Και δεν υπάρχει Μίτος ‘’ Ακομα και η Αριαδνη ηταν ψέμα .

-->

Εκ των υστέρων μάθαμε το Μυστικό- μας ρίξαν στον Λαβύρινθο, μας είπαν

‘’Σκότωσε τον’’- και μας χαρίσαν  κι ένα Μίτο-


τάχα για να μπορέσουμε να ξανα βγούμε

 Κι ύστερα

Ψάχναμε στα Τυφλά

 Και κάποτε κοντοσταθήκαμε  απελπισμένοι. Κοιτάξαμε τον Καθρέφτη που μας είπε: ‘’Εσύ σαι  ο Μινώταυρος  Και τούτος ο Λαβυρινθος οπου ματαια εψαχνες  ειναι η εξαρχής σου κατοικια ..Εδώ γεννηθηκες .


Και δεν υπάρχει Μίτος ‘’

Ακομα και η Αριαδνη ηταν ψέμα .

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------













Όταν ο Θησέας βρέθηκε στη μέση του Λαβύρινθου
Με τις χιλιάδες διαδρομές να διανοίγονται και κάθε μια ως ανεπίστρεπτη επιλογή
(και μέσα από χιλιάδες αντανακλώμενους καθρέφτες είδε – φευγαλέα- τον Μινώταυρο σαν μια σκιά στον τοίχο .
Προς στιγμήν σταμάτησε και κάθισε στο πάτωμα. Αναλογίστηκε ‘’ Τι άραγε γυρεύω εδώ; Ποια μοίρα τάχατες με περιμένει; Κι αραγε δεν είναι προτιμότερο αντί να γυρνώ αιώνια μες τον Λαβύρινθο να κάτσω εδώ και να τον περιμένω; Έτσι κι αλλιώς όπως κιο Θάνατος θαρθει’’
Προς στιγμήν . Και μετά ανασηκώθηκε και συνέχισε να ψάχνει στα Τυφλά μες τον Λαβύρινθο τον Μινώταυρο που κι εκείνος έψαχνε τυφλά γιατί κάνεις τους δεν μπορούσε να αντέξει την αναμονή μες την αιωνιότητα .


-----------------------------------------------------------------------------------
Εντω μεταξύ εκεινος γυρναγε εδώ και κει στα Σκοτεινά , βαριεστημένος αλλά και ανυποφορα πεινασμένος , ανειπωτα Μόνος μες την αιωνιοτητα του Λαβυρινθου του ,σαν τρομαγμένο αγριμι αλαφιασμένος
” Μα τι τους εχω κανει;” σκεφτονταν ” Τι θελουν ολοι αυτοι οι τυποι που ερχονται καθε τόσο και με κυνηγάνε;Απ’ οσο θυμαμαι τον εαυτό μου καθε τόσο ενας κυνηγός κεφαλών ερχεται εδώ μέσα και γυρευει το κεφαλι μου..
Ευτυχως μολις με βλεπουν πεθαινουν απο την Τρομάρα ..’ ωΧ ! Να ενας ακομα ..Κρατά σπαθί κι ασπίδα αλλα και κατι σερνεται σαν μια ουρα απο την αρχαια φουστιτσα του..Μου Θυμιζει την πρωτη φορά που μπηκα εδω μέσα και εκινη η χα..ρα -η Αριαδνη ντε -μου χαρισε εκεινο τον Μιτο που δεν οδηγουσε πουθενά παρά μόνο ξανά σ’αυτήν
και δεν ηθελα και θελησα να φυγω , για πάντα , να ξεφυγω και τοτες φυτρωσε αυτή η Κεφάλα Ταυρου στη θεση της Κεφαλής μου και καθε Φορά που βλεπω τον εαυτό μου στους απειρους καθρεφτες εδώ μέσα, φωναζω σιωπηλα : Δεν ειμαι ο Μινωταυρος. Ο Θησεας ειμαι . Ο Θησεας!
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 20, 2009 απο

http://pontosandaristera.wordpress.com/2009/10/11/prokroustis2/#comment-24776