Η
μάχη των «εθνών» συμπληρώνεται αναγκαστικά
και από τον πόλεμο των νομισμάτων. Μετά
την κρίση στην Κύπρο τα εθνικά ανακλαστικά
συμπληρώνονται από την «επιβεβαίωση»
των «αριστερών» εθνικιστών για την
προσήλωσή τους στην εθνική αναδίπλωση
που αναγκαστικά σημαίνει και την
επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Η «συμμαχία
της δραχμής» έχει κάνει πάλι φανερή και
ηχηρή την παρουσία της με συμπορεύσεις
που ξεκινούν από την άκρα Δεξιά και
φτάνουν στην «άκρα Αριστερά», σε έναν
παραγωγικό «συνασπισμό» που ήδη
«μελετάει» και προτείνει μοντέλα
«παραγωγικής ανασυγκρότησης» της χώρας.
Η
αναπαραγωγή αυτών των δοξασιών δεν
είναι ούτε νέα, ούτε γεννήθηκε μέσα στην
κρίση. Είναι η μορφή που λαμβάνουν μέσα
στη συγκεκριμένη συγκυρία τάσεις και
πολιτικές διαφωνίες εντός της Αριστεράς,
οι οποίες έχουν θεωρητικές ρίζες που
ανάγονται στην ιστορία του μαρξισμού
και των κοινωνιών που οικοδομήθηκαν
στο όνομά του. Είναι «αριστερά» ρεύματα
που έχουν υποκύψει διαχρονικά στη
γοητεία της «εθνικής αναδίπλωσης», της
πρωτοκαθεδρίας των παραγωγικών δυνάμεων
και του πλάνου, της διοικητικής ρύθμισης
της αγοράς, με την «καθοδήγηση» του
«παραγωγικού» σε αντίθεση με το
«παρασιτικό» χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο
να συμβάλει ήδη από τώρα στην παραγωγική
ανασυγκρότηση της χώρας.
Για να γίνει
όμως η εθνική αναδίπλωση απαιτείται το
νόμισμα που θα μας διαχωρίσει από τους
«ξένους», αυτό το εργαλειακό μέσο που
μπορεί να δώσει υλική υπόσταση στη νέα
«παραγωγική» κοινωνική συμμαχία. Το
όπλο της υποτίμησης μπορεί να συμβάλει
στην «αναγκαία» σύμπλευση της μεγάλης
«αντιμονοπωλιακής» ενότητας (και το
αντίστοιχο «στάδιο» φυσικά, μην ξεχνάμε
τη θεωρία των σταδίων!), στο δρόμο που
θα βγάλει τη χώρα από τον «παρασιτισμό»
και την αναξιοπιστία. Ο «δρόμος της
αρετής» είναι ορατός, αφού πλέον δεν θα
προσκρούει σε οποιοδήποτε ανυπέρβλητο
«ευρωπαϊκό» συσχετισμό δύναμης. Όσο
για τα ζητήματα που θέτουν οι κοινωνικοί
συσχετισμοί κεφαλαίου-εργασίας, αυτά
θα εξαλειφθούν πάραυτα, όταν θα πάψει
να υπάρχει ο «ξένος ζυγός»!
-
Η
φυγή από την πραγματικότητα
Η
«λύση» του εθνικού νομίσματος, είναι
τόσο παλιά όσο και η φυγή της Αριστεράς
από τη συγκυρία: όταν η μάχη που οφείλει
να δοθεί είναι δύσκολη, τότε επιλέγεται
να ανοίξει ένα άλλο μέτωπο που μπορεί
να κερδηθεί εικονικά, γιατί απλά ο
αντίπαλος είναι απών.
Είναι
δύσκολο να αντιμετωπιστεί η αγορά;
Επιλέγεται η νομική μορφή της κρατικής
επιχείρησης και «λύνεται» το πρόβλημα.
Είναι
γρίφος η συμμαχία με μερίδες του
κεφαλαίου; Επιλέγεται η «αντιμονοπωλιακή
ενότητα» και κλείνει το ζήτημα πριν καν
ανοίξει.
Είναι
αβέβαιη η παραμονή του κυβερνητικού
συνασπισμού στη διαχείριση του κράτους
και των μηχανισμών του μετά την επανάσταση;
Επιλέγεται το μονοκομματικό σύστημα
και «διορθώνεται» αυτή η διαχειριστική
ατέλεια.
Δυσκολεύει
η πολυπλοκότητα των ευρωπαϊκών μηχανισμών;
Επιλέγεται η έξοδος από την Ευρωπαϊκή
Ένωση.
Στενεύει
το περιθώριο νομισματικών ελιγμών με
το ευρώ; Επιλέγεται ως «λύση» η έξοδος
από το ευρώ, η επιστροφή στο εθνικό
νόμισμα.
Τι
ενδιαφέρει αν αυτή η «λύση» θα οξύνει
ακόμη περισσότερο τα αρνητικά στοιχεία
της κρίσης, συμπληρώνοντας την πολιτική
της επιλεκτικής χρεωκοπίας και
απομονώνοντας τις δυνάμεις που μάχονται
τον νεοφιλελευθερισμό από τους φυσικούς
συμμάχους τους, τις εργατικές τάξεις
σε ολόκληρη την Ευρώπη; Αρκεί που η
«αριστερή» αυτάρκεια βρίσκει πάντα μια
«εύκολη» και «πρακτική» λύση που
καλλιεργεί τις βεβαιότητες και επικροτεί
τις ταυτολογίες.
Η
θεωρία της «ειδικής περίπτωσης» που
προωθεί κάθε φορά η νεοφιλελεύθερη
πολιτική βρίσκει ως κατοπτρικό είδωλο
την «εθνική αναδίπλωση» και τον
απομονωτισμό που προωθεί η έξοδος από
το ευρώ. Μια αντίληψη που αντιλαμβάνεται
τη διαχείριση του κράτους με «αριστερούς»
όρους, δηλαδή κρατικοποιήσεις,
γραφειοκρατία, «εθνική» ανάπτυξη (την
«επανάσταση» ως πλάνο, κομματική
ιεραρχία, κλπ. στον «σοσιαλισμό»).3 Αποδέχεται το δίλημμα ευρώ ή δραχμή και
επιλέγει ανεπιφύλακτα τη δεύτερη. Δε
βλέπει τη σύγκρουση μέσα στη χώρα (αλλά
και στην Ευρώπη) ως σύγκρουση τάξεων,
αλλά ως σύγκρουση ή συμμαχία χωρών,
ψάχνει το σύγχρονο «σύμφωνο της Κομεκόν»
ή έστω μια άλλη «αριστερή» κυβερνητική
δύναμη για να γίνει η πολυπόθητη ενότητα
χωρών που θα αντισταθεί στον «ιμπεριαλισμό
της Γερμανίας».
Ενώ
αντίθετα μια πολιτική που θα μεταφέρει
τον «πόλεμο» μέσα στους ευρωπαϊκούς
θεσμούς, αξιοποιεί όλες τις διαθέσιμες
συμμαχίες, προτείνει την εφικτή
μεταρρύθμιση που θα ανοίξει το δρόμο
για αλλαγές χωρίς επιστροφή, μπορεί να
αναγκάσει τα σήμερα πανίσχυρα
νεοφιλελεύθερα κέντρα εξουσίας να
αναδιπλωθούν ώστε να ξεκινήσει μια
πορεία αντιστροφής της αρνητικής πορείας
της τελευταίας πενταετίας.
-
Αριστερός
φετιχισμός;
Ενώ
λοιπόν ξετυλίγεται μια πρωτοφανής
επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου
με τον συνδυασμό εσωτερικής υποτίμησης
και «εσωτερικής διάσωσης» (bail-in),
μια συγκεκριμένη «Αριστερά» κυνηγάει
τα φαντάσματα του έθνους και της δραχμής,
της εξόδου από την ΕΕ και της αυτοδύναμης
ανάπτυξης. Αναζητά τη φυγή στο εκτός
της συγκυρίας για να αποφύγει την
αναμέτρηση με τη δυσκολία του σήμερα,
του εδώ και τώρα. Ο πολιτικός φετιχισμός
αυτής της «αριστερής» πολιτικής, είναι
ότι υπάρχουν μηχανισμοί που μπορούν να
γεμίσουν με «αριστερό περιεχόμενο» και
είναι σε θέση να οδηγήσουν στην «άλλη
διαχείριση», έξω από τα δύσκολα διλήμματα
του σήμερα. Και κυρίως ικανοί να ορίσουν
ένα άλλο εικονικό πεδίο, όπου η αναμέτρηση
με τον «αντίπαλο» είναι εφικτή.
Ο
Ιούλιος Καίσαρας είχε στρατοπεδεύσει
κατά την επιστροφή του από τη Γαλατία
στο Ρουβίκωνα και γνώριζε ότι η πορεία
προς τη Ρώμη θα ήταν ενδεχομένως η αρχή
εμφυλίου πολέμου ανάμεσα σε εκείνον
και τον Πομπήιο. Θα περνούσε τον Ρουβίκωνα
όταν βεβαιωνόταν ότι οι όροι της
σύγκρουσης ήταν υπέρ του και θα είχε
μεγάλη πιθανότητα να αναδειχθεί νικητής.
Όταν διέβη τον ποταμό τίποτε δεν ήταν
πλέον όπως πριν.
Τελικά
η πορεία στη Ρώμη ήταν εύκολη, ο Πομπήιος
διέφυγε στην Ελλάδα, η σύγκρουση ήταν
νικηφόρα για τον Ιούλιο και ο Πομπήιος
εκτελέστηκε από Ρωμαίο Λεγεωνάριο στην
Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η επιλογή του
στέφθηκε από επιτυχία, αν και η νίκη του
ήταν βέβαια εφήμερη γιατί ακολούθησε
και η δική του δολοφονία.
Αυτά
είναι μερικά διδάγματα που αφορούν σε
σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, για τους οποίους
βεβαίως ισχύει το περί του εφήμερου
απόφθεγμα του Κέϋνς.4 Και δεν μεταφέρονται αυτόματα σε ζητήματα
κοινωνικών αναμετρήσεων, συσχετισμών
δυνάμεων, διότι εδώ οι ανατροπές είναι
δυσχερέστερες και οι ισορροπίες
μακροβιότερες. Και κυρίως είναι αποτέλεσμα
επίπονων κοινωνικών διεργασιών και όχι
επίπλαστων «νομοτελειών», που θέλουν
τον καπιταλισμό να «σαπίζει», να
«καταρρέει» και να «αυτοκαταστρέφεται».
Εδώ
ο αντίπαλος έκανε την κίνησή του
διαβαίνοντας τον δικό του Ρουβίκωνα
και επιλέγοντας ακόμη επιθετικότερη
στρατηγική εκκαθάρισης στην κρίση. Ο
μόνος τρόπος να απαλλαγεί η κοινωνία
από τον καπιταλισμό είναι η ανατροπή,
η οποία δυστυχώς για τους «αριστερούς
διαχειριστές» δεν ισοδυναμεί με «έξυπνες»
κινήσεις, όπως την έξοδο από την ΕΕ ή
την υιοθέτηση της δραχμής. Απαιτεί
δουλειά υποδομής στους κοινωνικούς
συσχετισμούς, όπως για παράδειγμα
οικοδόμηση κοινωνικών συμμαχιών,
ενίσχυση των κοινωνικών αντιστάσεων,
προετοιμασία και υλοποίηση μικρών και
μεγάλων ρήξεων, όλα ζητήματα που λίγη
επαφή και συμβατότητα έχουν με τα όνειρα
του «εθνικού νομίσματος» ή της «εθνικής
αναπτυξιακής πολιτικής».
Η
ιστορία δεν είναι η διαδοχή έξυπνων
gadgets από επινοητικούς «αριστερούς»
διαχειριστές, αλλά μια διαδικασία χωρίς
υποκείμενο και τέλος-σκοπό και με
κινητήρια δύναμη την πάλη των τάξεων.
Όχι
των εθνών, ούτε των νομισμάτων.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου