ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ . η ταινια του Φιλιππου Τσίτου με τον Αντωνη Καφετζοπουλο. Μια ταινια για τον Εθνολαικισμό , τους Ελληνάρες και την την στιγμή της Ολόπικρης αλήθειας ..

http://vakxikon.blogspot.com/2009/08/blog-post.html
ΒΛ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΕ ελευθεροτυπίας 
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=09.03.2008

Ελλάς Ελλήνων Αλβανών

Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Μια παρέα τυπικών ελληναράδων ψιλικατζήδων σε μια τυπική αθηναϊκή γειτονιά με τους κάθε λογής ξένους της, βάζουν ένα στοίχημα μεταξύ τους: κατά πόσον ο σκύλος του ενός, ο Πάτριοτ, γαβγίζει μόνο Αλβανούς...

Ολ' αυτά στα γυρίσματα της νέας ταινίας του γερμανοτραφέντος Φίλιππου Τσίτου («My sweet home») στον Κολωνό, με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Καφετζόπουλο. Ο τίτλος «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ» και ήρωας ο Σταύρος: ψιλορατσιστάκος, χωρισμένος, και με μια μαμά που πλέον τα έχει χάσει (Τιτίκα Σαριγκούλη), συνειδητοποιεί έντρομος πως στην πραγματικότητα δεν είναι Ελληνας αλλά Αλβανός. Ολα ξεκινούν όταν η μητέρα του αρχίζει αίφνης να μιλάει άπταιστα αλβανικά και στο πρόσωπό της ένας αλβανός μπογιατζής (Αναστάς Κόζντινε) αναγνωρίζει τη χαμένη του μάνα!

Να λοιπόν, γιατί, στην εν λόγω σκηνή, ο Πάτριοτ γαβγίζει τον -μέχρι χθες Ελληνα- Καφετζόπουλο. Ή μήπως στην πραγματικότητα γαβγίζει τον αλβανό μπογιατζή που εκείνη την ώρα περνά από το δρόμο;

«Μας πικράνατε», ήρθε και είπε κάποια στιγμή μια Αλβανή της γειτονιάς στην Τ. Σαριγκούλη. «Γιατί έχει αυτόν τον τίτλο η ταινία;». «Μην ανησυχείτε», τους είπε. «Το αντίθετο θέλουμε να δείξουμε». Πράγματι, το «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ» μπορεί να καταπιάνεται, όπως υπογράμμισε ο σκηνοθέτης του, με το θέμα της κρίσης ταυτότητας, αλλά κατ' ουσίαν αποτελεί και ένα σχόλιο στο θέμα του εθνικισμού και της σχετικότητας της έννοιας της πατρίδας.

Με εξτένσιον, για να φαίνεται μακρυμάλλης, και μια κάπως παρακμιακή, λαϊκή εμφάνιση, ο Καφετζόπουλος με έναν φραπέ στο χέρι, εξηγεί: «Κάθε μέρα η παρέα του Σταύρου αράζει έξω από το μαγαζί του ενός. Είναι τέσσερις τύποι στο ίδιο κλίμα, που έχουν πλάκα. Οπως ο ήρωας που ενσαρκώνω, αντιπροσωπεύουν τον μέσο Ελληνα. Ούτε συμπαθείς, ούτε αντιπαθείς. Οταν ο Σταύρος μαθαίνει ότι είναι Αλβανός, κι ότι η μάνα του στην πραγματικότητα είχε έρθει στην Ελλάδα με το ένα της παιδί, μωρό ακόμα, επί Χότζα, προσπαθεί να το κρύψει πρώτα από τον εαυτό του κι ύστερα από τους φίλους του. Ελπίζοντας σε μια κατανόηση που δεν βρίσκει. Είναι άλλωστε παραμονές του αγώνα Ελλάδας-Αλβανίας και τα πνεύματα είναι οξυμένα».

Αυτή είναι η πρώτη κωμωδία με ανάλογο θέμα. «Ετσι θα το αντιμετώπιζα και εγώ», λέει ο Καφετζόπουλος. «Δεν υπάρχει τραγωδία χωρίς χιούμορ. Για μένα δεν είναι μια ιδεολογική ταινία. Σημασία έχουν τα πρόσωπα, τα δράματα των ανθρώπων».

«Εκ των υστέρων διαπίστωσα πως υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις», μας είπε ο Τσίτος. Την αρχική πάντως ιδέα την είχε ο Νίκος Κυπουργός. «Τον είχε σκεφτεί Τούρκο. Ομως τώρα γίναμε φίλοι με τους Τούρκους και σκέφτηκα πως θα ήταν χειρότερο να μαθαίνει πως είναι Αλβανός. Στην πρώτη γραφή του σεναρίου ωστόσο, συνειδητοποίησα πως υπήρχε ένας διδακτισμός: του στιλ, τώρα θα του δείξουμε αυτού του ελληναρά ρατσιστή. Αλλά κατάλαβα πως έτσι δεν μπορεί να λειτουργήσει. Φωτίσαμε λοιπόν περισσότερο την απελπισία του. Ο ρατσισμός του άλλωστε είναι παιδικού επιπέδου. Το γάβγισμα για παράδειγμα του σκύλου παίρνει τεράστιες διαστάσεις στο μυαλό και των τεσσάρων».

Το γύρισμα παρακολουθούν Κινέζοι που παίζουν χαρτιά και Τσιγγάνοι θαυμαστές της κυρίας Τιτίκας (που παίζει και στο σίριαλ «Μπαμπά μην τρέχεις»): «Αν συνειδητοποιούσα το πόσο δύσκολο είναι να μιλάω στην ταινία αλβανικά, δεν θα είχα δεχτεί», παραδέχεται. «Πώς θα αποδώσω το συναίσθημα σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω; Επειδή όμως είδα το πνεύμα της ταινίας, το θεώρησα πολιτικό μου χρέος να συμμετάσχω. Διότι ουσιαστικά πρόκειται για την τραγωδία ενός ανθρώπου που δεν ξέρει τι του γίνεται...».

Τη βοήθησε άλλωστε και ο αλβανός πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Αναστάς Κόζντινε: ψηλός, με ευγενική φυσιογνωμία και μεγάλη θεατρική πείρα στη χώρα του -αν και από τότε που ήρθε στην Ελλάδα δουλεύει ως οικοδόμος. «Επειδή όμως το θέατρο είναι πάθος, εδώ και 16 χρόνια συμμετέχω και στη θεατρική ομάδα του Δήμου Ραφήνας. Η μία κόρη μου είναι αρραβωνιασμένη με Ελληνα. Θα έχω εγγονούς Ελληνες», μας είπε γελώντας. Το ρόλο αυτό τον βρήκε με κάστινγκ, και γι' αυτόν το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: «Ξύπνα, και βρες τον εαυτό σου. Μην ρίχνεις στους άλλους τα προβλήματά σου. Γιατί κάθεσαι; Δούλεψε. Δεν έχεις τίποτε παραπάνω εσύ που είσαι εδώ, από μένα που είμαι εκεί. Ολοι άνθρωποι είμαστε. Κι αν ψάξει κανείς στα Βαλκάνια, όλοι τρίτα ξαδέρφια βγαίνουμε...».

7 - 09/03/2008

(βεβαια  απο τοτε ο Τιτλος αλλαξε και εγινε ''Ακαδημια Πλατωνος'' )

Δειτε και στο εντυπο'' 7'' της κυριακατικης 'Ε''

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=87998:

Επτά, Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Ελλάς Ελλήνων... Αλβανών

Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ (venardu@enet.gr)

Είσαι «βαμμένος» Ελληνας, πανηγυρίζεις για την επικράτησή σου στον αγώνα Ελλάδας-Αλβανίας, τραγουδάς «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανεεέ», και σ' αρέσει να προσβάλλεις τους ξένους της γειτονιάς σου και να μποϊκοτάρεις την ανέγερση μνημείου υπέρ της διαπολιτισμικής αλληλεγγύης που στήνεται στην πλατεία σου: «Ποιος ψηφίζει εδώ ρε;».

  Ποιος είναι ο χειρότερος εφιάλτης σου; Να διαπιστώσεις πως, ύστερα από εγκεφαλικό, η μητέρα σου αρχίζει να μιλάει άπταιστα την... αλβανική. Και πως έχεις έναν χαμένο αλβανό αδερφό -τον μπογιατζή της γειτονιάς. Κοινώς, πως είσαι Αλβανός!
Η υπόθεση, γιατί περί ταινίας πρόκειται, που διαδραματίζεται στην Ακαδημία Πλάτωνος, στον Κολωνό, δημιουργεί ένα αυθόρμητο χαμόγελο στα χείλη των περισσοτέρων. Κι όμως, η βραβευμένη στο Λοκάρνο «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου (στις αίθουσες στις 15/10) δεν είναι αμιγής κωμωδία. Σου δημιουργεί και μια μελαγχολία. Ισως γιατί ο ήρωας, που τόσο πετυχημένα ερμηνεύει ο Αντώνης Καφετζόπουλος, στην πραγματικότητα δεν είναι διόλου αντιπαθής. Και βιώνει ένα πραγματικό δράμα: σοκ, οργή, άρνηση, κατάθλιψη, ακόμα και ταπείνωση μέχρι τελικά να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα.
«Δεν είναι ρεπορτάζ»
Γερμανοτραφείς, ο Φίλιππος Τσίτος, μας είχε προϊδεάσει για το ταλέντο και την εύστοχη ματιά του ήδη από το 2001, όταν η πρώτη ταινία του, το «Sweet home», εκπροσώπησε τη Γερμανία ανοίγοντας το τότε Φεστιβάλ του Βερολίνου. Η «Ακαδημία Πλάτωνος» είναι η πρώτη ελληνική του δουλειά.
- Πώς προέκυψε η ιδέα;
«Η ιδέα ήταν του Νίκου Κυπουργού, για έναν Ελληνα που μαθαίνει ότι είναι Τούρκος. Αλλά εν τω μεταξύ με τους Τούρκους έχουμε έρθει πολύ κοντά και δεν μου φάνηκε τόσο τραγικό. Αντίθετα το να μάθει ένας Ελληνας-ελληνάρας ότι είναι Αλβανός είναι μάλλον το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί».
- Αρχικά η ταινία είχε τίτλο «Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ». Γιατί το αλλάξατε; Θεωρήσατε πως το «Ακαδημία Πλάτωνος» δημιουργεί μια ειρωνική αντίστιξη σε σχέση με το αρχαιοελληνικό μας παρελθόν;
«Ακριβώς. Το "Δεν θα γίνεις Ελληνας ποτέ" θα ήταν ίσως καλός τίτλος, αλλά μόνον αφού έχεις δει την ταινία και καταλάβεις την ειρωνεία του. Αν δεν έχεις δει την ταινία, σου δημιουργεί συγκεκριμένους συνειρμούς (γήπεδο, βία, μαχαιρώματα κ.λπ.) στοιχεία τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την υπαρξιακή δραματική κωμωδία που φτιάξαμε».
- Η ταινία σας βραβεύτηκε στο Λοκάρνο, αλλά ποια αίσθηση πιστεύετε ότι έδωσε για τη χώρα μας;
«Το κοινό του Λοκάρνο είδε μια ταινία με χαρακτήρες και πλοκή. Δεν είδε ένα ρεπορτάζ για την Ελλάδα. Ως εκ τούτου η αίσθηση που τους δημιουργήθηκε είχε να κάνει με την ιστορία την ίδια. Πέραν του ότι δεν γνώριζαν κάποια στατιστικά στοιχεία (π.χ. ότι στην Ελλάδα ζουν τόσοι πολλοί Αλβανοί), δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τη χώρα μας. Τα θέματα αυτά τα γνωρίζουν και οι ίδιοι και σε μεγαλύτερο βαθμό από εμάς. Παντού συναντάς ρεμπεσκέδες σαν κι αυτούς της ταινίας. Αυτό που άρεσε στους θεατές εκεί, ήταν ότι η ταινία μιλάει για σοβαρά θέματα (ρατσισμός, κρίση ταυτότητας) με κωμικό τρόπο».
Ο Μαρενγκλέν
- Πού ανακαλύψατε τον αλβανό πρωταγωνιστή σας;
«Ο καλός Αναστάζ Κόζντινε ήταν ένας από τους (λίγους είναι η αλήθεια) Αλβανούς, ηθοποιούς και μη, που προσκαλέσαμε στο κάστινγκ. Ο Τάσος μάς κέρδισε αμέσως με την απλότητα, την ειλικρίνεια και το ήθος του. Είναι ηθοποιός, παίζει και σε μια θεατρική ομάδα στη Ραφήνα. Εργάζεται όμως στην οικοδομή».
- Το κινηματογραφικό του όνομα, το «Μαρενγκλέν», από τους Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν, είναι υπαρκτό όνομα;
«Ναι, το έδιναν επί κομμουνισμού. Μάλιστα ένας τύπος στη γειτονιά που γυρίζαμε την ταινία λεγόταν έτσι».
- Ο αλβανός «αδελφός» παρουσιάζεται σοβαρός, μετρημένος, αξιοπρεπής, ευγενής, διακριτικός. Υπεράνω. Κι όμως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας αντιπαθής τύπος... Δεν σκεφτήκατε να τον υπονομεύσετε έστω και λιγάκι;
«Αξιοπρεπής και ευγενής είναι. Διακριτικός και υπεράνω όχι. Αν ήταν διακριτικός θα είχε φύγει με τη μία, μετά τη υποδοχή που του επεφύλαξε ο ήρωας. Και αν ήταν υπεράνω θα εξέφραζε εξ αρχής κάποιες αμφιβολίες για τη συγγένειά τους. Δεν είναι άγιος. Εχει τα καλά του και τα κακά του, όπως και ο Σταύρος».
- Το νυχτερινό κέντρο διασκέδασης των Αλβανών που δείχνετε είναι υπαρκτό;
«Οχι. Εμείς το φανταστήκαμε έτσι. Υπάρχουν τέτοια στην Αθήνα, αλλά όχι τόσο μεγάλα. Ξέρω σίγουρα πως νοικιάζουν μεγάλα κέντρα και κάνουν βραδιές, φέρνοντας αλβανικά συγκροτήματα και αλβανούς κονφερασιέ».
- Οι έλληνες ήρωες της ταινίας αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τους Κινέζους από τους Αλβανούς -αν και πρόκειται για αλλοδαπούς της διπλανής πόρτας και στις δύο περιπτώσεις. Πώς το εξηγείτε αυτό; Είναι κάτι που τονίζεται στην ταινία.
«Οι Κινέζοι έρχονται στη χώρα μας και κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να επιδιώκουν ιδιαίτερα να ανακατευτούν στη ζωή μας. Είναι ακόμα μακριά μας. Δεν τους ξέρουμε. Οι Αλβανοί νιώθουν πιο κοντά μας, είναι πιο κοντά μας, μοιάζουμε, έχουν γίνει μέρος της κοινωνίας μας, είτε το θέλουμε είτε όχι».
- Ο σκύλος, που υποτίθεται πως γαβγίζει μόνο Αλβανούς, έχει καθοριστικό ρόλο στην ταινία. Γιατί;
«Κάποιοι τύποι εμπιστεύονται έναν σκύλο για να κρίνουν αν κάποιος περαστικός είναι Αλβανός ή όχι. Αυτό λέει η ιστορία κι ο καθένας ας καταλάβει ό,τι θέλει».
- Μπορείτε να μου διηγηθείτε κάποιο απρόοπτο που δημιουργήθηκε στα γυρίσματα;
«Το Ντάτσουν του τσιγγάνου που πουλάει τις ελληνικές σημαίες πέρασε πραγματικά από τη γειτονιά μια μέρα που δουλεύαμε. Ο Σπύρος Λάσκαρης, ο σκηνογράφος μας, το είδε και ενθουσιάστηκε. Ετσι το αναδημιουργήσαμε για την ταινία. Πάντως όσοι ξένοι βλέπουν την ταινία είναι πεπεισμένοι ότι το ντάτσουν το οδηγεί Κινέζος. Δεν ξέρουν πως οι Κινέζοι στην Ελλάδα δεν οδηγούν ντάτσουν».
- Στην Ελλάδα μέχρι σήμερα έχουν γίνει διάφορες ταινίες γύρω από την ξενοφοβία, τη λαθρομετανάστευση κ.λπ. Ομως το θέμα μοιάζει να απωθεί τον έλληνα θεατή, όπως έδειξαν τα εισιτήρια. Πώς το εξηγείτε;
«Η "Ακαδημία Πλάτωνος" έχει θέμα τους Ελληνες. Ο λόγος που μας κάνει να αισιοδοξούμε ότι θα πάει καλά στις αίθουσες είναι ότι ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένας Ελληνας.Οι ταινίες που δεν πήγαν καλά ήταν ταινίες με πρωταγωνιστές μετανάστες. Το ελληνικό κοινό δεν μπορεί ακόμα να ταυτιστεί με έναν μετανάστη πρωταγωνιστή. Πράγμα μάλλον λογικό, αφού δεν έχουμε ακόμα αποδεχτεί τους μετανάστες σαν ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας».
- Εσείς πώς θα νιώθατε αν σας συνέβαινε αυτό που συμβαίνει στον ήρωα;
«Δεν ξέρω. Θα... ρωτήσω την αλβανίδα αδελφή μου». *

Καφετζόπουλος: «Μακάρι να μου συνέβαινε στ' αλήθεια»

Μακρύ μαλλί, ατημέλητη εμφάνιση και ο αιώνιος φραπές στο χέρι.

Αραχτός έξω από το ψιλικατζίδικό του, με την παρέα των «ελληναράδων» φίλων του να περνάνε την ώρα τους χαζεύοντας με ύφος μπλαζέ τους κινέζους και αλβανούς γείτονές τους που ξεπατώνονται στη δουλειά, ο Σταύρος βιώνει έξαφνα τη δική του τραγωδία: μαθαίνει ότι είναι Αλβανός. Αποσυντονίζεται εντελώς και χαρίζει στον Αντώνη Καφετζόπουλο μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές ερμηνείες του κι ένα βραβείο στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο. «Ημασταν τρεις Ελληνες μπροστά σε 8.000 αγνώστους και κοιταζόμασταν απορημένοι», λέει.
«Νόμιζα πως πρέπει να είσαι Ελληνας για να μπεις στην ψυχή της ταινίας, όμως έχουν κι εκείνοι μετανάστες, ξέρουν ποια είναι τα μουσουλμανικά και ποια τα χριστιανικά ονόματα. Δεν είναι πια οι άγνωστοι Ελβετοί με τους άγνωστους Ελληνες».
- Εκλογές σήμερα, και η ταινία δημιουργεί συνειρμούς. Ο ήρωας που ενσαρκώνετε θα μπορούσε να είναι ψηφοφόρος του ΛΑΟΣ;
«Πιθανόν ναι. Αλλα είναι περίπλοκο άτομο. Μάλλον τύπος της αποχής είναι. Της λογικής "όλοι ίδιοι είναι, δεν πάω"».
- Το προφίλ του ψηφοφόρου του ΛΑΟΣ δηλαδή πόσο διαφορετικό είναι;
«Πολύ συντηρητικό. Και ο Σταύρος, κατά τα άλλα, δεν είναι καθόλου συντηρητικός. Είναι ένας λαϊκός ροκάς, που δεν σπούδασε, δεν παύει όμως να είναι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του. Και, στο τέλος, γίνεται ένας διαφορετικός άνθρωπος».
- Ο τύπος του ξενοφοβικού Ελληνα εύκολα γίνεται καρικατούρα στην οθόνη. Πώς καταφέρατε να του δώσετε τόσο βάθος;
«Η καρικατούρα δεν πέρασε από το μυαλό μας. Ούτε μια στιγμή».
- Στην Ελλάδα, πάντως, συχνά έχεις την αίσθηση πως οι άνθρωποι της τέχνης -και της αριστεράς- έχουν τόσο άγχος να διαχωρίσουν τη θέση τους από τέτοιες νοοτροπίες, ώστε «διογκώνουν» τα πράγματα...
«Αυτό δεν είναι θέμα διανοούμενων αλλά κακής τέχνης, κακοτεχνίας. Αν δεν κάνεις παρωδία και προσπαθείς να αφηγηθείς μια ανθρώπινη ιστορία, με τη ματιά σου στραμμένη στο προσωπικό, το υπαρξιακό πρόβλημα του ήρωα, δεν μπορείς να γλιστρήσεις στην καρικατούρα».
- Το φιλμ είναι μια απάντηση στη διεύρυνση της εκλογικής δύναμης των εθνικιστών στις τελευταίες ευρωεκλογές;
«Οχι βέβαια. Δεν πρόκειται για μια αμιγώς πολιτική ταινία. Με την έννοια ότι είναι έξω από τις τρέχουσες πολιτικές. Δεν έχω κάνει ποτέ πολιτικά στρατευμένη ή διδακτική ταινία. Αν έχω κάτι πολιτικό να πω, όπως ξέρετε, βγαίνω και το λέω».
- Πώς και δεν κατεβήκατε και φέτος υποψήφιος;
«Στις ευρωεκλογές δεν είχα εκλόγιμη θέση. Τότε είχα πάει για το γούρι. Δεν μπορώ να κάνω συνέχεια το ίδιο. Ομως είμαι στην ομάδα επικοινωνίας των Οικολόγων - Πράσινων».
- Είστε ενεργά αναμεμειγμένος στην κίνηση των 150 «Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη» που απέχουν με τις ταινίες τους από φεστιβάλ και κρατικά βραβεία μέχρι να κατατεθεί νέος νομος για τον κινηματογράφο. Μέχρι πού θα φτάσετε;
«Μέχρι τέλους. Είμαι πάρα πολύ θερμός απέναντι σε αυτό. Γιατί είναι μια κίνηση ελεύθερων ανθρώπων που διαβουλεύονται εντατικά για ολ' αυτά και παίρνουν αποφάσεις συλλογικότατα -είναι μια πολύ ευχάριστη κατάσταση. Πιστεύουμε πως η τέχνη είναι ελεύθερη, αλλά το κράτος οφείλει να στέκεται δίπλα της. Στη σχετική ημερίδα που έγινε στον «Ιανό», τα δύο κόμματα δεσμεύτηκαν πως σύντομα θα προχωρήσουν σε νέο νομο. Το ΠΑΣΟΚ, διά στόματος Δαμανάκη, ζήτησε εκατό ημέρες μετά τις εκλογές».
- Εχετε πει επανειλημμένα πως «είναι μεγάλο λάθος να χαρίζεις τον πατριωτισμό στον εθνικισμό». Είναι σαφή τα όρια;
«Βεβαίως. Πατριωτισμός σημαίνει να έχεις αγάπη για τον τόπο σου, τους δικούς σου ανθρώπους, την εθνική σου ταυτότητα, τα ήθη και έθιμα, τη γλώσσα σου. Να έχεις την αίσθηση ότι ανήκεις κάπου χωρίς να παραβιάζεις τις αξίες του άλλου. Εχοντας την επίγνωση πως και ο άλλος αισθάνεται το ίδιο. Πότε μπορείς να αυτοαποκαλείσαι εθνικιστής; Αν θεωρείς πως οι άλλοι είναι κάτι σαν ζώα που είχαν την κακή τύχη να γεννηθούνε Τούρκοι, Βούλγαροι ή Μακεδόνες».
- Εσείς τι θα κάνατε αν σας συνέβαινε αυτό που συνέβη στον ήρωα;
(Γελάει). «Μακάρι να μου συνέβαινε. Είμαι περιπετειώδης τύπος - βέβαια είμαι ιδιαίτερη περίπτωση. Θα ήθελα πολύ να εμφανιστεί κάποιος αδερφός από κάποια άγνωστη πατρίδα. Ή να μου ερχόταν ξαφνικά από κάπου ένα παιδί. Αυτό θα ήταν το καλύτερο!»