Homo sentimentalis

o Homo sentimentalis πρέπει να προσδιοριστεί όχι ως πρόσωπο που δοκιμάζει συναισθήματα (γιατί όλοι είμαστε ικανοί να τα δοκιμάσουμε )

αλλά ως πρόσωπο που τα έχει αναγάγει σε αξίες .

Από τη στιγμή που το συναίσθημα θεωρείται αξία , όλοι θέλουν να το νιώσουν και καθώς όλοι μας είμαστε υπερήφανοι για τις αξίες μας, ο πειρασμός να επιδείξουμε τα συναισθήματα μας είναι μεγάλος .

Κανένας δε εμβάθυνε στον Homo sentimentalis με περισσότερη οξυδέρκεια από τον Θερβάντες .

Ο Δον Κιχώτης αποφασίζει να αγαπήσει μια ορισμένη κυρία , τη Δουλτσινέα ,παρόλο που ελάχιστα την γνωρίζει Στο εικοστό πέμπτο κεφάλαιο του πρώτου μέρους αποσύρεται συνοδευόμενος από τον Σανστο στα έρημο βουνά, εκεί όπου θέλει να του δείξει το μεγαλείο του πάθους του . Πως όμως ν ¨αποδείξει ότι μια φλόγα καίει στη ψυχή του;

Και πώς επιπλέον να το αποδείξει σε ένα πλάσμα τόσο απλοϊκό και άξεστο όσο ο Σαντσο;

Ετσι , ο Δον Κιχώτης γδύνεται στο απόκρημνο μονοπάτι, μένει μόνο με την πουκαμίσα του και για να επιδείξει στον υπηρέτη του την απεραντοσύνη του συναισθήματος του , αρχίζει να κάνει μπροστά του τούμπες στον αέρα . Κάθε φορά που ξαναβρίσκεται με το κεφάλι κάτω, η πουκαμίσα γλιστράει στους ώμους του και ο Σαντσο διακρίνει το όργανο του που ταλαντεύεται.

Το αγνό, μικρό μόριο του ιππότη, προσφέρει ένα θέαμα τόσο θλιβερό και γελοίο , τόσο σπαρακτικό , που ακόμα και ο Σαντσο με την αγροίκα ψυχή του , δεν αντέχει άλλο, σπιρουνίζει τον Ροσσινάντε και φεύγει ορμητικά. ”

Μιλαν Κούντερα , Η Αθανασία .