απόσπασμα:
''Ο ήδη γνωστός μας Μέρτεν, που συνελήφθη το 1957 στην Ελλάδα, καταδικάστηκε στις 5 Μαρτίου 1959 σε 25 χρόνια φυλάκιση για εγκλήματα πολέμου. Πάραυτα τότε, ο Γερμανός υπουργός Άμυνας Φ.Γ.Στράους έδωσε εντολή να μποϊκοταριστεί η αποχαιρετιστήρια δεξίωση του Έλληνα στρατιωτικού ακολούθου στη Βόννη Παναγή Πανουργιά από τους αξιωματικούς της Bundeswehr, που ήδη είχαν δηλώσει συμμετοχή. Η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να μην υπάρξει διαρροή στο εσωτερικό σχετικά με τη νέα μορφή γερμανικών αντιποίνων, «εμπνευσμένων ίσως και από απηρχαιωμένον μιλιταριστικόν πνεύμα»[xi], αφού τότε θα ήταν αδύνατο να περάσει η επιδιωκόμενη νομοθετική ρύθμιση από τη Βουλή.
Πράγματι ο Καραμανλής και οι αρμόδιοι υπουργοί του είχαν ήδη υποσχεθεί στη γερμανική πλευρά την αποφυλάκιση του Μέρτεν, εφόσον θα είχε περάσει κανένα εξάμηνο για να μετριαστεί ο σάλος στην κοινή γνώμη, ενόψει μάλιστα του γεγονότος ότι ο Μανώλης Γλέζος –από τους πρωτεργάτες της Αντίστασης- είχε και πάλι φυλακιστεί με βαριές κατηγορίες. Συνεπής στη δέσμευση αυτή, η κυβερνώσα παράταξη απέλασε όχι μόνο τον Μέρτεν σύμφωνα με το απόρρητο χρονοδιάγραμμα, αλλά «τροποποίησε» με δύο διατάγματα και τη σχετική νομοθεσία. Το αποτέλεσμα ικανοποιούσε επιτέλους τη Βόννη, αφού «αναστέλλεται αυτοδικαίως […] πάσα δίωξις Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου», ενώ «αντίγραφα των δικογραφιών αποστέλλονται εις τας Γερμανικάς δικαστικάς αρχάς».
Παρόλο που θα αποδεικνυόταν σύντομα πως οι Γερμανοί, παρά την ανειλημμένη υποχρέωση της δικαστικής εξέτασης των υποθέσεων, δεν δίκασαν ούτε έναν κατηγορούμενο για εγκλήματα που είχαν διαπραχθεί στην Ελλάδα, η «αναστολή» διατηρείται έως σήμερα εν ισχύ- ανεπηρέαστη από τις όποιες πολιτειακές και κυβερνητικές αλλαγές. Μετά τη Μεταπολίτευση μάλιστα, και πάλι επί Καραμανλή, εκποιήθηκαν τα έγγραφα του Εθνικού Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου σχεδόν εξ ολοκλήρου προς πολτοποίηση, με απόφαση του τότε υπουργού Δικαιοσύνης. Προηγήθηκε το από 18ης Ιουνίου 1975 πρακτικό της οικείας Επιτροπής, «ήτις δεν ησχολήθη εν αυτώ περί της ιστορικής τυχόν αξίας των δικογραφιών τούτων, ώστε να γνωματεύση υπέρ της διατηρήσεώς των», όπως χρόνια αργότερα ο αρμόδιος εισαγγελέας εφετών θα σχολιάσει επικριτικά.[xii]
Η κραυγαλέα έλλειψη ενδιαφέροντος αποτυπώνεται και στην ενδοϋπηρεσιακή αλληλογραφία, όταν το Συμβούλιο της Ευρώπης και ο ΟΗΕ επανειλημμένα εισηγήθηκαν, συζήτησαν και τελικά αποφάσισαν τη μη παραγραφή εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Οι εκάστοτε όμως ελληνικές κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανομένης και της Χούντας), παρέμειναν ακλόνητες στην απόφασή τους, παραπέμποντας στη νομική ρύθμιση του 1959. Το ίδιο συνέβη από το 1985 και έπειτα, όταν έγινε γνωστό ότι ο δήμιος Μπρούνερ, παρά τις σκόπιμες φήμες για το θάνατό του, ζούσε και βασίλευε στη Δαμασκό. Εις βάρος του εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης, λόγω προσωπικής ευθύνης για τη δολοφονία τουλάχιστον 130.000 Εβραίων σε έξι χώρες. Εντούτοις, έμεναν άκαρπες οι αλλεπάλληλες εκκλήσεις ξένων χωρών και οργανισμών, όπως της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά και εγχώριων παραγόντων, όπως Ελλήνων βουλευτών ή του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος (ΚΙΣ) προς τους εκάστοτε υπουργούς Δικαιοσύνης της χώρας μας, να εγείρουν προς τη Συρία αίτημα έκδοσης, ή τουλάχιστον να δικάσουν τον Μπρούνερ ερήμην, ακολουθώντας το παράδειγμα της Γαλλίας. Από το 1985 έως το 2005, όποτε ετίθετο το ζήτημα, οι αρμόδιοι Έλληνες υπουργοί και των δύο μεγάλων κομμάτων –ανάμεσά τους διακεκριμένοι νομικοί επιστήμονες- απαντούσαν αρνητικά, εάν και εφόσον απαντούσαν. Όλοι τους, από τον Απόστολο Κακλαμάνη έως τον Αναστάση Παπαληγούρα, παρέπεμψαν στην υποτιθέμενη αναρμοδιότητα του ελληνικού κράτους να ασχοληθεί με τους ναζί εγκληματίες, εφόσον με τη ρύθμιση του 1959 το δικαίωμα αυτό είχε μεταβιβαστεί στις γερμανικές αρχές –και στις ελληνικές καλένδες.
.....................................................''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου