ΕΝΕΚΕΝ: ΑΔΑΜΑΣΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ. ΤΗΣ ΘΕΟΔΟΣΙΑΣ ΔΟΥΤΣΙΟΥ

AΔAMAΣTEΣ ΓYNAIKEΣ

της Θεοδοσίας Δουτσίου

Κάποιες άσχημες γυναίκες κλαίνε,
που δεν τις αγάπησε ποτέ κανείς.
Γριές μάγισσες
που ξέχασαν τα ξόρκια τους,
τη γιατρειά από το μίσος,
τον αυτάρκη πόνο τους.

Σαν μια γυναίκα που πονάει,
Γέννησε μα έφαγε το μωρό της
Πείναγε
δεν είχε τη δύναμη να σηκωθεί,
να θρέψει τον εαυτό της.
Το μητρικό γάλα ξινίζει,
πικρίζει, το πίνει… πνίγει τον εαυτό της.

Και άλλες γυναίκες
που την πιστή αθωότητα θέλαν να δελεάσουν,
να υποδεχτούν το δίλημμα,
να ανασηκώσουν
τον κρυφό σου άγιο όφι.

Και είναι και αυτές
που με μέτρο πηδήχτηκαν
που με μέτρο υποκύπτουν σε γνωριμίες ξένες
που δεν γελάνε ασταμάτητα
που δεν παραδέχονται πως κλαίνε
και όμως λύσσαξαν σαν μείνανε μόνες.
Και έτσι φορέσανε τα πρόστυχα ρούχα τους και βγήκαν έξω
δίχως μέτρο να πηδηχτούν
δίχως μέτρο να υποκύψουν σε γνωριμίες ξένες
να γελάνε ασταμάτητα
να ουρλιάζουν που μόνες τους μείνανε
να ουρλιάζουν για τη ζωή που δεν ζήσανε
και να γυρνάνε στο σπίτι τους μόνες.
Είναι κάποιες γυναίκες που κλαίνε.

Το ποίημα Αδάμαστες Γυναίκες
 ΤΗΣ 
Θεοδοσίας Δουτσίουδημοσιεύτηκε στο τεύχος 11 του ΕΝΕΚΕΝ.