Αβεσσαλώμ κι αν η ζωή μοιάζει αστραφτερή
στ’ αβυσσαλέα βάθη της είναι και ζοφερή
για αυτό και τα γαλαζωπά ποιήματα του Ελύτη
κι ‘αυτά στο βάθος κρύβουνε,μια θάλασσα από λύπη
βαθιά θαμμένοι είμαστε στου κήτους τη κοιλιά
(σαν Ιωνάδες): γύρω μας του κόσμου η θηλιά
Αγκομαχώντας μάταια (κι εγώ κι εσύ κι η Τζένη)
ελπίζοντας σ’ άλλη ζωή,κι είμαστε όλοι ξένοι
Και σπαρταρώντας σιωπηλά στ’εντόσθια του Κήτους
μάταια ερμηνεύουμε τους Γρίφους και τους Γρίπους …
Μέσα στου κήτους τη κοιλιά, μαζί με τις σαρδέλες
είμαστε ,φίλε Αβεσσαλώμ ,και μας ρουφάνε βδέλλες.
Μονάχα που νομίζουμε,πως βλέπουμε ουρανό
ενώ από μέσα βλέπουμε ,του κήτους τον πρωκτό…
Κιαν κάποιος βλέπει θάλασσα ,τον ήλιο φωτερό
αν κάποιος ,λέγω ,σκέφτεται ,με ένα μυαλό λαμπρό…
Αν κάποιος βλέπει την χαρά που είναι εξω-ριγμένη
και λίγο επισκέπτεται, ζωή πιο φωτισμένη
Οταν τολμήσει και μας πει ,Ω ! ΠΑΙΔΕΣ ΒΓΕΙΤΕ ΈΞΩ!!
ΕΜΕΊΣ ΘΑ ΤΟΥ ΓΑΜΉΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΈΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΈΞΩ !!
ομού θα τον ξεσχίσωμεν: Να μάθει να μιλά!…
που τόλμησε πώς Έχουμε ,να πεί, ζωή Σκατά !
