Αραγες πως να σκεφτονται ευτούνοι οι ανθρωποι

Αραγες πως να σκεφτονται ευτούνοι οι ανθρωποι

Που κάνουν σαν μυγιάγγιχτοι , σαν καμμια Παρθενόπη
που μόλις κατι τις τους πείς ,που δεν καταλαβαίνουν
τσιρίζουν σαν υστερικοί κι ύστερις σε σωπαίνουν ;


με τα καρφια του γείτονα,μικροψυχα γελάνε
και το καρφί στο μάτι τους,ουτε που το κοιτάνε..

Τι να συμβαινει άραγε μες τον Εγκέφαλο τους
κι ολημερίς ταράζονται μες τον Εγκέλαδο τους
ενώ γλιστρα η ΄Ανοιξη , φεύγουν τα Χελιδόνια
κι υψώνονται στα πιο Ψηλά , στα πιο ουράνια χιονια;



…Δεν ειναι κρίμα ,οι στιγμές μες την Αιωνιότη
Να μενουνε αδάγκωτες , ν’ επικρατεί η Μικρότη;


Μας σαμπως ελυσε κανεις ολους αυτους τους Γριφους;
Στο κάτω κάτω της γραφής, είναι και θέμα Υφους..