Δυστυχώς κάθε μέρα Πτωχεύουμε
Όλο και πιο πολύ
Αφήνουμε εδώ και κει κομμάτια
Την υπομονή , την αγρύπνια μας ,
Την συμπόνια μας το δέος, την αιδώ
Την ικανότητα να αγαπάμε
Δυστυχώς
Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε,πιά, γι αυτό
Μονo να βλέπουμε το πώς
Φυλλοροούμε
1 σχόλιο:
Είδα τον Χρόνη το Μίσσιο, σήμερα..
Αυτόν μου θύμισε το ποιηματάκι.
"Που πάτε μωρέ;" ρωτούσε
"Χωρίς παιδεία, χωρίς αγάπη , χωρίς τίποτα
παρα'μονο τρέχετε όπου σας πάνε."
Δημοσίευση σχολίου