μάταιοι ωροδείκτες
———————–
Όταν κυλούν των χρόνων μας , μάταιοι ωροδείκτες
Και σαν αστέρια πέφτουνε, της νιοτης μας οι νύχτες
Αφήνουν μια χρυσή γραμμή , στον μαύρο ουρανό
Σα τις ψυχές μας που γλιστρούν , στης μνήμης το κενό
Και κολυμπούν σε διάστημα απείρων οριζόντων
Πλάι στα κούφια σύννεφα ,των ζώντων-τεθνεώτων
Κι είναι βαθειά μεσάνυχτα και δεν έχει σελήνη
Κι ειν’ η αγάπη, σαν κερί που λιώνει και μ’ αφήνει …
Comment
από
Τζιτζιμιτζιχόντζιρας |
Ιανουαρίου 6, 2008 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου