o φιλος μου με τις θαυμασιες αναρτησεις ο Reflexivity θελει να κλεισει..Εχει ενα θαυμασιο Μπλογκ . με εξαιρετικές αναρτησεις κοινωνικής θεωριας ..Πατε δειτε το ...Κλείσιμο: απολογισμός, αυτοκριτική, αιτιολόγηση Κατάθλιψη

Κατάθλιψη

(δειτε και τις προηγουμενες αναρτησεις τουυ..Ειναι το κατι αλλο ..Πατε να τον ενθαρύνετε βρε ... Ειναι κριμα να τρωμε στη μαπα ολα τα Ηλιθια Μπλογκς και τα  καλά  να κλεινουν ..ΑΝΤΕ 

αποσπασμα '

''Υπό αυτή την έννοια, δεν είναι ούτε ένας κυνικός πραγματιστής αλλά ούτε και ένας αλλοτριωμένος απαθής. Η «κατάθλιψή» του είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ζει κατά ένα τρόπο που δεν συνάδει με τις «αναγκαίες ηθικές εκπτώσεις/συμβιβασμούς» που επιτάσσουν τα σύγχρονα κοινωνικά συστήματα και η κυρίαρχη κουλτούρα. Οι αποφάσεις δηλαδή για την αυτοπραγμάτωσή του έχουν κάποιο κόστος, εντούτοις ο «καταθλιπτικός» ανέλαβε το ρίσκο να τις πάρει, ή έστω δεν μπόρεσε να τις αποτιμήσει εγκαίρως.

Ο «καταθλιπτικός» επιχείρησε, με όρους Giddens, να «κατασκευάσει τη βιογραφία του», δίνοντας όμως προτεραιότητα όχι στις ορθολογικές κρίσεις του και τη χάραξη στρατηγικής (καταφατικό επίπεδο) αλλά στις αυθόρμητες δράσεις του και τα συναισθήματά (αποφατικό επίπεδο). Για την επιλογή του να «τζογάρει» στις ρευστές συνθήκες της κοινωνίας της διακινδύνευσης, «καταδικάζεται» με μια «αναγνωρίσιμη κοινωνική ποινή», αυτή της κατάθλιψης.

Στο βαθμό λοιπόν που τα παραπάνω συγκροτούν επιμέρους εξατομικευμένα στοιχεία ταυτότητας για πολλούς συνανθρώπους μας, συγκροτούν σωρευτικά και μια κοινωνική κατασκευή της πραγματικότητας αναφορικά με το επίμαχο ζήτημα, που σε ορισμένες περιπτώσεις εκφυλίζεται σε μια κουλτούρα της κατάθλιψης.

Από μία άλλη σκοπιά όμως, συγκροτούν και μια λανθάνουσα αλληλεγγύη (latent solidarity), και όλων απέναντι στον/στην καταθλιπτικό/ιά ως έκφραση συμπόνιας και κατανόησης, αλλά και (ίσως κυρίως) αναμεταξύ των ως έκφραση μιας οιονεί κοινωνικής ομάδας (κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η από μεριάς των μελών της υιοθέτηση ενός αναστοχαστικού τρόπου αποτίμησης της πραγματικότητας που δεν μπορεί να υπερβεί τα πεπερασμένα όρια της κατάθλιψης).

Υπό αυτή την έννοια, η κατάθλιψη ως στοιχείο ταυτότητας (ενίοτε και προσωπικού στυλ) αποτελεί όχημα κοινωνικής αποδοχής, χαρακτηριστικό κοινωνικής κινητικότητας, στοιχείο ένταξης σε άτυπα και εφήμερα κοινωνικά δίκτυα. Ταυτόχρονα όμως είναι εξόχως απολιτική διότι ενώ κυριαρχεί η αντίληψη ότι το πρόβλημα σε τελευταία ανάλυση είναι κοινωνικό, εντούτοις η λύση περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στο ίδιο το άτομο ως μια διαδικασία ενδό-δρασης (intra-action).

Έτσι, η διαφυγή από την «κατάθλιψη» οριοθετείται ως ένα «ατομικό στοίχημα» και η όποια κοινωνική αλληλεγγύη υπό το πρίσμα της προκύπτει μόνο από τη «θυματοποίηση» του σύγχρονου ανθρώπου (θυμίζοντας όμως κυνικά την εξαιρετικά εύστοχη επισήμανση του Bauman ότι ο «κατατρεγμός δεν εξανθρωπίζει ποτέ τα θύματα. Να είναι κανείς θύμα δεν αποτελεί εγγύηση μιας θέσης στο ηθικό πάνθεον»).

Σε αυτό το πλαίσιο, ως «καταθλιπτικός» μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ο οποιοσδήποτε, αρκεί να μπορεί να νομιμοποιήσει/βασίσει αυτή του τη δήλωση πάνω σε μια «αυταπόδεικτη» δυστυχία (χωρισμός, οικονομικές δυσχέρειες κτλ.) και σε μια «οφθαλμοφανή» θλίψη (στεναχώρια, παραμέληση του εαυτού κτλ.), ώστε να «απολαύσει» τα (όποια) οφέλη παρέχει η lifestyle αποδόμηση της αυτοπεποίθησης και της αισιοδοξίας κατά τα πρότυπα του Ρομαντισμού του 18ου (τέλη) και 19ου αιώνα.