Δευτέρα, 26 Σεπτεμβρίου 2011
Νίκο, στον Ουρανό της Μουσικής σου
Και ο λαός με τη σειρά του με θεωρούσε και με φανταζότανε σαν ένα λεκέ ανάμεσά του, που μαγαρίζω τη ζωή και ασκημίζω κι αυτούς τους ίδιους. Αλλά δεν κρατώ καμιά κακία στο λαό, διότι ο λαός πάντα πιστεύει αυτά που ακούει και βλέπει. Ποτές δεν ασχολείται να ψάξει να βρει την πραγματική ρίζα του κακού και τη φύση του εγκληματία.
Νίκος Κοεμτζής, Το Μακρύ Ζεϊμπέκικο
λαγούμι της απόγνωσης, χλιμίντρισμα σελήνης
λέξεις που κοιμηθήκανε μέχρι το θάνατό σου
δεν έρχεσαι από πουθενά, πρόβλημα δε μου λύνεις
η αστυνομία τον κρατάει σφιχτά τον κάματό σου
αλλοπαρμένο σόι εσύ, σκιρτούσες και ζητούσες
της αξιοπρέπειας το συρμό, τής πίστης τη γλιτζούρα
σε γκέτο αλλότριας έκστασης το θάνατο κοιτούσες
που τελικά θυμήθηκε πως έχει στοπ η σβούρα
η φρικαλέα ατραξιόν αρνιέται τα συμβάντα
σφαγή, κακό ανείπωτο, η κοινωνία τρέμει
καθότι δεν ανέχεται να τρίβεις τον ιμάντα,
να ρίχνεις κάτω το αμήν σ' όποιον το σφάλμα νέμει
συσκοτισμένο το χωριό της μανικής της τρέλας
ρίγος που νότες συμπαθάει και τα κλειδιά κουρδίζει
που σπάζει τα εξαρτήματα μιας μπόσικης ομπρέλας
και χρίζει πρώτο το μηδέν που τάπειρο αγγίζει
νίκο, δε θάναι έτσι ποτέ ο χρόνος μολυσμένος
από του μπάτσου το μαθές, της ώρας το μπιστόλι
θα σε κοιτώ μες στη φωτό, πάντα σεκλετισμένος
να λες: οι δόλοι του καιρού είναι της φύσης δόλοι
29 Ιουλίου 2006, στην εμποροπανήγυρη Χαλκίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου