ενα ενδιαφέρον άρθρο που αναδημοσιεύω χωρίς απαραίτητα να συμφωνώ σε ολα τους τα σημεία: Ο ρόλος του κινήματος των αγανακτισμένων στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας / Lenin Reloaded

Ο ρόλος του κινήματος των αγανακτισμένων στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας

Ο ρόλος του κινήματος των αγανακτισμένων στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι κοινωνικά αιτιακός: αυτό που συνέβη εκεί δεν αποτελεί την αιτία του καλπάζοντος εκφασισμού των Ελλήνων. Εντάσσεται όμως στα πλαίσια των αναγκαίων προϋποθέσεων του εκφασισμού που, λίγους μήνες μετά, και στο κατόπι της δραματικής υποχώρησης στις θέσεις κομμάτων που αναδείχθηκαν μέσα από το κίνημα, έγιναν ικανές. 

Πιο συγκεκριμένα, ο ρόλος του εν λόγω κινήματος αφορά στην αποκορύφωση μιας διαδικασίας απαραίτητης για την άνοδο του φασιστικού φαινομένου, η οποία είναι η πλήρης αποσύνθεση, στην μαζική συνείδηση, της αντίθεσης μεταξύ "αριστεράς" και "δεξιάς" ως δομική προϋπόθεση της απενεχοποίησης της φασιστικής επιλογής.

Ασφαλώς, πριν φτάσουμε στο ζοφερό αποτέλεσμα που ανέδειξε η έρευνα της GPO τον Μάιο του τρέχοντος έτους, δηλαδή μόνο το 4.8% του δείγματος ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής να είναι σε θέση να ταυτοποιήσει τον εαυτό του ως "ακροδεξιό", πριν οδηγηθούμε στην καταστροφική κατάληξη αυτής της διαδικασίας αποσύνθεσης των πολιτικών νοημάτων και θέσεων, είχαν προηγηθεί πολλά και επί μακρό χρονικό διάστημα. Ας τα συνοψίσουμε:

α) Η πορεία του ΠΑΣΟΚ, από τις επαναστατικές υποσχέσεις του 1981 στην κάθετη αλλαγή πορείας προς τον πλήρη συμβιβασμό με το αστικό κατεστημένο εθνικά και διεθνώς, στην απόλυτη κατρακύλα στη διαφθορά, τα σκάνδαλα και την ρεμούλα, που αποκαθήλωσε εντελώς στην μαζική συνείδηση την ιδέα της "ηθικής διαφοράς" ανάμεσα σε "αριστερά" και "δεξιά" και προήγαγε την εξάπλωση του πολιτικού κυνισμού. Οι κήνσορες των αστικών ΜΜΕ στην περίοδο από το 1990 και μετά, αλλά και πολύ εντατικά στην περίοδο μετά την έναρξη της κρίσης το 2008, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να ολοκληρώσουν το ξεχαρβάλωμα του μυαλού του Έλληνα σε ό,τι αφορά έννοιες, ιδέες, ιστορικά θεμέλια -- να αποτελειώσουν την ισοπέδωση του ιδεολογικοπολιτικού πεδίου, εν ολίγιοις.

β) Η αποκαθήλωση, μετά το 1981, του Κομμουνιστικού Κόμματος από την θέση του ως ιστορικά νόμιμου πόλου συσπείρωσης της ελληνικής αριστεράς, διαδικασία που βαθαίνει μετά το 1990, την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την κομματική αυτονόμηση του "ανανεωτικού", αντισοβιετικού, "δημοκρατικού" αριστερού ρεύματος.

γ) Η υποκλοπή, από μια μερίδα αυτών των διασπασθέντων κομματιών και ατομικών περιπτώσεων αποχωρούντων ή διαγραφέντων, της πολιτικής ρητορικής του ΚΚΕ/ΕΑΜ στην περίοδο της Αντίστασης ως μέσων ψηφοθηρικής προσέλκυσης των μαζών μετά την έναρξη της κρίσης (όσο σουρεαλιστικό και αν είναι να προσπαθείς να χαρτογραφήσεις το 2008 πάνω στο 1941, ήταν ωστόσο δημαγωγικά θελκτικό). Πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ έπαιξαν η συνιστώσα ΚΟΕ του ΣΥΡΙΖΑ, η ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη, ο ΣΠΙΘΑ το Μ. Θεοδωράκη, το Μ.Α.Α του Αλ. Αλαβάνου, και συγκεκριμένες τάσεις μέσα στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ με συχνή παρουσία στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο. Δεν ήταν σε όλες τις περιπτώσεις δράστες που καρπώθηκαν οι ίδιοι τα αποτελέσματα της ιδεολογικής τους εργασίας. Αυτά τα ιδιοποιήθηκε ο τακτικά πιο ικανός πολιτικός δράστης, και αυτός ήταν χωρίς αμφιβολία ο χώρος που είτε το ήθελαν είτε όχι αιμοδότησαν όλοι οι παραπάνω: ο ΣΥΡΙΖΑ, που φυσικά "άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά του" --τόσο ώστε αρχικά να δηλώσει υποψήφιο τον ανισόρροπο μεταμοντέρνο ΕΑΜοΧίτη Ιφικράτη Αμυρά-- και ιδιοποιήθηκε τους ίδιους τους σφετεριστικά ιδιοποιούμενους την κληρονομιά της Εθνικής Αντίστασης.

Στις πλατείες του καλοκαιριού του 2011, ο τρίτος και πιο πρόσφατος χρονικά παράγοντας βρήκε άπλετο έδαφος ανάπτυξης. Το "πατριωτικό" στοιχείο της ΕΑΜικής ρητορικής, πλήρως αποσπασμένο φυσικά από τα αρχικά του σταλινικά και ταξικά/αντιαστικά συμφραζόμενα, ήταν υπολογισμένο να είναι αποδοτικό σε μάζες για τις οποίες είχε ήδη γίνει η διάγνωση ότι ήταν ανίκανες πλέον να αντιληφθούν την πολιτική με όρους "αριστεράς" και "δεξιάς", και που αναζητούσαν, ουσιαστικά, έναν νέο ενωτικό μύθο. Φυσικά, το ΕΑΜ, την εποχή κατά την οποία αναπτύχθηκε, στηρίχτηκε επίσης στον ενωτικό μύθο για την ενδυνάμωσή του. Αλλά στηρίχτηκε εξίσου, αν όχι περισσότερο, στην πανελλαδική κομματική οργάνωση, στην πραγματική αυτοθυσία και το θάρρος, στην ανυποχώρητη σύγκρουση με την "άλλη πλευρά" της Ελλάδας, στο όραμα της ταξικής και πολιτικής ανατροπής του κατεστημένου της ελληνικής κοινωνίας μετά την πολυπόθητη απελευθέρωση, και στην δράση με κίνδυνο της ζωής -- στοιχεία που φυσικά όλοι γνώριζαν ότι δεν ήταν πουθενά στην λίστα προτεραιοτήτων ούτε των μαζών ούτε των ρητόρων και σοφιστών που ξεχύθηκαν επάνω τους σαν σφήκες στη νέα "αγορά" μιας πλήρως εκφυλισμένης και πανικόβλητης δημοκρατίας έξαλλων απ' το σύνδρομο στέρησης καταναλωτών.

Έγραψα παλαιότερα ότι η Χρυσή Αυγή είναι "η οργάνωση των ανοργάνωτων." Το ίδιο όμως ακριβώς ήταν δομικά και οι πλατείες. Τι σημαίνει "οργάνωση των ανοργάνωτων"; Σημαίνει την πρόσβαση του ατόμου στην οργανωμένη συλλογικότητα, και στα ψυχικά ωφέλη της αίσθησης του ανήκειν σε ένα σύνολο, σε μία φάση που η ευρύτερη κοινωνική εμπειρία είναι αυτή της αποσύνθεσης και της δραματικής αποξένωσης, χωρίς κόπο όμως και χωρίς πραγματικές διαδικασίες μετουσίωσης του τρόπου σκέψης και δράσης. Επί ματαίω προσπάθησε το ΚΚΕ να στρέψει τους πρωταθλητές στην έλλειψη συνδικαλιστικής οργάνωσης Έλληνες (μόλις 7.26% του συνολικού πληθυσμού είναι συνδικαλιστικά οργανωμένο βάσει στοιχείων 2011) στην οργάνωση μέσα σε ταξικά συνδικάτα και την πάλη με πρώτη βάση τον χώρο εργασίας. Ποιος δεν θυμάται την Αλέκα Παπαρήγα να λέει ότι είναι ένα πράγμα να πηγαίνεις και να εργάζεσαι κανονικά χωρίς κανένα ρίσκο και καμία θυσία και μετά να ξεσπάς στις πλατείες και το να απεργείς και να έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά την πίεση και την τρομοκρατία στο χώρο όπου βγάζεις το ψωμί σου;

Όμως οι μάζες, που ποτέ στην μεταπολίτευση δεν είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν πολιτική ωριμότητα αφού κυβερνήθηκαν από τους χειρότερους απατεώνες, δημαγωγούς και τσαρλατάνους που μπόρεσε να ξεράσει η φριχτά αντιδραστική μεγαλοαστική τάξη της χώρας, δεν ήθελαν καμία τέτοιου είδους οργάνωση: ήθελαν απλώς να "εκβιάσουν" την κυβέρνηση να επιστρέψει σε μια ανέφικτη για το κεφάλαιο φάση "γαλαντομίας". Το αντισυνδικαλιστικό μένος των πλατειών, που οι άθλιοι δημοκόποι της "αριστεράς" που αλώνιζαν το Σύνταγμα δεν έκαναν το παραμικρό για να ανακόψουν, εξέφραζε την βαθύτητα του πολιτικού αναλφαβητισμού που μαστίζει επί δεκαετίες τη χώρα: οι Έλληνες έμειναν οι ίδιοι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, έξω από το πεδίο ριζοσπαστικοποίησης που λέγεται "συνδικαλισμός και εργατικό κίνημα υπό συνθήκες γυμνού ταξικού πολέμου", χωρίς να προσπαθήσουν να αλλάξουν τους συσχετισμούς του, και αρκέστηκαν στην αφ υψηλού καταδίκη του συλλήβδην -- των διεφθαρμένων εργατοπατέρων και των αγωνιστών των ταξικών συνδικάτων, της πηγής της σήψης και των προσπαθειών ίασης, δηλαδή. Και όπως καταδικάστηκε ολόκληρος ο συνδικαλισμός, έτσι καταδικάστηκαν και "όλα" τα κόμματα. 

Φυσικά, στην πράξη η συλλήβδην απαξίωση βολεύει ακριβώς αυτούς που ο οργανωμένος αγώνας απειλεί. Η απόρριψη του συνδικαλισμού συλλήβδην δεν ενοχλεί στο παραμικρό τις διεφθαρμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και μιας σειράς πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σωματείων· αντίθετα, τις αφήνει να συνεχίσουν να κάνουν "τη δουλειά τους" (δηλαδή το ξεπούλημα των εργατικών αγώνων προς όφελος της εργοδοσίας) απερίσπαστα. Ούτε ενόχλησε η συλλήβδην απόρριψη των κομμάτων το σάπιο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ή τους τσαρλατάνους του ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Ήταν τα κόμματα που ωφελήθηκαν de facto πιο δραματικά από τον ψευδεπίγραφο "υπερκομματισμό" των πλατειών. 

Αυτό λοιπόν που "κατορθώθηκε" στις πλατείες των ατελείωτων λόγων, πάνελ, εκδηλώσεων και ψηφισμάτων ήταν απλώς το τελειωτικό χτύπημα στην πολιτική αντίληψη της σύγκρουσης αριστεράς και δεξιάς ως ταξικής σύγκρουσης (και όχι σύγκρουσης "αισθητικής" ή "κοσμοαντίληψης" και άλλα γραφικά). Με άλλα λόγια, στρώθηκε το έδαφος για την εξάλειψη αυτού που ονόμασα "κόκκινη γραμμή" ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους στο όνομα κάθε είδους ευφάνταστου ψευδοδιπόλου: "προδότες" και "πατριώτες", 99% και 1%, "Τσολάκογλου" και "λαός", "κατακτητές" και "κατακτημένοι", "μνημονιακοί" και "αντιμνημονιακοί" -- η θλιβερή λίστα κατάπτωσης της πλήρως χειραγωγήσιμης σκέψης του ελληνικού λαού σε επίπεδα θεάτρου σκιών είναι μακρά, και οι επισημάνσεις των κομμουνιστών για λαϊκίστικη λαθροχειρία με την ιστορία σε βάρος της κατανόησης της μορφής της καπιταλιστικής κρίσης έπεσαν πάλι σε κωφά ώτα, μιας και στην πραγματικότητα ο λαός που δημιούργησε η χοάνη της μεταπολίτευσης είναι πλέον υπερβολικά αμόρφωτος πολιτικά για να καταλάβει τι του λένε οι κομμουνιστές.

Όταν η κρατική καταστολή --βίαιη, συντεταγμένη-- έδωσε τέλος στις "πλατείες", πολλοί --οι περισσότεροι-- έμειναν με την ψευδαίσθηση ότι αυτές θα επέστρεφαν. Ήταν αυτοί που τις λάτρεψαν ως εκδηλώσεις του "αυθόρμητου", με άλλα λόγια, της κυριαρχικής δύναμης του αποπολιτικοποιημένου, του αποριζωμένου από τις σχέσεις παραγωγής, να φτιάξει πολιτική. Διαψεύστηκαν οικτρά. Το πόσο "αυθόρμητος" ήταν ο χαρακτήρας των πλατειών αποδείχθηκε όταν οι πολιτικο-ιδεολογικοί "τρυγητές" τους στράφηκαν στην προετοιμασία για εκλογές και άρα στην κεφαλαιοποίηση της "δράσης" τους στις πολιτικά αναλφάβητες μάζες: δεν ξανακουνήθηκε φύλλο. 

Από εκείνο το σημείο και μετά, η "εργασία" του εκφασισμού πέρασε εξ ολοκλήρου στα ελληνικά ΜΜΕ (μνημεία των αισχρότερων εκφάνσεων καταβαράθρωσης της ανθρώπινης νόησης) και στα φερέφωνα της ΕΕ στην Ελλάδα και την Ευρώπη: οι κατά φαντασίαν "επαναστάτες" των πλατειών δέχτηκαν σωρεία χτυπημάτων στο Εγώ που είχαν φροντίσει να παραφουσκώσουν ανέξοδα και επικερδώς οι πολυπληθείς αγύρτες της ελληνικής αριστεράς: συνειδητοποίησαν ότι είναι απόλυτα εγκλωβισμένοι, ότι η "επανάστασή" τους ήταν μια φούσκα ομόλογη των χρηματιστηριακών μετοχών. Είχε πια ήδη χαθεί η ευκαιρία --η τελευταία, πιθανότατα, για την Ελλάδα-- να συνδεθεί η "αγανάκτηση" μικροαστικών και πολιτικά/συνδικαλιστικά ανοργάνωτων ή εκριζωμένων στρωμάτων με τους εργατικούς αγώνες και με την ένταξη στο κομμουνιστικό κίνημα, να ξαναμπούν τα στρώματα αυτά στην διαδικασία πολιτικής μόρφωσης στο πλάι της εργατικής τάξης, που έχει την εμπειρία για το τι θα πει άνισος και δύσκολος αγώνας, τι θα πει αυτοθυσία, επιμονή, υπομονή, ταπεινότητα, φρόνημα, περηφάνεια. 

Προδομένες από τις επιλογές τους, εγκλωβισμένες, χωρίς να έχουν πάρει, παρ' όλες τις ατελείωτες ώρες πλατειακής φλυαρίας, το παραμικρό χρήσιμο πολιτικό μάθημα, χωρίς να έχουν αντλήσει την παραμικρή πολιτική εμπειρία, οι ίδιες αυτές μάζες, οι μάζες των ανοργάνωτων που προέκυψαν από την "λαϊφσταϊλοποίηση" της συνείδησης αφενός και από την οργανική αποσύνθεση των δύο μεγάλων κομμάτων αφετέρου, στράφηκαν, σε σημαντικό ποσοστό, στην μόνη κατεύθυνση που θα μπορούσαν να στραφούν: στον σκουπιδότοπο που θα μπορούσε να δεχτεί και να εγκολπώσει τα ιδεολογικο-πολιτικά απορρίματα της εκτρωματικής ελληνικής πολιτικής ζωής που δεν έχουν πια άλλη πηγή στήριξης του Εγώ τους από την φασιστική ενθάρρυνση του να βλέπουν τους άλλους --τους "ξένους"-- ως ανθρώπινα απορρίματα.

Μετεκλογικά, το ρεύμα αυτό διογκώθηκε δεν μπορεί παρά να συνεχίσει να μεγαλώνει, καθώς οι τσαρλατάνοι της αριστεράς ξανα-άλλαξαν σκοπό και τώρα τραγουδούν ύμνους στην κυβερνητική "νομιμότητα" και την πολιτική του γονυπετούς συμβιβασμού. Έτσι, αυτοί που νόμιζαν πως θα αλλάξουν τον κόσμο χωρίς να αλλάξουν ούτε τη στάση τους απέναντι στα αφεντικά στον εργασιακό τους χώρο, δεν έχουν, μετά την απομάγευση της φαντασίωσης που τους έθρεψε και η επονίδειστη "αριστερά" αυτού του τόπου, άλλο δρόμο από το να πιαστούν απ' την πιο ιταμή, την πιο γελοία φαντασίωση για να μπορέσουν να επιβιώσουν ψυχικά: αφού δεν διώξαμε τους "κατακτητές", αφού δεν τιμωρήσαμε τους "προδότες", αφού δεν πιάσαμε "τους κλέφτες", αφού δεν σταματήσαμε την κρίση, αφού δεν διαγράψαμε το χρέος, αφού δεν ξανακερδίσαμε την εθνική ανεξαρτησία με τα παχιά λόγια και μόνο, φταίνε οι μετανάστες. Αφού δεν φανήκαμε άξιοι σε τίποτε από όσα μας έπεισαν ότι θα γίνουμε "μαγικά" άξιοι, ας κυλιστούμε τουλάχιστον στην λάσπη της απαξιωμένης ύπαρξής μας, ας γίνουμε καθάρματα, ας ξεσπάσουμε την τυφλή μας οργή και απογοήτευση "κάπου που να μας παίρνει." Ας διαλύσουμε τα παγκάρια των μικροπωλητών, ας βάλουμε φωτιά στα σπίτια εργατών από άλλες χώρες, ας μαχαιρώσουμε, ας λυντσάρουμε, ας τρομοκρατήσουμε ανθρώπους που γνώρισαν μόνο την εκμετάλλευση στη ζωή τους και που ήταν τα θύματα όλων για δεκαετίες. Αφού δεν είμαστε οι τζάμπα ήρωες που μας έπεισαν πως είμαστε, ας γίνουμε τουλάχιστον δίκαια ένας πληθυσμός από αιμοσταγή και θρασύδειλα καθάρματα. Γιατί τα καθάρματα έχουν --έτσι "μορφωθήκαμε" για να νομίζουμε πως έχουν-- αυτό που ανακαλύψαμε τραυματικά ότι εμείς δεν έχουμε: δύναμη.

Αυτή είναι σήμερα η κληρονομιά της ιδέας ότι μπορείς να χτίσεις πολιτική πάνω στην καθαρή, ανέξοδη και άκοπη φαντασίωση. Και η Ελλάδα, που χάρη στο ΚΚΕ, αποτέλεσε λαμπρή εξαίρεση αντιφασιστικού φρονήματος και αντίστασης στην κτηνωδία 70 χρόνια πριν, σήμερα βαδίζει προς το στάτους μιας αντίστροφης εξαίρεσης, με κεφαλαιώδεις βέβαια ευθύνες της κεφαλαιοκρατικής Ευρώπης: του πυρήνα της επιστροφής του φασισμού στην γηραιά ήπειρο. Το ότι οι εκφασισμένοι ψευδοαπόγονοι των ΕΛΑΣιτών έφτασαν στην σημερινή κατάντια τους ενθαρρυνόμενοι να πιστέψουν πως ξαναχτίζουν το αντιστασιακό κλέος είναι απλώς η "στροφή της βίδας" στην αποτρόπαια ειρωνεία που επιφύλαξε η ιστορία για μια κοινωνία που νόμιζε πως είχε την πολυτέλεια να υποτιμήσει τους νόμους της. 

Αναρτήθηκε από Αντωνης στις 1:08 μ.μ.