από μικρο μ'αρεσανε παράξενοι οι Μύθοι
που αφορούν τ'αναμεσα στη Μνημη και τη Λήθη
Μύθοι που αναφέρονται σε Ξόρκια Λησμοσύνης
και που με λόγια Μαγικά , δυσπροφερτα ,τα Λύνεις
Η μνήμη είναι μέσα μας το πιο βαθύ κομμάτι
είναι του Άλλου εαυτού ,τ' ενδόμυχο μας μάτι
κι η λήθη είναι το τέρμα μας ,ο τελικός σκοπός
του Μηδενός μας που θα ρθει,Αληθινός Θεός
Και όταν συγχωνεύονται , μνήμη μαζί και Λήθη
Η μνήμη συρρικνώνεται σενα μικρο ρεβίθι
(Μνήμες σαν Ρεβυθόσουπα, σαν το χοντρό Μπιζέλι
κι η Λήθη παντα μέσα μας χορεύει ΤΣΙΦΤΕΤΈΛΙ)
που αφορούν τ'αναμεσα στη Μνημη και τη Λήθη
Μύθοι που αναφέρονται σε Ξόρκια Λησμοσύνης
και που με λόγια Μαγικά , δυσπροφερτα ,τα Λύνεις
Η μνήμη είναι μέσα μας το πιο βαθύ κομμάτι
είναι του Άλλου εαυτού ,τ' ενδόμυχο μας μάτι
κι η λήθη είναι το τέρμα μας ,ο τελικός σκοπός
του Μηδενός μας που θα ρθει,Αληθινός Θεός
Η μνήμη συρρικνώνεται σενα μικρο ρεβίθι
(Μνήμες σαν Ρεβυθόσουπα, σαν το χοντρό Μπιζέλι
κι η Λήθη παντα μέσα μας χορεύει ΤΣΙΦΤΕΤΈΛΙ)
2 σχόλια:
Μια και αναφερθηκες στην μνημη και τη ληθη
οι μνημες μου με οδηγησαν στο ιδρυμα του ΙΘΙ
τοτε μου τα μνημονια γραφοντουσαν με ριμμες
μα τωρα αυτα περασανε κι εχουνε γινει μνημες
Γιαυτο αποψε περασα κι εγραψα λιγους στοιχους
κρυφα, με κοκκινη μπογια, στου ιδρυματος τους τοιχους
Τα μνημονιακά
(εμμετρη πραγματεια πανω στη νευροφυσιολογια του εγκεφάλου: προβληματα ηλεκτροχημικης δραστηριοτητας)
Η Μνημη και η Ληθη Ι
Αγαπημενε ποιητη, τα ποιηματα σου ολα
στους συνειρμους προκαλεσαν, της σκεψης, καραμπολα
κι επεσε ο ενας στον αλλονε -κι ο αλλονες στον ενα-
σαν τρενα που τρακαρανε γιατι δεν ειχαν φρενα,
κι οπως ετροχιαστηκαν της μνημης οι συρμοι
σωρο-κουβαρια γινανε ολοι οι συνειρμοι.
Κι αναμεσα στους συνειρμους – κεραμοι, λιθοι, πληνθοι –
οσα η μνημη εβρισκε τα εχανε η ληθη!
Αχ, τι να πρωτο-θυμηθω απο τα περασμενα
σαν τα πουλια που χαθηκαν στο βαθος τ΄ουρανου,
ταχα αυτα χαθηκανε ή εγω τα 'χω χαμενα?
Δεν με βοηθαει η μνημη μου, ειναι ...τεμπελχανού!
Η Μνημη και οι Λιθοι ΙΙ
Ειναι φορες που οι θυμησες σαν των πουλιων τα σμηνη
ερχονται και κουρνιαζουνε στην κουρασμενη μνημη
μες τους νευρωνες του μυαλου και κανουνε συναψεις
κατω απ΄του φεγγαροφωτος τις χρυσαφενιες λαψεις,
εκει στης σκεψης τα κλαδια χτιζουνε τις φωλιες τους
και θαβεται η μνημη μας κατω απ' τις κουτσουλιες τους.
Μα οι κουτσουλιες πετρωσανε, σκληρυνανε σαν λιθοι
και οι αναμνησεις χαθηκαν και ειμαστε πια ηλιθιοι !
του Θειου μου Ισιδωρα αγαπημένοι Στίχοι
τωρα που ξεχαστηκανε κι η Μνημη και η Λήθη
Τωρα που μαυρα συννεφα τον ουρανο σκεπάζουν
Μαυρα κορακια α' τα παλια σιμωνουν και μας Κραζουν
Ελα θειε Ισιδωρα να λαμψει η Αληθεια
σα Αγγελος τ'Εξαποδω , βάλε Φωτιά στα στηθεια..
Δημοσίευση σχολίου