Ο βεβιασμένος τερματισμός της στήλης του Ιού από την Ελευθεροτυπία αποτελεί αναμφίβολη απώλεια για το σύνολο της, ούτως ή άλλως λειψής, ερευνητικής δημοσιογραφίας στη χώρα μας. Ο Ιός αποτέλεσε μόνος του μια ολόκληρη σχολή επί 20 χρόνια. Μια μαχητική φωνή εξαιρετικής ποιότητας που δεν χρειάζεται τους δικούς μας επαίνους.
Το θέμα μας όμως δεν είναι οι καλοί φίλοι δημιουργοί του Ιού. Είμαστε σίγουροι ότι θα βρουν έναν άλλο δρόμο για να εκπέμπουν το αποτέλεσμα της σοβαρής δημοσιογραφικής και βαθύτατα πολιτικής δουλειάς τους.

Το θέμα είναι η εφημερίδα τους. Το θέμα είναι η κατάντια της Ελευθεροτυπίας που κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να πέσει στα πιο χαμηλά ποσοτικά και ποιοτικά επίπεδα.
Διαλέγω ένα δείγμα δημοσιογραφικής «δεοντολογίας». Την Τρίτη 16/11 διαβάζουμε στην 1η σελίδα δυο αναφορές στο εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής στην Αθήνα. Η πρώτη αναφέρει «Δήμαρχος με 15,80%» και η δεύτερη «Κέρδισε το Κολωνάκι ο Καμίνης».
Αυτό ήταν το συμπέρασμα της εφημερίδας για το γεγονός ότι ηττήθηκε ο χειρότερος μεταπολιτευτικός δήμαρχος, ότι ο δήμος έκλεισε έναν πολιτικό κύκλο 24 ετών, ότι μια περίοδος αδιαφανούς, κακόγουστης και αναποτελεσματικής διαχείρισης έληξε.
Αυτό κατάλαβε η Ελευθεροτυπία. Αυτό επέλεξε να αναδείξει παραγνωρίζοντας:
Πρώτον, ότι οι δήμαρχοι εκλέχτηκαν με τέτοια περίπου ποσοστά σε όλη τη χώρα λόγω της μεγάλης αποχής.
Δεύτερον, ότι ο Καμίνης κέρδισε όλα τα δημοτικά διαμερίσματα και όχι μόνο το Κολωνάκι. Πώς όμως θα έδινε το στίγμα της η Ελευθεροτυπία αν έγραφε «Τα Πετράλωνα ψήφισαν Καμίνη» ή «Ο δήμαρχος εκλέχτηκε στου Γκύζη»;
Πρόκειται βέβαια για συνεπή στάση: η Ελευθεροτυπία εξάλλου αφιέρωσε πολλαπλάσιο χώρο στην ανακοίνωση του συνδυασμού ΑΝΤΑΡΣΥΑ έναντι του συνδυασμού Δικαίωμα στην Πόλη. Απλές ασκήσεις δημοσιογραφικής παράνοιας…
Τι κρίμα η εφημερίδα που πολλοί ακολουθήσαμε επί τρεις και πλέον δεκαετίες και με την οποία αναπτύξαμε μια σχέση αγάπης (και μίσους ενίοτε) να καταλήγει στην απαξίωση και να αφήνει γεύση πικρή κάθε ανάγνωσή της. Δυστυχώς, επί της νέας διεύθυνσης πήραν το πάνω χέρι οι πιο εθνοκεντρικές συντηρητικές φωνές. Δυστυχώς ανιχνεύεται ανάμεσα στις γραμμές της συνειδητή προσπάθεια να υπηρετηθεί ένα πολιτικό έκτρωμα, μείγμα σαμαρικής νεοδεξιάς και πρωτόγονου αντιευρωπαϊσμού τύπου ΚΟΕ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι απομακρύνθηκαν σχεδόν όλες οι φωνές που αμφισβητούσαν την κυρίαρχη πλέον λογική του «εθναμύντορα αντινεοταξίτη» Στάθη στην ερμηνεία των πολιτικών πραγμάτων. Ας μην παραβλέπουμε ότι του Ιού προηγήθηκε πχ. ο Γιαννουλόπουλος.
Αποχαιρετούμε λοιπόν μαζί με τον Ιό και την εφημερίδα της ενηλικίωσής μας, βιολογικής, πολιτικής ή άλλης…