Οικογένεια Παναγούλη(κλικ εδώ:)

αποσπασμα:Να πώς ο Αλέκος Παναγούλης αρχίζει το ποίημα που αφιερώνει στην «εξαφάνιση» του μεγαλύτερου αδελφού του Γεωργίου:

«Εσύ στη σκέψη μου Αδελφέ /απόψε πάλι/ και σπέρνω στίχους/ ίσως κακότεχνους/ μα δε με νοιάζει/ αφού είναι αληθινοί. Αυτό για μένα μοναχά/ τώρα έχει σημασία.Θυμήσου Αδελφέ/ παιδιά σαν παίζαμε/ με ξύλινα τουφέκια/ χτυπώντας τους κακούς/ ζητώντας να σπάσουμ' αλυσίδες/ π' ακόμα τότε/ δεν είχαμε γνωρίσει».Και συνεχίζει προς το τέλος του: «Μνήμες του Αουσβιτς/ και του Νταχάου/ μορφές Εβραίων/ που σιγολυώνατε/ μέσα στο φόβο/ εσάς που κλάψαμε/ τόσοι ανθρώποι/ σ' όλο τον κόσμο/ και που τα δάκρυα/ σας ξαναδώσανε/ πάλι πατρίδα./ Ντραπείτε τώρα/ κάποια παιδιά σας/ δεν είναι άξια/ να 'χουν πατρίδα/».