αποσπασμα:Η Βασιλική Γεωργιάδου (επίκουρoς καθηγήτρια στο Πάντειο) εξηγεί την πορεία της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς: «Αμέσως μετά τον Πόλεμο, τα ακροδεξιά - φασιστικά κόμματα αντιλαμβάνονται ότι το πολιτικό παιχνίδι θα γίνεται σχεδόν αποκλειστικά με όρους κοινοβουλευτικούς. Δύο τάσεις διαμορφώνονται στην ευρωπαϊκή Ακροδεξιά. Αυτή της "αλήθειας" (να μην κρύψουν δηλαδή τη φασιστική ιδεολογία τους) και αυτή της "κοινοβουλευτοποίησης". Ακόμη και ο Ιταλός Αλμιράντε, ο οποίος δήλωνε φασίστας το 1947, "μεταλλάχθηκε" σε κοινοβουλευτικό πολιτικό στη δεκαετία του '70.
Οι "κοινοβουλευτικοί" επικράτησαν και γιατί κατάλαβαν ότι έπρεπε να ανοιχθούν σ' ένα νέο ακροατήριο. Αυτό που διακρίνει τον νέο πολιτικό τους λόγο είναι η προσπάθεια να θολώσουν τα νερά. Αναζητούν νέο κοινό σ' αυτούς που νιώθουν εκτός συστήματος.
Πάντοτε, όταν υπάρχει "επιτάχυνση ιστορίας" εμφανίζεται ο λαϊκισμός, όπως έγινε π.χ. στις ΗΠΑ τον 19ο αιώνα με τους αγρότες να αντιδρούν στην εκβιομηχάνιση ή με τους ναρότνικους επί Ρωσίας ή με τον "Περονισμό", όπως και σήμερα με τη Νέα Οικονομία και την Παγκοσμιοποίηση. Ομάδες του πληθυσμού θίγονται από τις αλλαγές αυτές, πιστεύουν ότι στον εκσυγχρονισμό δεν υπάρχουν θέσεις γι' αυτούς, νιώθουν εκτός συστήματος.
Εκεί έρχεται ο νέος λαϊκιστικός λόγος. Να τους βεβαιώσει ότι "οι πολιτικοί και τα μεγάλα κόμματα τα έχουν κάνει πλακάκια", να τους μιλήσει για "συνωμοσίες των πολιτικών και κοινωνικών ελίτ εις βάρος του λαού".
Ο όρος "λαός" _ σημειώνει η Βασιλική Γεωργιάδου _ έχει κεντρική θέση στη νέα ακροδεξιά δημαγωγία.
Εξιδανικεύεται λες και είναι ένα ενιαίο σύνολο με κοινά συμφέροντα και κοινή ταυτότητα και χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός κατά της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Πώς; Ένα παράδειγμα είναι η καραμέλα της άμεσης δημοκρατίας και των δημοψηφισμάτων.
Ζητούν δημοψηφίσματα για το παραμικρό προσβλέποντας ακριβώς στην αποδυνάμωση των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Η προσδοκία δεν είναι παρά η πλήρης αποδυνάμωση των διαμεσολαβητικών θεσμών, οπότε ο νέος διαμεσολαβητής μεταξύ εξουσίας και "λαού" θα είναι ο αρχηγός.
Το πρόγραμμα του ΛΑΟΣ βρίθει από παραδείγματα αυτού του νέου ακροδεξιού λόγου».
Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες παρατηρείται μια διαρκώς αυξανόμενη μεταβλητότητα της πολιτικής συμπεριφοράς.
Η «δυσθυμία με τη δημοκρατία» και ο «κομματικός κορεσμός» αποτελούν τα συνοδευτικά φαινόμενα αυτής της πραγματικότητας. Όσο πιο ασταθείς στις κομματικές και εκλογικές επιλογές τους γίνονται οι ψηφοφόροι και όσο περισσότερο απαξιώνονται στα μάτια τους οι θεσμοί της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τόσο ενισχύονται τα κόμματα της άκρας δεξιάς. Η εμφάνιση της άκρας δεξιάς στο κομματικό σύστημα δεν στηρίζεται μόνο σε θυμικές παραμέτρους. Στις περιπτώσεις των χωρών που εξετάζονται στο βιβλίο (Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία), η ενδυνάμωση του ακροδεξιού χώρου συμπίπτει χρονικά με τις εκδηλώσεις οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1970 και τις μεταβολές στην παραγωγική και την κοινωνική δομή των βιομηχανικών κοινωνιών. Οι κομματικές συγκλίσεις και οι εναρμονισμένες πρακτικές, που στο όνομα του συμβιωτισμού και της συναίνεσης εφάρμοσαν τα κυβερνητικά κόμματα, τα έφεραν αντιμέτωπα με την παραδοσιακή εκλογική βάση τους. Η εκλογική απογείωση της άκρας δεξιάς έχει ως αφετηρία την ανταπόκρισή της στις διαθέσεις δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας των ψηφοφόρων και την αδυναμία των συστημάτων διακυβέρνησης να προσφέρουν επαρκείς δυνατότητες εκτόνωσης της δυσφορίας των πολιτών.
Η «δυσθυμία με τη δημοκρατία» και ο «κομματικός κορεσμός» αποτελούν τα συνοδευτικά φαινόμενα αυτής της πραγματικότητας. Όσο πιο ασταθείς στις κομματικές και εκλογικές επιλογές τους γίνονται οι ψηφοφόροι και όσο περισσότερο απαξιώνονται στα μάτια τους οι θεσμοί της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τόσο ενισχύονται τα κόμματα της άκρας δεξιάς. Η εμφάνιση της άκρας δεξιάς στο κομματικό σύστημα δεν στηρίζεται μόνο σε θυμικές παραμέτρους. Στις περιπτώσεις των χωρών που εξετάζονται στο βιβλίο (Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία), η ενδυνάμωση του ακροδεξιού χώρου συμπίπτει χρονικά με τις εκδηλώσεις οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1970 και τις μεταβολές στην παραγωγική και την κοινωνική δομή των βιομηχανικών κοινωνιών. Οι κομματικές συγκλίσεις και οι εναρμονισμένες πρακτικές, που στο όνομα του συμβιωτισμού και της συναίνεσης εφάρμοσαν τα κυβερνητικά κόμματα, τα έφεραν αντιμέτωπα με την παραδοσιακή εκλογική βάση τους. Η εκλογική απογείωση της άκρας δεξιάς έχει ως αφετηρία την ανταπόκρισή της στις διαθέσεις δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας των ψηφοφόρων και την αδυναμία των συστημάτων διακυβέρνησης να προσφέρουν επαρκείς δυνατότητες εκτόνωσης της δυσφορίας των πολιτών.
αλλα:φασισμος
βλεπε και
Η άκρα δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης. απο οπου και τα
Αποσπάσματα απ' το εξαιρετικό βιβλίο: Βασιλική Γεωργιάδου, Η άκρα δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης, εκδ. Καστανιώτη
Η ιδιότητα της άκρας δεξιάς ως μιας "πολύπλοκης αλχημείας" (Paul Hainworth) δυσχεραίνει την αποκωδικοποίηση της φυσιογνωμίας της και την ταξινόμησή της, γεγονός που απεικονίζεται στην ποικιλία των χρησιμοποιούμενων εννοιών για την απόδοση της φυσιογνωμίας των κομμάτων δεξιότερα εκείνων της παραδοσιακής δεξιάς (...)
Η ιδιότητα της άκρας δεξιάς ως μιας "πολύπλοκης αλχημείας" (Paul Hainworth) δυσχεραίνει την αποκωδικοποίηση της φυσιογνωμίας της και την ταξινόμησή της, γεγονός που απεικονίζεται στην ποικιλία των χρησιμοποιούμενων εννοιών για την απόδοση της φυσιογνωμίας των κομμάτων δεξιότερα εκείνων της παραδοσιακής δεξιάς (...)
Η έννοια του "λαϊκισμού", που στη σχετική βιβλιογραφία συχνά υποκαθιστά τον όρο "άκρα δεξιά", δεν περιγράφει καθ' ολοκληρίαν το φαινόμενο, υπό την έννοια ότι δεν είναι οι λαϊκίστικες στιγμές της άκρας δεξιάς, αλλά ο ιδιαίτερος προσανατολισμός τους ("δεξιός λαϊκισμός", "εθνικο-λαϊκισμός" κλπ.) που προσδίδει ταυτότητα στο ακροδεξιό φαινόμενο.
Όσον αφορά την έννοια της "ριζοσπαστικής δεξιάς", λόγω των ασαφειών που εμπεριέχει ο όρος "ριζοσπαστισμός", η χρήση της είναι δηλωτική των στιγμών αμηχανίας της επιστημονικής έρευνας στην αντιμετώπιση ενός εγγενώς αντιφατικού φαινομένου.
Στο Πρώτο Μέρος, εντοπίζεται το αντιφατικό μείγμα αρχών τις οποίες υπερασπίζονται τα κομματικά μορφώματα της μεταπολεμικής άκρας δεξιάς: αποφασιοκρατία και δημοψηφίσματα, επίκληση του λαού και καισαρισμός, υπαγωγή στη συνταγματική τάξη και αντικοινοβουλευτισμός, αντισυστημικότητα και αντικομματισμός, εναντίωση στο πολιτικό κατεστημένο και πολιτικός συγκεντρωτισμός, "διαφορική ισότητα" και αντιπλουραλισμός αποτελούν τις ιδεολογικο-πολιτικές αρχές που η άκρα δεξιά υπερασπίζεται.
Η ίδια αντιφατική φυσιογνωμία προκύπτει και από το μείγμα των ετερόκλητων πολιτικών θέσεων τις οποίες υποστηρίζουν τα κόμματα της άκρας δεξιάς: αντικρατισμός και προνοιακός σοβινισμός, μεταϋλισμός και εθνοκεντρισμός, οικονομικός φιλελευθερισμός και "οργανική δημοκρατία", με επίκεντρο όχι το άτομο, αλλά τον λαό σαν συλλογικό οργανισμό, συνθέτουν τη βάση για την ανάπτυξη των προγραμματικών τους θέσεων.
Ο συνδυασμός αντιφατικών ιδεολογιών και ετερόκλιτων πολιτικών στοχεύσεων καταδεικνύει την περίπλοκη φυσιογνωμία και προϊδεάζει για την ιδεολογικο-πολιτική διπροσωπία των κομμάτων του ακροδεξιού χώρου (...)
Παρακολουθώντας τη μεταπολεμική άκρα δεξιά στη διαδρομή της από την επαύριο της λήξης του Β' παγκοσμίου πολέμου έως σήμερα, διαπιστώνουμε ότι το ιδεολογικο-πολιτικό κράμα της είναι άλλοτε υπέρ της ελεύθερης αγοράς και άλλοτε υπέρ του κοινωνικού κράτους. άλλοτε παρουσιάζεται με μια απόχρωση "λαϊκίστικου αντικρατισμού" και άλλοτε τα στοιχεία του υποστηρίζουν ένα αυταρχικό κράτος, του "νόμου και της τάξης"
Το ακροδεξιό κράμα είναι αντιφατικό, εξεταζόμενο όχι μόνο στην ιστορικο-πολιτική εξέλιξή του κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής εποχής, αλλά και ως προς τα ιδεολογικο-πολιτικά χαρακτηριστικά που αναδεικνύει στις επιμέρους συγκυρίες της συνολικής του διαδρομής.
Στα χαρακτηριστικά αυτά είναι δυνατόν να συνυπάρχουν τόσο μια (ακραία) νεοφιλελεύθερη λογική εθνικής οικονομίας της αγοράς όσο κι η ιδέα ενός εθνικο-πολιτισμικά περιχαρακωμένου ("σοβινιστικού") κράτους-πρόνοιας. ο αντικρατισμός, αλλά κι ο κρατικός αυταρχισμός. ο αντι-φιλελευθερισμός/αντι-καπιταλισμός, αλλά και ο αντι-σοσιαλισμός/αντι-κομμουνισμός.
(Γεωργιάδου 2008: 20-21, 32-33).
H ευρωπαϊκή ακροδεξιά .. ενα βιβλιο της Βασιλικής Γεωργιαδου(κλικ)
Η άκρα δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης" - Βασιλική Γεωργιάδου http://www.fatsimare.net/literature/p2_articleid/13016
Για το βιβλιο βλ και εδώ:Ο τάφος του Αλόις.και η Καρινθία του Χάιντερ http://stavrochoros.pblogs.gr/tags/fasismos-gr.htmlσχετικάhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_14/10/2007_245168
περί ΕΘΝΟΛΑΙΚΙΣΜΟΥ δειτε και
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου