Mετά απο το Πλήγμα συνηθως νιωθουμε ενα Μουδιασμα ..Μεχρι η πληγή ( της Παιδείας ) ν'αρχισει να ποναει πραγματικά

Γ. Σταμάτης-Εκτίμηση της σημασίας του μαρξικού νόμου της πτωτικής τάσης του γενικού ποσοστού κέρδους

Die Bestimmung des Menschen

Γ. Σταμάτης-Εκτίμηση της σημασίας του μαρξικού νόμου της πτωτικής τάσης του γενικού ποσοστού κέρδους

Ο συνωμοσιολογικός λόγος στο ελληνικό πολιτικό σύστημα : Οι πυρκαγιές του 2007, η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και η λέσχη Μπίλντερμπεργκ:ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ Ε . ΗΛΙΑΔΕΛΗ

http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2012/02/liad-24grammata.com_.pdf

τι ειδους καραμπολες στο ωρολογιο προγραμμα των σχολείων και στην εν γενει λειτουργία του ...

..θα προκαλέσει η  αιφνιδια αυξηση του  ωραριου των εκπαιδευτικών που προωθει το ..Υπουργείο;

Καμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο...A Eμπειρικος

Καμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο
Στα κάγκελα του κήπου ανοίγουν τα φτερά τους τα πουλιά
H γειτνίασις του ποταμού τα προσελκύει
Tο πάθος του γυπαετού για το άσπρο περιστέρι
Eίναι αποκορύφωμα βουνού με χιονισμένη κορυφή
Όταν λυώνουν οι πάγοι τραγουδάμε στις κοιλάδες
Tα νερά μάς μεθούν
Oι κόρες των ματιών μας πλένουν τους θησαυρούς των
Άλλες ξανθές και άλλες μελαχροινές
Έχουν στην όψι τους την ανταύγεια των ελπίδων μας
Έχουν στο στήθος τους το γάλα της ζωής μας
K’ εμείς στεκόμαστε τριγύρω τους

Παντοτινά κελεύσματα μας περιβάλλουν
Oι θρόμβοι των βουνών πάλλονται και διαλύονται
Tα χιόνια τους είναι τραγούδια της ελεύσεως των νέων χρόνων
Tα χρόνια αυτά είναι η ζωή μας

Mέσ’ στις κουφάλες τους αναπαύονται το μεσημέρι τα πουλιά
Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο της διευρύνσεως


Kαμιά φορά γινόμαστε κλεψύδρες
K’ οι σπόγγοι σφαδάζουν για την κάθε μας σταγόνα.
Ανδρέας Εμπειρίκος. Στιγμή πορφύρας

Για τον Χιουμ η εαυτοτητα είναι μονάχα μια πρόβα συνεχειών

Για τον Χιουμ η εαυτοτητα είναι μονάχα μια πρόβα συνεχειών
Όπως έγραψε :
''Ο Νους είναι ένα είδος θεάτρου όπου διάφορες αντιλήψεις κάνουν την εμφάνιση τους διαδοχικά . Περνούν , ξαναπερνούν , γλιστρούν αθορυβα εξω από την σκηνή και πλέκονται σε ανεξάντλητη ποικιλία θέσεων και καταστάσεων.

Δεν υπάρχει κυριολεκτικά καμμια απλότητα στο νου σε μια δεδομένη στιγμή , ούτε ταυτότητα σε κάποια άλλη, όσο και εάν εμείς τείνουμε να φανταζόμαστε πως υπάρχει μια τέτοια απλότητα και ταυτότητα. Η σύγκριση με το θέατρο δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει σε εσφαλμένα συμπεράσματα

. Ο νους συνίσταται αποκλειστικά και μόνο στις διαδοχικές αντιλήψεις , χωρίς να έχουμε την παραμικρή έννοια του χώρου όπου αυτές οι σκηνές εκτυλίσσονται ή των υλικών από τα οποία είναι κατασκευασμένος ‘’

Ντειβιντ Χιούμ , πραγματεία για την ανθρώπινη φύση, Βιβλίο πρώτο , μτφ Μαρία Πουρνάρη , Αθήνα ,πατακης

ΔΕΙΤΕ ΤΟ.ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΆ ΟΔΥΝΗΡΟ :Into the Fire - The Hidden Victims of Austerity in Greece

Peter Gabriel & Anne Sexton: Mercy Street - All my Pretty...

Ψηλαφώντας το σωμα μου ανακαλύπτω

Ψηλαφώντας το σωμα μου ανακαλύπτω

πληγές ανυποψιαστες που καίνε

στ'άγγιγμα ..Απάνω

ο ουρανός μου κόκκινος

και κάτω η ζωή μου σφύζει.

Regressverbot -Homage to Miltos Sahtouris

THIS IS REGRESSVERBOT

Μια ταινια για μια Μεγαλη Μορφή του 20ου αιωνα

θα τη δω οπωσδηποτε

«LIBERATION» «Παράδειγμα για όλους» οι κάτοικοι στις Σκουριές

Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών
 Οι κάτοικοι διαπίστωσαν πως η εταιρεία ξεριζώνει με μπουλντόζες τα αιωνόβια δέντρα και τα καταπλακώνει με χώμα (αντί να τα τεμαχίζει και να τα παραδίδει στο δασαρχείο ως οφείλει) και κάλεσαν κλιμάκιο του δασαρχείου
ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ Της Ντίνας Δασκαλοπούλου
«Θυμηθείτε το όνομα αυτού του χωριού, την ιστορία αυτών των ανθρώπων. Επέλεξαν μια στάση περήφανη και αποφασισμένη. Θα πρέπει να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για όλους τους άνδρες και τις γυναίκες που φιλοδοξούν να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη βαρβαρότητα των αγορών». Με αυτά τα λόγια συστήνει τους Χαλκιδικιώτες στους αναγνώστες της η γαλλική «Liberation». Με ακόμα θερμότερα λόγια χαιρετίζει τον αγώνα τους το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που με ψήφισμά του καταδικάζει την «κρατική τρομοκρατία που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και στοχοποιεί το κίνημα της αντίστασης».
Κείμενα σαν κι αυτά εξηγούν το αυξανόμενο ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ για το τι συμβαίνει στις Σκουριές. Ξένα συνεργεία φτάνουν καθημερινά εδώ, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν πώς, στο όνομα μιας επένδυσης, καταλύεται η δημοκρατία. «Εχουμε καταλάβει πως δεν πρόκειται απλώς για μια σύγκρουση με θέμα την οικονομία, αλλά για μια σύγκρουση όπου διακυβεύονται πολλά περισσότερα με φόντο την οικονομία», μας έλεγε χτες συνάδελφος από μεγάλο ευρωπαϊκό τηλεοπτικό σταθμό.
Οι κάτοικοι συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους: παραμένουν στα φυλάκια στις εισόδους της Ιερισσού, σταματώντας αυτοκίνητα και μοιράζοντας ενημερωτικό υλικό, και ανεβαίνουν καθημερινά στον Κάκκαβο για να επιθεωρούν τις διαδικασίες αποψίλωσης που κάνει η εταιρεία. Το βουνό το προσεγγίζουν τόσο από την πλευρά της Ιερισσού όσο και από τη Μεγάλη Παναγία, όπου, κλείνοντας τον δρόμο, εμποδίζουν τη διέλευση βαρέων μηχανημάτων. «Η καταστροφή συνεχίζεται, σωριάζουν δέντρα καθημερινά», μας είπε χτες ο Θανάσης. Οι κάτοικοι, όταν διαπίστωσαν πως η εταιρεία ξεριζώνει με μπουλντόζες τα αιωνόβια δέντρα και τα καταπλακώνει με χώμα (αντί να τα τεμαχίζει και να τα παραδίδει στο δασαρχείο ως οφείλει βάσει της έγκρισης περιβαλλοντικών όρων), κάλεσαν κλιμάκιο του δασαρχείου, ενώ στο σημείο έσπευσαν αστυνομικές δυνάμεις. Ο δασάρχης Αρναίας διέταξε προφορικά την προσωρινή αναστολή των εργασιών και αναμένονται οι περαιτέρω ενέργειές του.

για την απονομιμοποιημένη εξουσια( οταν γινεται Ωμή δυναμη )και για το Πολιτικό κενό

Για την Αρρεντ η εξουσία –δύναμη στηρίζεται στην ικανότητα του κρίνειν και στην πίστη στον κοινό θεσμό κα στόχο: η εξουσία βρίσκει τη δύναμη στα ανθρώπινα όντα , ως ομιλούντα και επιθυμουντα οντα

Από την άλλη η Αρρεντ τονίζει ότι η απώλεια της εξουσίας - δύναμης οδηγεί στη βία και στην κυριαρχία. Εδώ απώλεια σημαίνει τη συνειδητή η ασυνείδητη εγκατάλειψη της συγκεκριμένης μορφής εξουσίας από το θεμέλιο της . τους πολίτες , όταν αυτοί πάψουν να πιστεύουν ότι είναι νομιμοποιημένη και γίνει αναξιόπιστη

Και θα ήθελα να σταθούμε ακριβώς σε αυτό το σημείο συζητώντας αυτή την Στιγμή, Την Στιγμή του Πολιτικού κενού ,της απόσυρσης των πολιτών από την πολιτική νομιμοποίηση , την Πολιτική στιγμή όπου οι πολίτες ,σήμερα και εδώ «παύουν να πιστεύουν΄ για την εξουσία ότι είναι νομιμοποιημένη και η εξουσία με την σειρά της γίνεται όλο πιο κυνική .»δηλαδή παύει να είναι εξουσία ....

-------------------------------------------------------------------------------------
Αποσπάσμα απο την Παρουσιαση του Βιβλιου του Θανου Λιποβας ''Φαντασιακη και Αληθής ελευθέρια'' απο τον Πέτρο Θεοδωριδη ...στο Βιβλιοπωλειο Βιβλιορρυθμος στη Θεσσαλονικη .Μαιος 2009
Πλεθρο Αθηνα 2008

Die Bestimmung des Menschen D. Harvey-Τα όρια του κεφαλαίου /αναδημοσιευση .

Die Bestimmung des Menschen

D. Harvey-Τα όρια του κεφαλαίου

   Το παρόν κείμενο αποτελεί την ενότητα με την οποία κλείνει το βιβλίο του David Harvey «Τα όρια του κεφαλαίου»[The Limits to Capital,Verso (1982),pp. 442-445]. Επιλέχθηκε το συγκεκριμένο κομμάτι,γιατί παρά τις επιμέρους διαφορές που μπορεί να υπάρχουν με τις θεωρητικές βάσεις ανάλυσης του Harvey,το ζήτημα που θίγεται είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό στην σύγχρονη ιμπεριαλιστική εποχή.

Δύο φορές στον εικοστό αιώνα,ο κόσμος βυθίστηκε μέσα από τους ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς σε παγκόσμιο πόλεμο. Δύο φορές στον χώρο μιας γενιάς,ο κόσμος έζησε την μαζική απαξίωση του κεφαλαίου μέσα από την φυσική καταστροφή,την έσχατη κατανάλωση της εργασιακής δύναμης ως τροφής για τα κανόνια[cannon fodder]. Ο ταξικός πόλεμος,βεβαίως,έχει πάρει τους φόρους του σε ζωή και σώματα,κυρίως μέσα από την καθημερινά επιβεβλημένη βία που ασκεί το κεφάλαιο πάνω στην εργασία στον χώρο εργασίας και μέσα από την βία της πρωταρχικής συσσώρευσης (συμπεριλαμβανομένων των ιμπεριαλιστικών πολέμων κατά άλλων κοινωνικών σχηματισμών στο όνομα των καπιταλιστικών «ελευθεριών»). Αλλά οι απέραντες απώλειες που προκλήθηκαν στους δύο παγκόσμιους πολέμους προέκυψαν από τους ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό στη βάση μιας θεωρίας που αναφέρεται στην ταξική σχέση μεταξύ του κεφαλαίου και της εργασίας ως θεμελιώδη για την ερμηνεία της ιστορίας;
   Αυτό ήταν,βεβαίως,το πρόβλημα με το οποίο πάλεψε ο Λένιν στην μπροσούρα του για τον ιμπεριαλισμό. Αλλά το επιχείρημα του,όπως είδαμε στο κεφάλαιο 10,διέπεται από μια ορισμένη ασάφεια. Είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο εθνικό ή διεθνές; Ποια είναι η σχέση,τότε,ανάμεσα στην στρατιωτική και στην πολιτική εφαρμογή της κρατικής εξουσίας και στην αδιαμφισβήτητη ενδογενή τάση του καπιταλισμού να δημιουργεί πολυεθνικές μορφές και να σχηματίζει παγκόσμια χωρική ενσωμάτωση; Και εάν τα μονοπώλια και το χρηματιστικό κεφάλαιο ήταν τόσο ισχυρά και επιρρεπή με οποιονδήποτε τρόπο στην συμπαιγνία,τότε γιατί δεν κατάφεραν να περιορίσουν τις αντιφάσεις του καπιταλισμού από το να καταστρέψουν το ένα το άλλο; Τι είναι,τότε,αυτό που κάνει τους ενδο-ιμπεριαλιστικούς πολέμους αναγκαίους για την επιβίωση του καπιταλισμού;
   Η θεωρία των κρίσεων υποδεικνύει μια ερμηνεία των ενδο-ιμπεριαλιστικών πολέμων ως συστατικών στιγμών στην δυναμική της συσσώρευσης,παρά ως εκτροπών,τυχαίων συμβάντων ή απλών αποτελεσμάτων παραπανίσιας απληστείας. Ας δούμε πώς συμβαίνει αυτό.
   Όταν η «εσωτερική διαλεκτική» που δρα μέσα σε μια περιοχή την οδηγεί να αναζητήσει εξωτερικές επιλύσεις στα προβλήματα της,τότε αυτή πρέπει να αναζητήσει νέες αγορές,νέες ευκαιρίες για την εξαγωγή κεφαλαίων,φτηνές πρώτες ύλες,εργασιακή δύναμη χαμηλού κόστους,κλπ. Όλα αυτά τα μέτρα,αν πρόκειται να είναι κάτι άλλο από ένα προσωρινό καταπραϋντικό,είτε αξιώνουν την χρησιμοποίηση της μελλοντικής εργασίας είτε αλλιώς έχουν ως άμεση συνέπεια τους την επέκταση του προλεταριάτου. Αυτή η επέκταση μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την αύξηση του πληθυσμού,την επιστράτευση [κινητοποίηση] των λανθανόντων τμημάτων του εφεδρικού στρατού,ή την πρωταρχική συσσώρευση.
   Η ακόρεστη δίψα του καπιταλισμού για νέες προμήθειες εργασίας εξηγεί το σθένος με το οποίο αυτός επιδίωξε την πρωταρχική συσσώρευση,καταστρέφοντας,μετασχηματίζοντας και απορροφώντας τους πληθυσμούς που δεν είχαν υπαχθεί στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής [προ-καπιταλιστικοί πληθυσμοί] οπουδήποτε τους έβρισκε. Όταν πλεονάσματα εργασίας υπάρχουν προς άρπαγμα,και οι καπιταλιστές δεν έχουν,μέσα από τον ανταγωνισμό,εσφαλμένα δέσει τις μοίρες τους σε ένα τεχνολογικό mix το οποίο δεν μπορεί να απορροφήσει αυτή την εργασία,τότε οι κρίσεις είναι τυπικά μικρής διάρκειας,απλοί λόξυγκες σε μια γενική τροχιά  παρατεταμένης παγκόσμιας συσσώρευσης,και συνήθως εκδηλώνονται ως ήπιες εναλλασσόμενες κρίσεις στα πλαίσια μια εξελισσόμενης δομής άνισης γεωγραφικής ανάπτυξης. Aυτό ήταν καθιερωμένο για τον καπιταλισμό του 19ουαιώνα. Τα πραγματικά προβλήματα προκύπτουν όταν οι καπιταλιστές,αντιμετωπίζοντας ελλείψεις αναφορικά με την προσφορά εργασίας και όπως πάντοτε παρακινούμενοι από τον ανταγωνισμό,επιφέρουν ανεργία διαμέσου των τεχνολογικών καινοτομιών οι οποίες διασαλεύουν την ισορροπία (equilibrium) ανάμεσα στην παραγωγή και στην πραγματοποίηση,ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και στις προς αυτές αντίστοιχες κοινωνικές σχέσεις. Το κλείσιμο των συνόρων για την πρωταρχική συσσώρευση,μέσα από την απόλυτη εξάντληση των δυνατοτήτων,η αυξανόμενη αντίσταση από μέρους των προ-καπιταλιστικών πληθυσμών,ή η μονοπώληση από κάποια κυρίαρχη δύναμη,έχει,επομένως,τεράστια σημασία για την μακροπρόθεσμη σταθερότητα του καπιταλισμού. Αυτή ήταν η ριζική αλλαγή που άρχισε να γίνεται όλο και περισσότερο αισθητή καθώς ο καπιταλισμός εισερχόταν στον εικοστό αιώνα. Ήταν η ριζική αλλαγή που,πολύ περισσότερο από την άνοδο του μονοπωλίου ή των χρηματιστικών μορφών του καπιταλισμού,έπαιξε τον αποφασιστικό ρόλο στο να ωθήσει τον καπιταλισμό βαθύτερα μέσα στην λάσπη των παγκόσμιων κρίσεων και οδήγησε,αμείλικτα,στα είδη της πρωταρχικής συσσώρευσης και απαξίωσης από κοινού προερχόμενα από τους ενδο-καπιταλιστικούς πολέμους.
   Οι μηχανισμοί,όπως πάντοτε,είναι πολύπλοκοι στις λεπτομέρειες τους και σε μεγάλο βαθμό συγκεχυμένοι στις πραγματικές ιστορικές συγκυρίες από τα αναρίθμητα εγκάρσια ρεύματα αλληλοσυγκρουόμενων δυνάμεων. Αλλά μπορούμε να κατασκευάσουμε μια απλή επιχειρηματολογία ώστε να επεξηγήσουμε τα σημαντικά σημεία. Κάθε περιφερειακή συμμαχία,αν πρόκειται να συνεχίσει τη διαδικασία της συσσώρευσης,πρέπει να διατηρήσει πρόσβαση στα αποθέματα της εργασίας όπως επίσης και σε αυτές τις «δυνάμεις της φύσης» (όπως σημαντικοί ορυκτοί πόροι) που διαφορετικά μπορεί να μονοπωληθούν. Λίγα προβλήματα ανακύπτουν εάν αποθέματα και  των δύο υπάρχουν στην περιοχή όπου το μεγαλύτερο μέρος του τοπικού κεφάλαιου κυκλοφορεί. Όταν τα εσωτερικά σύνορα κλείνουν,το κεφάλαιο πρέπει να αναζητήσει κάπου αλλού διέξοδο ή να κινδυνεύσει την απαξίωση. Η περιφερειακή συμμαχία νιώθει την πίεση ανάμεσα στο κεφάλαιο που ενσωματώνεται στον χώρο και στο κεφάλαιο που κινείται ώστε να δημιουργήσει νέα και σταθερά κέντρα συσσώρευσης αλλού. Η σύγκρουση ανάμεσα στα περιφερειακά και στα εθνικά κεφάλαια γύρω από την πρόσβαση στα αποθέματα εργασίας και στους φυσικούς πόρους αρχίζει να γίνεται αισθητή. Τα θέματα του διεθνισμού και της πολυμέρειας χτυπούν πάνω στην διάθεση για αυτάρκεια ως το μέσο για τη διατήρηση της θέσης κάποιας συγκεκριμένης περιοχής στην όψη των εσωτερικών αντιφάσεων και των εξωτερικών πιέσεων—αυτάρκεια του είδους που επικράτησε στην δεκαετία του 1930,ενώ η Βρετανία σφράγισε το σύμφωνο Commonwealth trade και η Ιαπωνία επεκτάθηκε στην Μαντζουρία και στην ηπειρωτική Ασία,η Γερμανία στην ανατολική Ευρώπη και η Ιταλία στην Αφρική,ρίχνοντας διαφορετικές περιοχές την μία ενάντια στην άλλη,κάθε μία επιδιώκοντας το δικό της «spatial fix». Μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες θεώρησαν κατάλληλη την επιδίωξη μιας «open door» πολιτικής θεμελιωμένης στην πολύπλευρη ανταλλαγή. Εν τέλει ο πόλεμος διεξήχθη για την ανάσχεση της αυτάρκειας και το άνοιγμα ολόκληρου του κόσμου στις δυνητικότητες της γεωγραφικής επέκτασης και της απεριόριστης ανισόμετρης ανάπτυξης. Αυτή η λύση, επιδιωκούμενη μονομερώς κάτω από την ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών μετά από το 1945,έχει το πλεονέκτημα να είναι υπερτεθειμένη πάνω σε μία από τις πιο άγριες περιόδους απαξίωσης και καταστροφής που έχουν ποτέ καταγραφεί στην βίαιη ιστορία του καπιταλισμού. Και τα αξιοσημείωτα κέρδη προέκυψαν όχι απλά και μόνο από την τεράστια καταστροφή του κεφαλαίου,αλλά επίσης από την άνιση γεωγραφική κατανομή αυτής της καταστροφής. Ο κόσμος σώθηκε από τους τρόμους της μεγάλης ύφεσης όχι από κάποιο ένδοξο «new deal» ή από το μαγικό άγγιγμα των Κεϊνσιανών οικονομικών στους θησαυρούς του κόσμου,αλλά από την καταστροφή και τον θάνατο του παγκόσμιου πολέμου.
   Η πολυμέρεια του μεταπολεμικού κόσμου εμφανίζεται,στην επιφάνεια,να είναι αρκετά διαφορετική. Η παγκόσμια ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου (σε όλες τις μορφές) επέτρεψε την άμεση πρόσβαση στις «χωρικές επιλύσεις» [spatial fix] μέσα από την γεωγραφική εξάπλωση μέσα σε ένα πλαίσιο άνισης γεωγραφικής καταστροφής. H ταχύτατη συσσώρευση του κεφαλαίου σε αυτή την βάση οδήγησε στη δημιουργία και σε μερικές περιπτώσεις στην επαναδημιουργία ανεξάρτητων περιφερειακών κέντρων συσσώρευσης— Γερμανία,Ισπανία,Βραζιλία,Μεξικό,Νοτιο-Ανατολική Ασία,κλπ. Περιφερειακές συμμαχίες σχηματίζονται για άλλη μια φορά και ανταγωνίζονται για τις συρρικνούμενες ευκαιρίες κερδών. Ο κίνδυνος της αυτάρκειας αναδύεται εκ νέου. Και με αυτόν έρχεται μαζί ο ανανεούμενος κίνδυνος του παγκόσμιου πολέμου,που αυτή τη φορά θα διεξαχθεί με όπλα τεράστιας και παρανοϊκής καταστροφικής δύναμης,και που θα είναι προσανατολισμένος προς την πρωταρχική συσσώρευση σε βάρος του σοσιαλιστικού μπλοκ.
   Οι μαρξιστές,από τον καιρό που η Λούξεμπουργκ έγραψε για αυτό το θέμα,προσελκύονται από την ιδέα των στρατιωτικών δαπανών ως ένα βολικό μέσο για την απορρόφηση των πλεονασμάτων κεφαλαίου και εργασιακής δύναμης. Η ακαριαία απαρχαίωση του στρατιωτικού υλικού,και η εύκολη χειραγώγηση των διεθνών εντάσεων σε ένα πολιτικό αίτημα για αύξηση των αμυντικών δαπανών,προσθέτει περισσότερη εγκυρότητα σε αυτή την ιδέα. Ο καπιταλισμός,κάποιες φορές υποστηρίζεται,σταθεροποιείται μέσα από τον αμυντικό προϋπολογισμό,αν και με τρόπους που απομακρύνουν την κοινωνία από πιο ανθρώπινα και κοινωνικά άξια λόγου προγράμματα. Αυτή η γραμμή σκέψης διατυπώνεται,δυστυχώς,στα πλαίσια του υποκαταναλωτικού προτύπου. Λέω «δυστυχώς» όχι τόσο επειδή αυτή η ερμηνεία είναι εσφαλμένη,αλλά επειδή η παρούσα θεωρία προτείνει μία μάλλον περισσότερο δυσοίωνη και τρομακτική ερμηνεία των στρατιωτικών δαπανών: όχι μόνο πρέπει τα όπλα να αγοραστούν και να πληρωθούν από τα πλεονάσματα του κεφαλαίου και της εργασίας,αλλά πρέπει επίσης να τεθούν υπό χρήση. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος που ο καπιταλισμός έχει στη διάθεση του για την επίτευξη των πλέον απαιτούμενων επιπέδων απαξίωσης. Η ιδέα είναι φρικτή στις επιπτώσεις της. Τι καλύτερος λόγος θα μπορούσε να υπάρχει για να δηλώσουμε ότι είναι καιρός για τον καπιταλισμό να χαθεί,για να δώσει την θέση του σε κάποιον λογικότερο τρόπο παραγωγής;

 

MHNYMAL: φρίντομ φράουλες φρικασέ

Και φράουλες να μη φάω, θα φάω μπανάνες,
θα φορέσω αθλητικά παπούτσια,
θ' ανάψω τη λάμπα, θα πατήσω το μπουτόν,
θα ξαπλώσω, θα πατήσω το έντερ,
θα φάω κοτόπουλο, θα πατήσω το χαλί,
θα πιω κάτι, θα πατήσω επανάκληση,
..............................................................

MHNYMAL: φρίντομ φράουλες φρικασέ

mhnymal.blogspot.gr

Ο Γ. Μηλιός για το κόμμα του κυριου Καμένου

ΕΧ -pentanostimi: Πρώτο βήμα, παραδοχή της ήττας

ΕΧ -pentanostimi: Πρώτο βήμα, παραδοχή της ήττας

Ιστοριες του κ. Κοινερ: Ο Νάρκισσος και η λίμνη

• 
  
  
  Ιστοριες του κ. Κοινερ
  

  Μια μερα ο κ. Κοινερ δεν αντεξε την τοση βλακεια και αρχισε να φωνάζει

  
  

  :Ακουστε ακουστε: Η μεγάλη σκεψη ειναι σαν μια μεγάλη Λίμνη..Οταν ο μικρουλης Ναρκισσος εφτασε εκει το μόνο που καταλαβε απο τηνλίμνη ηταν το ειδωλο του που καθρεφτιζόταν εκεί… Καθησε , το θαυμασε για πολύ ωρα και εντελει βυθιστηκε στα νερά της λίμνης που τον καταπιαν ..- Ταμαθε ενας χωρικός , πηγε στη Λίμνη κι αρχισε να τη φωνάζει”κακιά κακιά κακιά Παλιολίμνη .. Εσύ εισαι που επνιξες τον Ναρκισσο!!’

Και η λίμνη , ηρεμα, του απάντησε ”’ Τι να σου πω …Τόσο καταλαβαινεις φιλαράκο! ” 

Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 29, 2008

Walter Benjamin «ποiο είναι τάχα το θέμα που λύνεται»;

«ποιο είναι τάχα το θέμα που λύνεται»; Δεν ξεμένουν όλες οι απορίες της ζωής που ζήσαμε σαν ένα φύλλωμα ζωγραφιστό, που μας κόβει τη θέα; Να το ξεριζώσουμε, ή και απλώς να το αραιώσουμε ούτε καν το σκεφτόμαστε. Προχωρούμε ,το αφήνουμε πίσω μας, κι από μακριά είναι βέβαια διακριτό, μα όχι καθαρά, σαν σκιά και γι αυτό ακόμα πιο αινιγματικά περιπλεγμένο. 

Walter Benjamin

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ

''Δεν ξερω αν υφισταται ακόμα η διακριση Δεξιάς - Αριστεράς , ξερω ομως οτι αυτοι που λένε οτι δεν υφισταται ειναι Δεξιοι ..''

πως
 αυτοί που λένε πως ΔΕΝ υπάρχει
ειναι
 Δεξιοί



Ν. Bobbio(νομζω οτι τοπε αυτος ..δεν ειμαι σιγουρος)
update  και ειναι και ολοι αυτοι που πανε  να την αντικαταστησουν με την  πλαστη διακριση  σε ..Μνημονιακους και ..αντιμνημονιακους 

περι...'' Κερκόπορτας '' και Δούρειων Ιππων ....

η καλυτερη στρατηγική εισοδισμού  σε ενα πολιτικό χωρο είναι το να ...κατηγορείς αλλους για εισοδισμό - Παραδειγμα : οι Δουρειοι Ιπποι που κραυγάζουν για ..Κερκοπορτες ..

Προσεχώς- Στην Σπηλιά

Ο Ταλαντουχος φιλος μου Βασίλης Βέτσος

>

επειδη μαλλον τελειωσε μια εποχή.....δειτε το Εθνολαικισμός και Θεσσαλονικη

Εθνολαικισμός και Θεσσαλονικη

 

τελειωνει  μια αρχιζει αλλη μαλλον πολύ ...χειροτερη  

Possession" (1981) by Andrzej Zulawski octopus scene

Regressverbot - decline

Carlo M. Cipolla / Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας

Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας. Αυτό δίνει μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεσματικότητα στην καταστρεπτική δράση της. Σε κλινικό επίπεδο, η βλακεία είναι η χειρότερη ασθένεια, γιατί είναι αθεράπευτη. Ο βλάκας έχει την τάση να επαναλαμβάνει πάντα την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλεί και συνεπώς δεν μπορεί να αυτοδιορθωθεί. Ο βλάκας είναι σαν τα διαμάντια: παντοτινός.
Η βλακεία είναι μεταδοτική. Το πλήθος, δηλαδή, συμπεριφέρεται με περισσότερο βλακώδη τρόπο από τα μεμονωμένα άτομα που το συνθέτουν. Αυτό εξηγεί γιατί ολόκληροι λαοί (όπως η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία) μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν, ώστε να επιδιώκουν τρελούς σκοπούς.
Εκτός από το πλήθος, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που γιγαντώνει τη βλακεία: η εξουσία. «Η εξουσία αποβλακώνει», έγραψε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε. Τα άτομα που έχουν εξουσία τείνουν να πιστεύουν ότι, ακριβώς επειδή έχουν εξουσία, είναι οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο σοφοί από όλη την ανθρωπότητα. Εξάλλου, περιστοιχίζονται από αυλικούς, οπαδούς και κερδοσκόπους, που ενισχύουν διαρκώς αυτή την ψευδαίσθηση. Με αυτό τον τρόπο όποιος βρίσκεται στην εξουσία καταλήγει να διαπράττει κατά γενική ομολογία τις μεγαλύτερες ανοησίες. Άλλωστε η εξουσία (πολιτική, οικονομική ή γραφειοκρατική) αυξάνει το βλαπτικό δυναμικό ενός βλάκα.
Δεδομένου ότι το χαρακτηριστικό του βλάκα είναι ότι δε γνωρίζει πως είναι βλάκας, αν πιστεύουμε ότι δεν είμαστε βλάκες, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι δεν είμαστε. Τουλάχιστον κάποιες φορές ή σε κάποιες περιπτώσεις. Η βλακεία, λοιπόν, μας επιτρέπει να κάνουμε λάθη, και από την εμπειρία του λάθους έρχεται πάντα η πρόοδος της γνώσης. Συνεπώς ένα σημείο-κλειδί για να εξαλείψουμε τη βλακεία είναι να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να διορθωθούμε. Όπως έλεγε ο Γάλλος συγγραφέας Πολ Βαλερί: "Υπάρχει ένας βλάκας μέσα μου. Πρέπει να επωφεληθώ από τα λάθη του".

Carlo M. Cipolla / Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας

Και α και ου και Δαπ Νου δυο φου κου (MIA ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ..ΣΥΝΘΗΜΑΤΟς )

-->

 Και  ακαι ου και Δαπ Νου δυο φου κου …

Τι σήμαινε αυτό το σύνθημα; Κατ αρχάς δεν νομίζω χαρακτηρίζει ΜΟΝΟ τηνΔΑΠ.. βέβαια ξεκινά από αυτήν

 Όμως δεν χαρακτήριζε άραγε μια  ολόκληρη γενιά; Που ποδοσφαιροποιησε την αντίληψη περί Πολιτικής  σύμφωνα και με το εργο του Μεγάλου Διανοούμενου του Καραμανλισμου  Ζαχοπουλου’’  Η κουλτούρα των Γηπέδων; ‘’Μια γενιά που μεγάλωσε μέσα  στο Θλιβερό ανθοκήπιο του καταναλωτισμού  στην ζούγκλα τν πρωιναδικων και των ρεαλιτυ σωου;

Μια γενιά που δεν ήξερε πώς να χειριστεί την  απληστία  μιας απόλαυσης που την έβλεπε πάντα αλλού και χαμένη;  Αυτοί δεν ζήσανε τα 60 και 70 .. Μεγάλωσαν  στα ενενήντα όταν πολιτική σήμαινε να βάζεις την φωτογραφία του Καραμανλή τζούνιορ  στο κινητό σου..

Αδιέξοδα , υπόκωφη απελπισία μέσα στα Θλιβερά μπαράκια , στοιβαγμένοι στις παραλίες τα καλοκαίρια να κοιτάζουν τα κορμιά τους να κινούνται σε ρυθμό τρανς – Ολη  η Ελλάδα μια απέραντη Βλαχο Ντισκο- κι αυτοί να μη Βρίσκουν διέξοδο… Και Α

ΚΑΙ ΟΥ..

Τι θλιβερή  συμπύκνωση .. Όλη  η απελπισία να ξεσπά σε δυο  κραυγές ..σαν στεναγμός , σαν δάκρυ που δεν βγαίνει..

 Και Α και Ου

 Σαν την απόλαυση που ήταν πάντα αλλού

Και Α και Ου

 Να είσαι νέος και να μην έχεις καν μια αιτία έξω από σένα  για να παθιαστείς , να ζήσεις η να πεθάνεις για αυτήν .Πέρα από την πιο ανόρεκτη την πιο αβάσταχτη  Εξατομίκευση  πέρα από τον πιο Α- Νοητο καταναλωτισμό ,πέρα από...

 Και Α και Ου

 Σαν ομαδικός αναστεναγμός, Σαν  να ξεψυχάς ουρλιάζοντας.. Σα να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο ..

 Χαμένη γενιά του 90, γενιά του και Α και Ου, βουτηγμένη στην πιο ανείπωτη θλίψη, στην πιο αβάσταχτη Ρηχότητα στην πιο στειρα αυταπάτη 

και Α 

 ΚΑΙ

ΟΥ 

ΚΑΙ

A

KAI

OY 

KAI

OY 

Ασχήμια(περι περιοδικου Κλικ και αλλων τινων ) Απο το ιστολογιο Lenin Reloaded

Ασχήμια

Η ΦΡΑΟΥΛΑΔΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ (ΜΑΣ)

Φράουλες και αίμα (The Strawberry Statement)(1970)

Φράουλες και αίμα (The Strawberry Statement)(1970)

τα blogs Κι ο Χρονος

του Νοσφερατου

Νομίζω ότι τα blogs θέτουν την ίδια την αντίληψη που έχουμε για την πληροφόρηση σε μια νέα βάση … Η νεωτερική κοινωνία ήταν (και είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό) μια «έντυπη» κοινωνία - μια κοινωνία όπου εμφανίζεται και κυριαρχεί η τυπογραφία, η εφημερίδα (αυτή η «νεότερη καθημερινή προσευχή» με τα λόγια του Χέγκελ) και το τυπωμένο βιβλίο Με την μαζική έντυπη επικοινωνία-κυριαρχεί ο γραπτός λόγος-το κείμενο. Γίνεται δυνατή η επικοινωνία με ανθρώπους πού βρίσκονται σε άλλο τόπο και σε άλλο χρόνο, διασπάται δηλαδή η προηγούμενη συμπόρευση χώρου και χρόνου. Ακόμα ο χρόνος θεωρείτο (και γίνοταν) ανοδικός, προοδευτικός. Αντί για την ιεραρχική στη σειρά των θεμάτων -μονόδρομη επικοινωνία (που υπέβαλλε και μια ιεραρχική αντίληψη του χρόνου) η δομή της Μπλογκοσφαιρας, οριζόντια , διαρκώς διερυνόμενη, όπου το παλιό δεν πετιεται αλλά ανασύρεται, όπου τα σχόλια επικάθονται το ένα στο άλλο σαν ατελείωτο παλιμψηστο, μας ετοιμάζουν για μια νέα κατανόηση του χώρου και του χρόνου… όπου η νεωτερική διάσπαση του χρόνου σε παρελθόν παρόν και μέλλον παύει να υφίσταται. Ο χρόνος συρρικνώνεται, γίνεται ένας παροντικός χρόνος. Τα blogs μας προϊδεάζουν επίσης για μια ακρως εξατομικευμένη-ελιτίστικη επικοινωνία όπου οι τυχόν συλλογικότητες δεν θα μοιάζουν με ότι ήδη ξέραμε …αλλά μάλλον με συγκυριακές και τυχαίες συναντήσεις όπου θα κυριαρχεί η ρευστότητα..
- Μερικές εξηγησεις: .Παρόλο που η γραφή υπαρχει απο πολύ παλια …οι αρχαιες και μεσαιωνικές κοινωνιες ηταν κοινωνιες κυριως Προφορικές …( Και τα κειμενα τουλαχιστον της Αρχαιοτητας , γραφονταν για να διαβαζονται Φωναχτα
…Σημερα αν βλεπαμε καποιον να διαβαζει φωναχτα μαλλον θα τον περναμε για ημι-εγραμματο…Ξεχνωντας οτι για παραπολυ καιρο ακριβώς λόγω της σπανιοτητας των γραπτων κειμενων αυτος κυριως ηταν ο τροπος αναγνωσης ….οχι σιωπηλα -οπως οταν διαβαζουμε την εφημεριδα στην πολυθρονα μας αλλά δυνατα , φωναχτα …μπροστα σε κοινό.
Στην προφορική κοινωνια ο πομπος του μηνύματος και ο Δεκτης βρισκονται στον ιδιο χωρο και χρόνο . Αυτό το απλό γεγονος , εννοω με την συμπορευση του Χωρου και χρονου….
Με τον εντυπο γραπτο λόγο γινεται δυνατή η Γενικευμενη πια επικοινωνια με αγνωστους αναγνωστες σε Αγνωστο Χωρο και χρόνο … Αυτό εννοω με την Αποσυνδεσητου χωρου και του χρονου…
Επισης η Τυπογραφια βοηθησε στην αναδυση -τυποποιηση -επισημοποιηση των Εθνικών γλωσσων (περα απο τα οικουμενικά Λατινικά π. χ ) Ετσι εξηγουνται οι ”Νοερες-φαντασιακές Κοινοτητες ”των Εθνων που ελεγε και ο Μπ. Αντερσον… Ηταν φαντασιακές γιατί δεν ηταν κοινωνιες Προσωπο -με προσωπο … Ηταν(ειναι ) νοερες γιατί προυπεθεταν (-ουν ακομα ) μια νοερή κοινοτητα αναγνωστών που δεν γνωριζουν ο ενας τον αλλον αλλά τους συνδεει μια εντυπη εθνική γλωσσα στην οποια τυπωνονται Εφημεριδες ( εθνικά πλαισια ) βιβλια , περιοδικά ιστοριες κ.λ.π )
… Ο εντυπος Λογος παρηγαγε ετσι μια (ψευ)αισθηση (;)σταθεροτητας -ενοτητας μεταξύ ανθρωπων που δεν γνωριζονταν μεταξύ τους και δεν υπήρχαν παρα ελαχιστες πιθανότητες να γνωριστουν ..καθώς βρισκονται σε διαφορετικο Χωρο και χρόνο … Παρολοαυτά τους εδινε το Πλαισο να νιωθουν οτι ανηκουν στην ιδια Κοινοτητα …το εθνος…
Τι γινεται σημερα με το Ιντερνετ και ενα του παραγωγο τα Μπλογκς ; Κατ αρχήν ειναι μεσα παραλληλα με τα υπολοιπα .. Στο μεγαλυτερο μερος της η επικοινωνια ειναι ακομα Εντυπη … Μετα τηλεοπτική ..και εχουμε και τα μπλογς …
Με τα μπλογς κατ’ αρχήν η ”ταυτοχρονια ”επιστρεφει …Αυτή ειναι η πρωτη παρατηρηση .. Μπορώ να απαντησω σε οτι μου λες ή μαλλον γραφεις σχεδόν αμεσως . Αυτό θυμιζει την Προφορική εποχή …Αλλά σιγουρα υπαρχει Αποσυνδεση του Χωρου ….δηλαδή πολύ απλά δεν ειμαστε στον ιδιο χωρο …η χωρική αποσταση μπορεί να ειναι τεραστια
Δεν συνεχιζω προς το παρόν … Θα θυμισω καποια στιχακια της Χελιδονας

http://panosz.wordpress.com/2007/03/01/helidona-6/#comment-13145

Ασφαλώς και τα Μπλογκς οπως και ολο το Ιντερνετ δεν εχουν παρα ομοιοτητες -δεν ταυτιζονται με την μια εποχή η την αλλη …(π.χ την προφορική εποχή ή την του εντυπου λόγου …

Μαλλον αυτό ειναι το πολύ ενδιαφερον …Φερνουν μαζί τους ολες τις εποχές ..Και την προφορικότητα και τον εντυπο λόγο και..και… σε ενα συμπαν με πολλά επιπεδα (μαλλον το μόνο Μονιμο χαρακτηριστικό ειναι η Προσωρινοτητα …το εφημερο …και η ελλειψη σχεδιου .αρχης μεσς τελους ..δηλαδή απο οπουδηποτε καταληγεις οπουδήποτε)

- Ελεγα παραπανω γα παλιμψηστο … Αλλά αυτή δεν ηταν η μορφή του Βιβλιου τον Μεσαιωνα ;… Ενα κειμενο και διπλα ή κατω σχολια ..και πολλές φορες τα Σχολια ηταν το κειμενο …Και το ενα επικαλυπτε το αλλο …

—————

Κι ενα αλλο ενδιαφερον ζητημα , οι ταυτοτητες και οι περσονες … Θελω να πώ οτι πολλές φορες ..το είδαμε εδώ στην Καλύβα οι περσονες μας αυτονομουνται , αλληλεπιδουν, νευριαζουν χαιρονται ή συγκινουνται , ζωντας , ως ενα βαθμό βεβαια , απο μόνες τους ….Ειναι σαν να παιζεται ενα θεατρικό εργο ..Οι χαρακτηρες ζωντανευουν … Κι αυτό το εργο να γραφεται -και να παιζεται απο πολλους συγγραφείς που ειναι ταυτοχρονα και ηθοποιοι του-αλλου- εαυτου τους ….

(ασχετο : Θυμηθηκα ενα ρομαντικό κειμενο …Τις Μαριονετες του Κλαιστ…μονο που δεν θυμαμαι τι ελεγε 56 μ.μ

(Alkibiades (??!)

Ο Κλαιστ προτιμα την μαριονετα απο τον ηθοποιο σαν εκφραστη του ρολου -οραματος του δημιουργου συγγραφεα- σκηνοθετη- επι σκηνης. Βρισκει οτι εχουν μεγαλυτερη χαρη στην κινηση απο το ανθρωπινο σωμα, μια και ο ηθοποιος εχει συνειδηση του οτι υποκρινεται και υιοθετει ακκισμους…
Στα μπλογκ αναλογει ο μπλογκερ-σκηνοθετης-συγγραφεας της περσονας και η περσονα-ανδρεικελο…
Αλλα ποσο ισχυρη ειναι η εξουσια του “σκηνοθετη” πανω στο “ανδρεικελο”;)

Η Συζητηση εδώ:

http://panosz.wordpress.com/2007/10/14/χώ�ος-χ�όνος-έντυπα-και-blogs/

Nα κατι ενδιαφερον ..που δειχνει κατι αλλαζει στην εμφανιση τουλαχιστον της Πολιτικής…

Ο Ρ. Σενετ στο βιβλίο του: Η Τυραννια της Οικειοτητας”(κλασσικό βιβλιο πια για την πολιτική κοινωνιολογια ) δειχνει με εμπεριστατωμενο τροπο
το τι αλλαξε στην φυση της Πολιτικής:

Πολύ σχηματικά απο τον αυστηρο διαχωρισμό Δημοσιου και Ιδιωτικου ρολου και χωρου περναμε στην Αντιστροφή ..εκεινο πια που μας ενδιαφερει στις κοινωνιες της Οικειοτητας δεν ειναι ο Δημοσιος λόγος του Πολιτικου ανδρος (η γυναικός) αλλά η ιδωτική-οκεία- εικονα του : Στιγμες οικογενειακής ”ευτυχιας” αν εχει καλά παιδακια (χωρις διαλυτικά ) αν μας μιλαει με οικειο τροπο , αν ειναι απλός , απο που ειναι κ.λ.π. ( οσοι θελουν να εξηγησουν το φαινομενο Ψωμιαδη , Καρατζαφερη και σια ας το διαβασουν …αν και οι Ψωμιαδηδες μαλλον δεν εχουν διαβασει οτιδηποτε μοιαζει με βιβλίο) …Ε μαλλον καποια ακρη μπορει να βρεθει ..Γιατί και Μπλογκς τι αλλο ειναι παρα΄η εισοδος του πολύ προσωπικου και μύχιου (προσωπικά ημερολογια -στην Δημοσιοτητα και στην πολιτική)

”Το blogging μετατοπίζει στο δημόσιο χώρο τον εσωτερικό μονόλογο ενός σκεπτόμενου ανθρώπου, ο blogger διεκδικεί την αυτονόητη ελευθερία έκφρασης και εξομολογητικής διάχυσης, και έχει με το μέρος του την κοινή ευαισθησία.”

Παρατηρησεις :
α) Μου θυμίζει την περιφημη ρήση της Μαφάλντα: πως τολμας να μην ακους τον Μονόλογο μου ρεεεεεεεεεεεεεεεεεε;

β)τι δουλεια εχει στον δημοσιο χωρο ο εσωτερικός μονόλογος οποιουδηποτε ; ειτε σκεπτομενου ειτε μη σκεπτομενου;γ) απο που κιως που η εξομολογητική διαχυση ειναι ”αυτονόητο δικαιωμα”;

γ)(παρατηρηση …Αυτό ακριβώς ”αυτονόητο δικαιωμα στην εξομολογητική διαχυση ”βλεπει ως κινδυνο στην εποχή μας και ο Ρ. Σενετ στο βιβλιο του ” η τυραννία της οικειοτητας” αλλά και ο Τσαρλς Ταιηλορ)

δ)Αυτό δεν οδηγει και σε ενα εκ των ενδον ρεσαλτο στον Δημοσιο χωρο ;(ο οποιος ετσι ιδιωτικοποιειται βαναυσα; )τελικά ο δημοσιος χωρος κινδυνει να γινει χωρος για πλιατσικο

Ελπίζω κανεις να μει μου πει ..απο που κι ως που ασχολεισαι με σχολιο αλλου Μπλογκ …Καθετι που διεκδικει το δικαιωμα να βγει στον Δημοσιο χωρο μπορει και να υποστει και κριτική …Αυτή ηταν ανεκαθεν η εννοια του Δημοσιου χωρου…

.Αντιθετα μου φαινεται σχημα οξυμωρο η ”εξομολογητική Διαχυση”στον Δημοσιο χωρο …Διοτι

εννοιολογικά η εξομολογηση καθε ειδους εξορισμου ειναι συγκεντρωμένη , μυχια και ιδωτική …”Τα εν Οικω μη εν δημω ” και επισης προυποθετει και το περιβλημα ενός Μυστικου που εξ-ομολογεισαι σε Προσωπα που εμπιστευεσαι… Εκτός αν δεν ειναι Εξομολογητική διαχυση πραγματικά , αλλ ά κατι αλλο που μεταμφιεζεται σε ”Εξομολογητική διαχυση”

Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 28, 2008

Ενα ενδιαφερον Ποστ που δινει την μαλλον σωστη διασταση στην Μλογκοσυζητηση της Καβαλας και τον μετεπειτα θορυβο ειναι το:

http://blog.teleologikos.eu/?p=461

Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 28, 2008

• ”Αν κάποιος θέλει να μετατοπίσει τον εσωτερικό του μονόλογο σε δημόσιο χώρο, με γεια του με χαρά του, δικαίωμά του.Άσχετα πως το χαρακτηρίζεις” Μουμουλιε Για την δική μου θεωρηση το προβλημα με την μπλογκοσφαιραειναι Αναλογο με το προβλημα του Εθνικισμου … Αυτό ακριβώς το δικαιωμα : του εθνικου αλλά και ατομικου αυτοκαθορισμου , του καθε εθνους αλλά και του καθε ατομου στην εποχή μας να λεει μεν αλλά και να ακουει Μόνο τον δικο του εσωτερικό μονολογο και να αρνειται να κατανοησει τον μονολογο του αλλου… ετσι οδηγουμαστε στηνν πληρη απουσια του Δια-λογου
  Εκατονταδες ,χιλιαδες , εκατομμύρια , δισεκατομύρια δικαιωματα στους μονολογους που μας οδηγουν σε ενα εφιαλτικό σολιψιστικό κομματιασμένο Καθρεφτη …….
  - Ο Δημοσιος χωρος -ελεγε καποτε η Αννα Αρρεντ ειναι ενα στρογγυλο τραπεζι , που μας ενώνει και μας χωριζει απο τους αλλους
  Δηλαδή και μας περι-οριζει ..Υπάρχουν ορια στη Διαχυση της εξομολογησης μας ..Πως αλλιως …αλλιως θα νομιζουμε οτι δικαιουμαστε τα πάντα ..Και αυτό ακριβώς ειναι το προβλημα ..Ασε που ετσι σπαει και η ικανότητα Ιεράρχησης και το προβλημα του λιθανθρακα (το ασφαλιστικο η επιθεση της Δεξιας στηνν ελληνική κοινωνια σημερα κλπ) οπισθοχωρουν μπροστα στο δικαιωμα του καθεναγια ”Δημοσια εξομολογηση” και τα ρεστα …Και το ”Θα σαλταρω ”; Σιγά ρε παιδια ..μη μας παρετε και τη ρεζερβα - Ο Δημοσιος χωρος ειναι το Κοινό μας Αγαθό ….. αλιμονο σε ολους αν το απορροφησουν οι δημοσιες εξομολογήσεις των μεσαιων και υψηλών ”μορφωμένων στρωματων ” που επειδή σταθηκαν καπως τυχεροι και εχουν κατι παραπάνω απο τα χαμηλά και αμορφωτα στρωματα μετατρεψουν τον δημοσιο χωρο σε προσωπική αρρενα για τις οποιες εξομολογησεις τους ….Ας αυτο-περι-οριστουνε λίγο ..Δεν υπαρχουν μονο Αυτοι (Εμεις) στον κόσμο …Υπάρχουν ”απειρακις σημαντικώτερα ή ωραιοτερα πραγματα ” απο τον εσωτερικό μας Μικροκοσμο ..που ελεγε κι ο Εμπειρικος Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 28, 2008
• 
  
• Για να καταλαβουμε καλύτερα την εννοια του Δημοσιου χωρου:
• Ας γυρισουμε λίγο στην Ουτοπία καθε καστοριαδικου ..την Αρχαια ελληνική Αμεση Δημοκρατια …Ε ..οπως ειπα και παραπάνω σε αυτό το Ποστ δεν υπηρχε Καθόλου χωρος για το Ιδωτικό .. Ουτε για Ατομικά δικαιωματα
• 
  
• ..Η αρχαια ελληνική Δημοκρατια ηταν Πολύ Αμεση πολύ πολύ Δημοκρατική και καθολου μα καθολου Φιλελευθερη
• 
  
• (ουτε βεβαια και Νεοφιλελευθερη :καθολου χωροςγια ιδιωτιες σολιψισμους και ”δικαιωμα εξομολογητικής διαχυσης” )Καπως ετσι , ηταν και το οραμα της επανεμφανισης του Δημοκρατικου Ιδεωδους απο τον Ρουσσω …”Κοινωνικό συμβολαιο ”
  - ενταξει , δεν μπορουμε να γυρισουμε εκει … και καλώς …
• ειναι σημαντικά ,σημαντικότατα και τα ατομικά δικαιωματα και ελευθεριες …
  ας βαλουμε ομως και λίγο φρενο στην Ακορεστη διψα για επεκταση του δικαιωματος μας σε οτι δηποτε(Ιδιαιτερα οι των Μεσαιων και ανωτερων στρωματων ” Ας θυμηθουμε μια εννοια μαλλον ξεχασμενη μετα απο μια σχεδόν εικοσαετια και βαλε προπαγανδας των οπαδών της Νεοφιλελευθερης Αγηδιαστικής Ουτοπίας …
  Ας θυμηθουμε την εννοια της Αλληλεγγυης
  Οχι μόνο σε οσους ειναι σαν κι εμας(μεσαια και ανωτερα,μορφωμένα στρωματα )Αλλά σε οσους την εχουν πραγματικά αναγκη-Τους φτωχοτερους( αυτους που τα διαφορα λαμογια τους καταδικαζουν ε συνταξεις των 500 ευρώ π.χ)
  Ας θυμηθουμε και την Κοινωνική Αλληλεγγυη ( που τη επικαλειται και το Συνταγμα μας αλλωστε)
• 
  
• 
  …και να σεβαστουμε τους περιπου δυομισυ αιωνες νεωτερης παγκοσμιας ιστοριας(από τον Ρουσσω τουλαχιστον και μετα), τον διαφωτισμό (και τον Ελληνικό) την Εποχή των επαναστασεων , ολο το πολυσυνθετο της Ρωσσικής επαναστασης ,την παραδοση μιας λογοτεχνιας που ειχε ενα (εστω και στρεβλωμένο κάποιες φορες) κοινωνικό περιεχόμενο, μια ολοκληρη εποχή που οι ανθρωποι εδιναν ,ή πάσχιζαν τουλαχιστον να δινουν νοημα στις λέξεις (και που δοκιμαστηκαν πραγματικά)…
  Σε αντιθεση με μια εποχή που ρίχνει στα σκουπίδια καθε νοημα για να λατρεψει το α-νόητο , δηλαδή τον εαυτό της ….
  Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 29, 2008

περι Ψευδωνύμων στο Μπλόγκιγκ

πριν σας   παραθεσω μερικά πολύ παλιοτερα λινκια για να δειτε και την Προ-ιστορια του θεματος
δειτε αυτό  και τα ξαναλέμε.. 
http://www.thepressproject.gr/article/41886/O-oxi-kai-toso-eksupnos-kurios-Mouroutis-omologei-parabiasi-prosopikon-dedomenon
εχουμε να πουμε πολλά


1.http://nosferatos.blogspot.gr/2008/07/blog-post_131.html
2.Μερικές Θλιβερές σκεψεις για την Μπλογκοσφαιρα
3Γιατι δενμπορουμε ι εδώ στην Βαλκανικη Ελλάδα να εχουμε μια χαλαρη σχεση με την Μπλογκοσφαιρα, Το Ιντερνετ και τα σχετικά 
4 Και όπως έλεγε κι ο Όσκαρ Γουάιλντ "ανοίγεις την καρδιά σου στους ξένους και την αγγίζουν με βρώμικα δάχτυλα".
5. http://nosferatos.blogspot.gr/2012/04/e-lawyer-blogging.html

συναισθήματα και πολιτική : Η ΝΤΡΟΠΗ

ενα σχόλιο του Αγαπητου Αναγνώστη του Αθηναίου που βάζει - με ευγενικό τρόπο - καποια πραγματα στη θέση τους..

http://papoylis.wordpress.com/2013/04/08/gklitsa/#comment-15798
και τον ευχαριστω ( φυσικά τον θεωρω   πάντa φίλο και συνεταιρο )..

 Κατα τα αλλά τα γνωστα ..παιδία  παίζουν - οπως   πάντα... εν μεσω της νυχτός ...μ'αρέσει πουεχουν και ..Υφος 

πλιζτουμίτγιου MHNYMAL Τρίτη, 16 Απριλίου 2013 πλιζτουμίτγιου

MHNYMAL

Τρίτη, 16 Απριλίου 2013

πλιζτουμίτγιου

 illicitum.tumblr

Ήταν ανέκφραστος, καλοντυμένος, η γραβάτα ανέμιζε, φυσούσε, ο δρόμος άδειος, τον είδα από μακριά. Είχα το ποδήλατο, λίγο πριν είχα κόψει στο περίπτερο, ήταν ένα περιοδικό, "Πέντε επώνυμοι αποκαλύπτουν: Το διαδίκτυο με κατέστρεψε". Ήταν ανέκφραστος, σκούρο γκρι κουστούμι, σκούρα μπλε γραβάτα. Σκεφτόμουν την ανάρτηση για τους ληστές, που θ' ακολουθούσε εκείνη για τους Κλέφτες και τους κλέφτες. Οι Ληστές του Hobsbawm, το κεφάλαιο για τους Χαϊδούκους, η αναφορά του ιστορικού στον Χρήστο Μηλιόνη, το διήγημα του Παπαδιαμάντη για τον αρματολό, η μετάφραση του Παπαδιαμάντη στην Ιστορία του Φίνλευ κι η αναφορά στους Κλέφτες, το δημοτικό του Μηλιόνη, ο θάνατός του, ο Ευαίσθητος Ληστής του Χατζιδάκι, ο Γκάτσος και οι Παναγιές του, η εκτέλεση του Παυλίδη. Τι νόημα έχουν όλα αυτά, τι νόημα έχει πάλι να τα μπλέξω - σκεφτόμουν, ως συνήθως. Ποια μάταιη υπόθεση τραβολογάνε οι μοναχικοί μου κόποι. Δεν ξέρω. Το διαδίκτυο δεν με κατέστρεψε, ίσως με καταστρέφει αργά· βουβά. Στο ποδήλατο τραγουδούσα λίγο πριν, ένα ποδηλατικό αυτοσχέδιο, απ' αυτά που δανείζονται μουσικές, σ' αυτό είχα δανειστεί το Τρελό Παιδί του Χατζιδάκι, να τηρείται ο εσωτερικός ρυθμός...

Τρελό παιδί κι εγώ, μέσα στη γκλάβα
οι σκέψεις κόχλαζαν όπως η λάβα...
Τώρα η γκλάβα μου, αν τη στίψεις,
σταγόνες προϊούσας σήψης.

Μα κι αν ξεράθηκε στα χρόνια η γκλάβα,
θα είναι πάντα των ματιών σου η σκλάβα...
Κι η γκλάβα μου πεταλουδά...
Κι η γκλάβα μου πεταλουδά...

Δεν κρατούσε χαρτοφύλακα, κρατούσε ένα άδειο μπιτόνι σαν να κρατούσε χαρτοφύλακα. Έφτασε σ' ένα βενζινάδικο, θα είχε μείνει με το αυτοκίνητο, περίεργο για την εμφάνισή του, δεν μένουν εύκολα από βενζίνη τέτοιοι τύποι, όμως η ζωή κάποιες φορές γίνεται καταιγιστικά απρόοπτη  και ξεχνάς τα καθημερινά. Σκεφτόμουν ότι στο ποδήλατο δεν πρέπει να κάνω σκέψεις που με παρασύρουν μακριά από τον δρόμο, την κίνηση, σκεφτόμουν τον τίτλο στο περιοδικό, τι καταστροφή να προξένησε το διαδίκτυο στους επώνυμους, καλά, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, έχουν δηλαδή καταστραφεί, η λέξη καταστροφή έχει καταστραφεί, ο τύπος είχε φτάσει στο βενζινάδικο κι έβαζε βενζίνη στο μπιτόνι. Για την ακρίβεια, βενζίνη έβαζε ο μελαμψός ξένος, ο Πακιστανός, ας πούμε, ο τύπος πήρε έκφραση, έκφραση μίσους, ο Πακιστανός φοβήθηκε, έκανε μισό βήμα πίσω, το μπιτόνι το κρατούσε ο τύπος, ο Πακιστανός κρατούσε την κάνουλα, ο τύπος τού άρπαξε την κάνουλα, άνοιξε το στόμα του, η βενζίνη έτρεχε μες στο στόμα του, ξεχείλιζε, έμοιαζε να πνιγόταν, έκανε κινήσεις εμετού, ο Πακιστανός του τραβούσε το χέρι, ο τύπος είχε στρέψει το κεφάλι ψηλά, ο Πακιστανός φώναζε νόου, νόου, όχ-ι, όχ-ι, ο τύπος πνιγόταν, αυτό κράτησε δευτερόλεπτα γιατί η ροή σταμάτησε, κάποιο κουμπί θα πάτησαν μέσα απ' το κατάστημα. Έξω δεν είχε βγει κανείς, γουάι, γουάι, ο Πακιστανός κουνούσε το κεφάλι, ανακουφισμένος  πάντως, ο τύπος έβγαλε ένα πενηντάρικο, ο Πακιστανός έβγαλε να δώσει ρέστα, ο τύπος γύρισε την πλάτη κι έφυγε χωρίς το μπιτόνι. 

Είχα μείνει άγαλμα πάνω στο ποδήλατο, είχα κατέβει απ' τη σέλα, κρατούσα το τιμόνι, τον κοίταζα. Δεν με είχε δει. Κανέναν δεν έβλεπε. Ήταν συντριμμένος, το κουστούμι ήταν βρεγμένο από βενζίνη, προχώρησε λίγα μέτρα και σταμάτησε, κάθησε στο πεζοδρόμιο, έβγαλε μια φωτογραφία, θα είναι γυναίκας, σκέφτηκα, ξέσπασε σε λυγμούς, έβγαλε το πακέτο, έβγαλε τσιγάρο, αναπτήρα, φώναξα ΜΗ!... Δεν είχε καταλάβει ότι θα λαμπάδιαζε, άρχισε να στριφογυρνά, να τρέχει μια δεξιά, μια αριστερά, βγήκε ο Πακιστανός, τράβηξε το πλυστικό, εκείνος ούρλιαζε χωρίς νόημα, ούρλιαζε κι όταν τον έπαιρνε το 166, θα πρέπει να ήταν κάπου κοντά, έφτασε σε πέντε λεπτά, όλη την ώρα τον τριγύριζαν περίεργοι, εκείνος είχε το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια και ούρλιαζε, τον κοίταζαν ώσπου τους απομάκρυνε η σειρήνα. 

Ήμουν βέβαιος πως η ζωή ήταν ένα ποδοπατημένο λάφυρο θανάτου. Ξεκίνησα με το ποδήλατο, πέρασα μπροστά απ' το σημείο που ο τύπος είχε αρχίσει να καίγεται. Θα πρέπει να είχε πετάξει τη φωτογραφία μακριά για να γλιτώσει τη φωτιά, ήταν μισοκαμένη, μια γυναίκα χαμογελούσε κι έδειχνε μπροστά, ψηλά. Χάζευα. Ως συνήθως χάζευα. Πέρασα στην αριστερή πλευρά του δρόμου ξέχασα να ελέγξω, άκουσα πάλι ουρλιαχτά, αυτή τη φορά ήταν φρένα βαριού οχήματος, ένιωσα να καίγεται η πλάτη μου· και τίποτ' άλλο. 

Στο νοσοκομείο, όταν μπόρεσα να μιλήσω, ζήτησα να μου φέρουν το περιοδικό. "Πέντε επώνυμοι αποκαλύπτουν: στο δικαστήριο τα αντέστρεψε". Άρχισα ν΄αμφιβάλλω αν ο τύπος με το μπιτόνι υπήρξε ποτέ. Λες να είχα κιόλας πεθάνει; Ζήτησα ένα βιβλίο. Μου έφεραν ένα του Μπατάιγ, για τον Νίτσε. Προσπέρασα τα εισαγωγικά, το Προοίμιο άρχιζε έτσι: Αυτό που με υποχρεώνει να γράφω, φαντάζομαι, είναι ο φόβος μην απογίνω τρελός. Είχα καταλάβει τι μου συμβαίνει. Ζούσα. Ζήτησα χαρτί και μολύβι. Άρχισα να γράφω:

- Επιτρέψτε μου να συστηθώ, ελπίζω να μαντεύετε την ανυπαρξία μου, είναι σχεδόν υπαρκτή, εννοώ δεν θα καθυστερήσει υπερβολικά η επίτευξη του εκ γενετής στοχασθέντος κενού, εννοώ τη μετάλλαξη του κρέατος σε ανάμνηση.

- Εννοείς τον βαρύ τον σύρτη της σιωπής.

- Εννοώ το παράλογο. 

- Αν άλογο καβαλικέψεις, θα νιώσεις πιο ελεύθερος. 

- Δεν τόξερα πως έχεις μέτρο την ελευθερία να μετράς.

- Όλα μετριούνται. 

- Αν είσαι βλάκας, ναι. 

- Οι βλάκες δεν γνωρίζουν να μετρούν. 

- Φύγε από μπρος μου να διαβώ τη λησμονιά. 

- Μα, ήμουν πίσω σου και γύρισες εσύ. 

- Μεταβολή αν κάνω, πάω να γκρεμιστώ. 

- Μη με ξαναρωτήσεις, είμαι εσύ. 

- Αν είσαι εγώ, δείξε μου το σημάδι. 

- Θα σου το δείξουνε μια Κυριακή στον Άδη. 

- Ω, Μαρξ, θυμήσου με μια Κυριακή.

- Ω, σαρξ, με μια θυμήσου Κυριακή, οι πόθοι σου μουσκίδι.

- Να κλείσω γιατί μπάζει;

- Τα γνωστά. Τελευταίοι στίχοι. Πρέπει με κάποιον τρόπο τέλος να δοθεί. 

- Δοθίην. Απαύγασμα βαναυσότητας. 

- Η φύση δεν χλευάζει. 

- Αδιαφορεί. 

NewMusicXX

Χαμογέλασα χωρίς παράπονο: η ματαιότης είναι σοφισμικέ επινόηση. 

Ουτοπιστί (ούτω πιστοί). 

darksecretdesigns

 

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ: Εκδήλωση-συζήτηση με θέμα “Συναισθήματα και πολιτική: Η ΝΤΡΟΠΗ” στη Θεσσαλονίκη τ

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ: Εκδήλωση-συζήτηση με θέμα “Συναισθήματα και πολιτική: Η ΝΤΡΟΠΗ” στη Θεσσαλονίκη τ

The Man Who Planted Trees (greek)

Η Θάτσερ ως πρόκληση/ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΛΙΑΚΟΥ

Η Θάτσερ ως πρόκληση

Ο θάνατος της Μάργκαρετ Θάτσερ προκαλεί διχογνωμίες, εξίσου ισχυρές με την πρωθυπουργία της. Σημάδεψε μια νέα εποχή, μια αλλαγή  παραδείγματος στην πολιτική.  Άνοιξε, μαζί με τους Ρόναλντ Ρέηγκαν,   Πάπα Βοϊτύλα,   Χέλμουτ Κόλ και   Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τη δεύτερη μεταπολεμική περίοδο, της οποίας όριο  φαίνεται να είναι η  παρούσα κρίση.  Η ιστορική   τριακονταετία από το 1979 που  έγινε πρωθυπουργός, χαρακτηρίζεται από την κατάρρευση του κομμουνισμού, την ενοποίηση της Γερμανίας και της Ευρώπης, την παγκοσμιοποίηση των αγορών και από την κατίσχυση των ιδεών που περιέχονται στην κληρονομιά της, τον θατσερισμό. Πρόκειται για μια ευρύτερη και βαθύτερη αλλαγή  στις σχέσεις  κράτους-οικονομίας-κοινωνίας.

Η καμπύλη  της αυξανόμενης   διείσδυσης του κράτους στην οικονομία και στην κοινωνία από τα τέλη του 19^ου αιώνα, με κορύφωση την πρώτη μεταπολεμική περίοδο   κευνσιανών πολιτικών και  κράτους πρόνοιας, φτάνει στο τέλος της  με την διακυβέρνηση   Θάτσερ. Από την αρχή   «το κράτος λύνει τα προβλήματα», περνάμε στην αρχή   «το πρόβλημα είναι το κράτος».  Όλες αυτές οι ιδέες για το μικρό και επιτελικό κράτος, την εκχώρηση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών στους ιδιώτες, την απελευθέρωση των αγορών κλπ. που   φαίνονται ως φυσικές και αυτονόητες αρχές   σήμερα, εκείνη την περίοδο εγκαθιδρύθηκαν.   

Αυτές οι ιδέες φυσικά υπήρχαν στο στερέωμα. Όταν ο Ντένις Χήλυ, ηγέτης των Εργατικών,  είχε επισκεφθεί  το ΔΝΤ  το 1975,  έλεγε πως  διάβασε  ένα εξαιρετικό βιβλίο από «κάποιον Μίλτον Φρίντμαν», και ό,τι του φαινόταν ότι αυτή η σχολή του Σικάγο κάνει «ενδιαφέροντα πράγματα» στη Χιλή (μετά το πραξικόπημα Πινοτσετ). Θα χρειαζόταν και η Αγγλία,   συνέχιζε, ένα «άγγιγμα μονεταρισμού» και περικοπής των δημόσιων δαπανών. Αλλά ό,τι οι Εργατικοί μπορεί να σκέφτονταν μα δεν τολμούσαν να προφέρουν, το  κήρυξε διαπρυσίως η Θάτσερ.  Διέρρηξε με    τόλμη την μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατική συναίνεση, την οποία ακόμη και οι κυβερνήσεις των Τόρυς, όπως άλλωστε και οι συντηρητικές κυβερνήσεις της ηπειρωτικής Ευρώπης,  είχαν αποδεχτεί και εφαρμόσει.

Αλλά αυτή η ιστορική αλλαγή παραδείγματος   δεν ήταν ούτε προϊόν ξαφνικού φωτισμού του δρόμου προς την ελευθερία, ούτε συνωμοσίας  σε βάρος των φτωχών, παρ’ότι είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός ταξικού πολέμου των πλουσίων. Ο θατσερισμός ήλθε να καλύψει ένα τεράστιο κενό. Ηλθε στη σωστή ώρα και με μια χαρισματική προσωπικότητα που συνδύαζε τόλμη και αποφασιστικότητα,  σαγήνη και εκφοβισμό.  Πράγματι η Αγγλία στη δεκαετία του 70 ήταν μια χώρα σε παρακμή. Ζούσε την μετα-αυτοκρατορική μελαγχολία, με δομές βιομηχανίας από τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης, με εξίσου πεπαλαιωμένο πολιτικό σύστημα, με πληθωρισμό που έφτανε στα 25%, με δανεισμό από το ΔΝΤ. Στην κοινωνία επικρατούσε ένα μείγμα καταναλωτισμού και welfare, φυλετικών συγκρούσεων και αδιέξοδων εργατικών αγώνων.   Οι κοινωνικές διευθετήσεις τακτοποιούνταν με ένα είδους κορπορατισμού, μέσα από συνεννοήσεις κράτους-βιομηχάνων- συνδικαλιστών, ενώ το κράτος πρόνοιας, συμπεριλαμβανομένου και   του National Health System, γινόταν όλο και πιο γραφειοκρατικό, χρονοβόρο, αναποτελεσματικό, μηχανισμός επιτήρησης, αποξενωμένο.  Η κατάσταση αυτή δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα κούρασης και αδυναμιών. Η δεκαετία του 70, ήταν η αρχή του τέλους ενός βιομηχανικού συστήματος που βασιζόταν στην μαζική παραγωγή σειράς (φορντισμός), στην ενεργοβόρα βιομηχανία (πετρέλαιο), στις σταθερές ισοτιμίες και στις δομημένες εργασιακές σχέσεις.  Βασίστηκε σε μια συνεχή μείωση των τιμών του πετρελαίου η οποία ανατράπηκε στις αρχές της δεκαετίας  συμπαρασύροντας όχι μόνο τις υπόλοιπες πρώτες ύλες, αλλά συνολικά το κόστος παραγωγής καθώς και τις χρηματοπιστωτικές σχέσεις, μετά την ανατροπή της δέσμευσης του δολλαρίου στο χρυσό που είχε εγκαθιδρυθεί μεταπολεμικά. Το εργατικό κόστος, τα εξωτερικά   χρέη, οι δημόσιες δαπάνες, στη νέα φάση, έγιναν πλέον προβλήματα και μάλιστα δυσεπίλυτα. Αποτέλεσμα   η χρόνια ακυβερνησία. Η αλλαγή πλαισίου φαινόταν επικείμενη, αλλά όχι ακόμη στον ορίζοντα. Εκείνο που η Θάτσερ κατόρθωσε ήταν να φέρει το αδιανόητο μέσα στον πολιτικό ορίζοντα και να το φυσικοποιήσει, να το εντάξει δηλαδή μέσα στην αγγλική εθνική ιδεολογία. Για το λόγο αυτό  επανέφερε τις βικτωριανές αξίες στο προσκήνιο, τόνισε το ρόλο της οικογένειας, της ατομικής ευθύνης και της υπευθυνότητας. Τέλος τόνωσε την βρετανική υπερηφάνεια (με τον πόλεμο των Φώκλαντς) και έκανε της trendy όλες τις συντηρητικές αξίες, απενοχοποίησε τον πλούτο, τον ταξικό εγωισμό, την καταστολή. Όταν οι αντίπαλοι της δεν τολμούσαν να αναφερθούν  στις βασικές αξίες της ιδεολογίας τους, η Θάτσερ  ενέταξε την οικονομική της πολιτική μέσα σε ένα ευρύτερο σχέδιο αλλαγής της κουλτούρας και της νοοτροπίας των Βρετανών, εν τέλει μέσα σε ένα σχέδιο αλλαγής της κοινωνίας. Το περίφημο απόφθεγμα «There’s no such thing as society… only individuals and families»  δείχνει μια φιλοσοφική πεποίθηση, και αυτός είναι ο σκληρός πυρήνας της κληρονομιάς της. Το επιστέγασμα   ήταν η θατσεροποίηση της αντιπολίτευσης. Ο Τονυ Μπλαιρ κέρδισε αξιοποιώντας την κληρονομιά της. Η Βρετανία έκτοτε, πολιτικά δεν μπόρεσε να βγει από την τροχιά της.  Ο Αντόνιο Γκράμσι ποτέ δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί  πού και πως η θεωρία του για την Ηγεμονία, θα έβρισκε την εντελέστερη εφαρμογή της.

Πώς   κρίνουμε αυτή την κληρονομιά σήμερα; Έχει λεχθεί ότι  η Θάτσερ έσωσε την οικονομία και καταρράκωσε την κοινωνία. Αυτό έχει σχετική αλήθεια. Η κοινωνία άλλαξε, και το Λονδίνο είναι η απόδειξη της γέννησης μιας νέας κοινωνίας που βασίστηκε στο νέο πλούτο. Αλλά τώρα αυτό το νέο πλαίσιο,   οι κληρονομιές του θατσερισμού έχουν οδηγήσει σε μια φοβερή κρίση την Ευρώπη, σε μια κρίση συγκρίσιμη με την μεσοπολεμική. Καθώς η οικονομική κατάρρευση της Νότιας Ευρώπης θεωρείται  ζήτημα χρόνου,  θα πρέπει να ξανασκεφτούμε την εποχή της Θάτσερ. Καμιά νοσταλγία φυσικά για την προ-θατσερική  σοσιαλδημοκρατική εποχή, κριτική για την αποτυχία της   της μετα –θατσερικής  σοσιαλδημοκρατίας, εκείνο που πιθανόν χρειάζεται είναι να σκεφτούμε μια αντι-Θάτσερ με τις ικανότητες και το ηγετικό προφίλ της Θάτσερ. Μια πολιτική ηγεσία που θα σκεφτεί το αδιανόητο, θα διαρρήξει τη νέα συναίνεση, και θα αποπειραθεί το αδύνατο, ως έξοδο από το βάλτο της κρίσης.

About these ads