ανιδιοτελώς, την ενεργητική: όταν κάποιος αφιερώνεται σε ένα χόμπι και την εξεγερτική:όταν κάποιος σπάει βιτρίνες )

Στην τυπολογία του Martin Doehlemann διακρίνεται:η καταστασιακή βαρεμάρα:όταν κάποιος περιμένει κάτι, ακούει μια διάλεξη ή παίρνει το τρένο

. Η βαρεμάρα ως προς τον κορεσμό:όταν κάποιος έχει πάρει τόσο μεγάλη δόση από το ίδιο πράγμα ώστε τα πάντα του φαίνονται κοινότοπα.

Η υπαρξιακή βαρεμάρα, όπου η ψυχή δεν έχει περιεχόμενο και ο κόσμος φαίνεται ουδέτερος.

Τέλος η δημιουργική βαρεμάρα :εξαναγκάζεται κάποιος να κάνει κάτι καινούριο

.Η καταστασιακή βαρεμάρα εκφράζεται μέσω του χασμουρητού, του στριφογυρίσματος σε μια καρέκλα, του τεντώματος των χεριών και των ποδιών, ενώ η βαθιά υπαρξιακή βαρεμάρα λίγο πολύ στερείται εκφραστικών μέσων:στην υπαρξιακή βαρεμάρα μοιάζει λες και η απουσία έκφρασης υπαινίσσεται μια ενστικτώδη γνώση ότι αυτή δεν μπορεί να υπερνικηθεί από οποιανδήποτε ενέργεια της βούλησης

απο :Lars Svendsen: Η φιλοσοφία της βαρεμάρας, μτφ Παναγιώτης Καλαμαράς,

εκδ Σαββάλας,( (1ηεκδοση 1999)2006

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:

η φιλοσοφια της Βαρεμάρας