O Nικολας Σεβαστάκης , η Αριστερή Στρουθοκαμηλος και ενα - σχετικά ασχετο- δικό μου σχόλιο ..ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

ΣΥΡΙΖΑ καλεί ΔΗΜΑΡ - STOP - ΣΥΡΙΖΑ καλεί...

Το παρακάτω κείμενο είναι ενδεικτικό της ορθότητας των διαπιστώσεων (όπως εκείνων του Λ Καστανά στην προηγούμενη ανάρτηση) για την αδυναμία της ΔΗΜΑΡ να ξεπεράσει τα εσκαμμένα της πρώην "ανανεωτικής πτέρυγας" του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεικτικό σύμπτωμα αυτής της πραγματικότητας ήταν άλλωστε το γεγονός ότι παρά την μικροκομματική πολεμική που δεχόταν τόσο καιρό η ΔΗΜΑΡ από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχε πάντα η αναπάντητη απορία από την άλλη πλευρά: "γιατί τελικά φύγατε;" - και υπήρχε, γιατί ακόμη και η "κυβερνώσα αριστερά" της ΔΗΜΑΡ ελάχιστες διαφοροποιήσεις είχε στην πράξη από την "λογική ΣΥΡΙΖΑ": καμιά μείωση στο κράτος, καμιά απόλυση ΔΥ, "ορθολογισμός", κανένα άνοιγμα επαγγελμάτων, καμιά πραγματική μεταρρύθμιση, καχυποψία απέναντι στην επιχειρηματικότητα και την ελεύθερη αγορά με κανόνες. Κράτος επιχειρηματίας, κράτος εργοδότης, κράτος επενδυτής. Παρέμεναν δηλ εμφανείς οι εκλεκτικές "ιδεολογικές" συγγένειες από την εποχή που η "ανανεωτική πτέρυγα" αγρανάπαυε τα στελέχη της στις ποσοστώσεις του ΣΥΝΣΥΡΙΖΑ (πολύ καλύτερες από το 4-2-1).

Τώρα, πριν αλέκτωρ λαλήσει ούτε δις, άρχισαν να ενεργοποιούνται οι διαμεσολαβητές.
Πριν καν ολοκληρωθεί η συνεδρίαση της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, το παρακάτω κείμενο ήταν ήδη δημοσιευμένο στην χθεσινή Κυριακάτικη Αυγή.
Δεν θα ασχοληθούμε με τον λόγο που γράφτηκε: είναι παραπάνω από εμφανής - και προφανώς θα ακολουθήσουν κι άλλα. Ειδικά ενόψει του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ όπου μια "ανανεωτική πτέρυγα θα εξισορροπούσε ανακουφιστικά για την ηγετική ομάδα του Α Τσίπρα, τις αριστερίστικες συνιστώσες και το βαθυπασόκ που απειλεί "να πάρει" το ενιαίο κόμμα.

Απλά κάνουν εντύπωση οι καινοφανείς διατυπώσεις του συγγραφέα που εμμένουν στην βαθιά "ιδεολογική" σύγχυση και καχυποψία της αριστεράς στην επαφή της με την πραγματικότητα και τον "πραγματισμό" : μπορεί να αποπειρώνται (αν όχι να προσποιούνται) ένα πνευματικό "κάτι" ως περιτύλιγμα αλλά ακούγονται τόσο παλαιοκομματικές "σαν να μην πέρασε μια μέρα" από τα πέτρινα χρόνια της αριστερής ορθοδοξίας - άλλη μια -"ιδεολογική" αυτήν την φορά- αποτυχία της ΔΗΜΑΡ να κάνει διακριτό τον λόγο αυτόνομης ύπαρξής της ή να παράξει σε πραγματικές συνθήκες "ανανέωση".

Θα αρκεστούμε σε υπογραμμίσεις των πιο εντυπωσιακών σημείων: τα σχόλια δικά σας (ΑΣ - απολαύστε υπεύθυνα!)

Η ΔΗΜ.ΑΡ. και οι εξτρέμ "πραγματιστές"
του Νικόλα Σεβαστάκη (Η ΑΥΓΗ)

Τα πιο επιθετικά σχόλια για τον Κουβέλη και τη ΔΗΜ.ΑΡ. προήλθαν αυτές τις μέρες από ανθρώπους που μιλούν στο όνομα του "μεταρρυθμιστικού χώρου" της Κεντροαριστεράς. Αίφνης, ο διαχωρισμός του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ. από τους Σαμαρά και Βενιζέλο έγινε συνώνυμο της δειλίας, του αριστερού συντηρητισμού και του παραδοσιακού πολιτικού κόστους. Στην καλύτερη περίπτωση, η στάση του θεωρήθηκε κληρονομιά μιας ηθικής αντίληψης, η οποία αδυνατεί να εννοήσει τις "ευθύνες της πολιτικής". Στη νέα τοποθέτηση της ΔΗΜ.ΑΡ. καταλογίστηκαν συγχρόνως και εναλλάξ οπορτουνισμός και ιδεολογικά κολλήματα, κομματική αυτοσυντήρηση και κομματική αυτοχειρία: ανάλογα με τα κίνητρα που έψαχναν οι σχολιαστές στην "ακατανόητη συμπεριφορά" του Κουβέλη.

Οι ευθύνες της ΔΗΜ.ΑΡ. για τα φαινόμενα έντονου ιδεολογικού αποχρωματισμού στον "ενδιάμεσο χώρο" είναι αναμφισβήτητες. Αλλά τώρα που της ζητούν πιστοποιητικά "μεταρρυθμιστικής καθαρότητας" οι άλλοι, δεν υπάρχει κανένας λόγος για αντίστοιχες συμπεριφορές από τον ΣΥΡΙΖΑ

Η απαξίωση του Φώτη Κουβέλη αποκαλύπτει ωστόσο κάτι βαθύτερο από μια πολιτική διαφωνία ανθρώπων του ευρύτερου χώρου της ΔΗΜ.ΑΡ. Σημαίνει απλά ότι ένα τμήμα του "μεταρρυθμιστικού χώρου" δεν αναγνωρίζει πλέον καμιά αξία στους πολιτικούς συμβολισμούς και στην τομή μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Ξεκινώντας αρχικά από την κριτική σε συγκεκριμένες ενσαρκώσεις της Αριστεράς διολίσθησαν σε έναν ακραίο πραγματισμό όπου όλα τα ζητήματα είναι υπό διαπραγμάτευση. Με αυτόν τον τρόπο η διακυβέρνηση παρουσιάζεται στον λόγο τους ως μια σφαίρα τεχνικών αποχρώσεων όπου μπορούν να δοκιμαστούν όλοι σχεδόν οι συνδυασμοί. Τα μοναδικά προβλήματα που προβάλλουν πλέον είναι προβλήματα επαρκών ή ανεπαρκών πολιτικών μάνατζερ, ευφυών ή ανόητων αξιωματούχων και διαχειριστών. Η έννοια της ευθύνης χάνει πλέον κάθε ηθικοπολιτικό επίχρισμα για να ταυτιστεί απλώς με την επαγγελματική ικανότητα του πολιτικού. Αν ο τάδε μπορεί να κάνει τη δουλειά, να προχωρήσει τις "μεταρρυθμίσεις", θεωρείται καλός. Και ας είναι και Άδωνις Γεωργιάδης. Η κριτική στον ιδεολογισμό αγγίζει το αντίθετο άκρο: την ιδιόμορφη αντίληψη ενός "κινέζικου" μεταρρυθμισμού που ομνύει στην αποτελεσματικότητα θυσιάζοντας όλο και περισσότερο τις ...άλλες διαστάσεις της πολιτικής εμπειρίας.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτόν τον εξτρέμ πραγματισμό που σπεύδει να μειώσει τις ηθικές και πολιτικές ανησυχίες για τη δημοκρατία ως "κολλήματα" και "ιδεοληψίες;". Ο κίνδυνος είναι ότι ενισχύει εκείνο το ρεύμα γνώμης που βλέπει την πολιτική σφαίρα και τους επαγγελματίες της ως μια (κυνική) συντεχνία της εξουσίας. Η κατάργηση των πολιτικών συνόρων και η περιφρόνηση για τους συμβολισμούς, εκτρέφει ακόμα περισσότερο τον πρωτόγονο αντικοινοβουλευτισμό και την ισοπέδωση. Από ένα σημείο και μετά δηλαδή ο απεριόριστα ευέλικτος πραγματισμός γίνεται χορηγός του κουφιοκέφαλου δογματισμού και της μισαλλόδοξης συνωμοσιολογίας.

Ο χώρος της ΔΗΜ.ΑΡ., ιδιαίτερα στην εξέλιξή του, υπήρξε ευάλωτος σε αυτό τον κίνδυνο. Αντιλήψεις που ταύτισαν τη σωφροσύνη με τη διαρκή συμβιβαστικότητα ή τις λαϊκές και κινηματικές διαστάσεις της πολιτικής με τον αριστερισμό, δημιούργησαν την αυταπάτη μιας αριστερής πολιτικής χωρίς κοινωνικές αναφορές. Και πάνω σε αυτή την αυταπάτη φύονται τώρα τα λόγια όσων υποστηρίζουν ότι κυβερνώσα Αριστερά σημαίνει προσχώρηση σε έναν υπερβατικό "μεταρρυθμισμό" υπό τον Σαμαρά.

Για να είμαστε ωστόσο δίκαιοι στη σκέψη μας, πρέπει να συμπληρώσουμε τα παραπάνω και με μια παρατήρηση για τη στάση της ριζοσπαστικής Αριστεράς απέναντι στις σοσιαλδημοκρατικές και μετριοπαθείς ευαισθησίες. Ισχυρίζομαι ότι η στάση αυτή δεν πρέπει να αντιγράφει το στιλ των "αποφασισμένων μεταρρυθμιστών". Δεν μπορεί ας πούμε στο όνομα της κοινωνικής/ ταξικής πόλωσης να απαιτεί κανείς τη διαμόρφωση ενός ομοιογενούς και στοιχισμένου αριστερού πεδίου. Όπως έχω γράψει και άλλοτε, ο χώρος των μετριοπαθών είναι υπαρκτός, ένα πολιτισμικό αποτύπωμα κάθε σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας και όχι απλώς μια υπόθεση της εκλογικής γεωγραφίας. Η συνάντηση με τμήματα αυτού του χώρου προϋποθέτει ένα ριζοσπαστικό ήθος δίχως κατηχήσεις και σαρωτικούς χαρακτηρισμούς, χωρίς εξυπνακίστικη ρητορική βία. Οι ευθύνες της ΔΗΜ.ΑΡ. για τα φαινόμενα έντονου ιδεολογικού αποχρωματισμού στον "ενδιάμεσο χώρο" είναι αναμφισβήτητες.

Αλλά τώρα που της ζητούν πιστοποιητικά "μεταρρυθμιστικής καθαρότητας" οι άλλοι, δεν υπάρχει κανένας λόγος για αντίστοιχες συμπεριφορές από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι για λόγους τακτικής αλλά για λόγους ουσίας.

ΤΟ  σχόλιο μου 

''θα μπορουσαμε ισως να απλοποιησουμε: η Νομιμοποιηση με βαση την αποτελεσματικοτητα αντικατεστησε την πολιτική νομιμοποιηση . Παιζεται τωρα το εργο στους κινηματογραφους '' Χαννα Αρεντ'': Η Χαννα παρατηρητης στην δικη του Αιχμαν κατεληξε οτι ο ναζισμος συνδεεται με την Κοινοτοπια του Κακού. Ειναι η μετριοτητα , το κυνηγι της αποδοσης η αρνηση της σκεψης απο τους γραφειοκρατες που οδηγησε στο Αουσβιτς και οχι τιποτε.. τερατα. Ο Αιχμαν ηταν ενας απολυτος πραγματιστης , ενας ανθρωπάκος του Πραγματισμου..

1 Ιουλίου 2013 - 9:21 π.μ.