Georg Klauda Η Παγκοσμιοποίηση της Ομοφοβίας/αναδημοσιευση απο το Terminal 119

Georg Klauda [ Μάης / 2011] Η Παγκοσμιοποίηση της Ομοφοβίαςτου Georg Klauda Μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001 μία από τις φιλελεύθερες δικαιολογίες για τη στρατιωτική επέμβαση ενάντια στο Αφγανιστάν ήταν η καταπίεση των εκεί γυναικών αλλά επίσης και των gay, από τους Ταλιμπάν. Ο κόσμος στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ σοκαρίστηκε με τα νέα ότι ομόφυλα ζευγάρια εκτελούνταν δημοσίως στο στάδιο της Καμπούλ.1   Άλλοι, ωστόσο, σημείωναν πως οι διώξεις εναντίον ομοφυλόφιλων έχουν αναδειχθεί σε raison d’etat όχι μόνο για τις χώρες που συνθέτουν τον ‘Άξονα του Κακού’ μα και για τους λιγοστούς συμμάχους των ΗΠΑ. Οι αναφορές του τρόμου από τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο μιλούσαν για δρακόντια μέτρα εναντίον των ανδρών που ήταν ύποπτοι για ομόφυλες δραστηριότητες.2 Επιπλέον, όχι μόνο στον ισλαμικό κόσμο μα και στη χριστιανική Αφρική το κοινωνικό στάτους των ομοφυλόφιλων είναι κάτι παραπάνω από επισφαλές, καθώς η υποχρεωτική ετεροσεξουαλική νόρμα παράγει επιβεβλημένες από το κράτος πράξεις τρόμου εναντίον των ομοφυλόφιλων γυναικών και ανδρών.3    Ο πρόεδρος της Ζιμπάμπουε Robert Mugabe ανακοίνωσε το Φεβρουάριο του 2002 ότι σε περίπτωση επανεκλογής του, θα φυλάκιζε όλους τους ομοφυλόφιλους της χώρας. Ο Mugabe δήλωσε πως οι ομοφυλόφιλοι είναι «κατώτεροι κι απ’ τα σκυλιά και τα γουρούνια», καθώς τουλάχιστον τα τελευταία μπορούν να διακρίνουν τις διαφορές μεταξύ των φύλων. Ο πρόεδρος επανειλημμένα κάλεσε τους φυλάρχους να αναλάβουν δράση κατά της ομοφυλοφιλίας, «η οποία ποτέ δεν θα έπρεπε να επιτραπεί στη Ζιμπάμπουε»: «Εμείς, ως ηγέτες θα έπρεπε να πολεμήσουμε ενάντια σε τέτοιες δυτικές πρακτικές και να σεβόμαστε την κουλτούρα μας». Ο Mugabe υπέθεσε πως η ομοφυλοφιλία είναι «μη αφρικανική» κι αποτελεί φαινόμενο της δυτικής παρακμής.4 Αλλά ο πρόεδρος της Ζιμπάμπουε είναι μονάχα ένα από τα παραδείγματα μιας ολόκληρης τάσης που έχει εξαπλωθεί σε έναν αριθμό κρατών σε όλη την υφήλιο. Λίγο αργότερα, δημοσιογράφοι θα ανέφεραν πως στην Ουγκάντα ο πρόεδρος Yoweri Museveni διέταξε τη σύλληψη και τη δίκη όλων των gay και των λεσβιών με αφορμή ένα γάμο που τελέστηκε μεταξύ δύο gay. Ο υπουργός ασφάλειας απαίτησε, δε, το λιθοβολισμό τους. Η παράγραφος 140 του ποινικού κώδικα επιβάλλει ισόβια κάθειρξη για σεξουαλικές «παρά φύση» πρακτικές.5 Στη Ναμίμπια, ο πρόεδρος Sam Nujoma ισχυρίστηκε τον Απρίλη του 2001 ότι η ομοφυλοφιλία είναι ενάντια στη θέληση του Θεού και «έργο του διαβόλου». Σύμφωνα με τον Nujoma, ολόκληρο το έθνος πρέπει να καταδικάσει τους gay και τις λεσβίες.6 Μπροστά σε ένα κοινό αποφοίτων της αστυνομικής ακαδημίας, ο υπουργός εσωτερικών απηύθυνε κάλεσμα για την εξόντωση των gay και των λεσβιών της Ναμίμπια.7 Ένας ηγετικός αξιωματούχος της κυβέρνησης έγραψε μάλιστα ένα φυλλάδιο στο οποίο ενσωμάτωνε μεθόδους για τη θεραπεία των ομοφυλόφιλων μέσα από το πριόνισμα του κρανίου τους και την πλύση του εγκεφάλου τους με ένα χημικό διάλυμα.8 Τέλος, υπάρχει κι αυτό το παράδειγμα από την Καραϊβική. Σε μια αναφορά της 20ης Οκτώβρη του 2002, ο Observer περιγράφει την πικρή καθημερινότητα των gay της Τζαμάϊκα μέσα από το παράδειγμα ενός 26χρονου άντρα με το όνομα David. Την προηγούμενη εβδομάδα ο David είχε καταφέρει να πάρει άσυλο στη Μεγάλη Βρετανία λόγω της ομοφοβίας που αντιμετώπιζε στο νησί της Καραϊβικής, ομοφοβία η οποία έφτανε σε μέγεθος απειλητικό για τη ζωή του. Οι πολυάριθμες πληγές στο σώμα του από ματσέτες, μαχαίρια, κλομπ το μαρτυρούσαν. Ήταν πολλές φορές που ο David τη γλίτωσε τελευταία στιγμή από το θάνατο. Μια φορά, κι όταν απεγνωσμένα ζητούσε ιατρική φροντίδα, αφού είχε δεχτεί επίθεση στην gay περιοχή του Kingston, την πρωτεύουσα της Τζαμάϊκα, δύο οδηγοί ταξί αρνήθηκαν να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο. Φοβήθηκαν κι οι ίδιοι μήπως χαρακτηριστούν «πούστηδες» ή «ντιντήδες». Στο πιο αιματηρό, λοιπόν, σκηνικό που αντιμετώπισε ο David έπρεπε μόνος του να συρθεί για ένα μίλι μέχρι να φτάσει στο νοσοκομείο. Εκεί, επινόησε μια ιστορία ότι τον λήστεψαν για να μην του αρνηθούν την περίθαλψη οι γιατροί.9 Δεδομένου κι αυτού του βάναυσου παραδείγματος, μήπως είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε την αψεγάδιαστη ανωτερότητα της ‘ιμπεριαλιστικής’ Δύσης στα ζητήματα που αφορούν στα ατομικά δικαιώματα και τη σεξουαλική ανεκτικότητα; Δεν είναι απλά αλήθεια πως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη αποτελούν τις εγγυήτριες δυνάμεις των αστικών ελευθεριών παγκοσμίως; Σε όσα θα πω στη συνέχεια, θέλω να σας δώσω μερικά επιχειρήματα για το γιατί αυτή η άποψη, τουλάχιστον από μια μακροσκοπική οπτική, είναι θεμελιωδώς προβληματική. Γιατί, ιστορικά, ήταν η Δύση η ίδια που ενέπνευσε με το δικό της παράδειγμα αυτές τις ετεροκανονιστικές σχέσεις βίας. Οδοιπορικό από τη Γη της Ανωμαλίας Όλως περιέργως, όχι πολύ παλιότερα από σήμερα, η «Ανατολή» εξυπηρετούσε ακόμα σα μια οθόνη προβολής για τις ομοερωτικές φαντασιώσεις των Ευρωπαίων μποέμ. Αμέτρητοι συγγραφείς και καλλιτέχνες όπως ο Αντρέ Ζιντ, ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Έντουαρντ Μ. Φόστερ και ο Ζαν Ζενέ, φεύγοντας από την ομοφοβική Ευρώπη, επισκέπτονταν τακτικά στον 19ο και τον 20ο αιώνα την Αλγερία, το Μαρόκο, την Αίγυπτο και διάφορες άλλες αραβικές χώρες,10 όπου οι ομόφυλο σεξ υπήρχε κι όχι μόνο δεν αντιμετωπιζόταν με διακρίσεις ή οποιαδήποτε γκετοποίηση μιας κάποιας υποκουλτούρας ως επιπρόσθετο αποτέλεσμα του άκαμπτου διαχωρισμού των φύλων, αλλά μάλλον το συναντούσε κανείς σε κάθε γωνιά της χώρας. Για παράδειγμα, σε ένα γράμμα προς τον φίλο του Louis Bouilhet, με ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1850, ο Γκουστάβ Φλωμπέρ σημειώνει σε σχέση με τον αντρικό ‘σοδομισμό’: «Εδώ είναι ευρέως αποδεκτό […] και μιλούν για αυτό παντού. Και σε ένα τραπέζι ξενοδοχείου ακόμα. Καμιά φορά μπαίνεις στη διαδικασία να το αρνηθείς αλλά μετά όλοι σε πειράζουνε και τελικά καταλήγεις να το ομολογήσεις».11 Ο συγγραφέας και «αλήτης» Ζαν Ζενέ παρομοίως είχε τις δικές του εμπειρίες το 1928 στα 18 του χρόνια ως Γάλλος στρατιώτης στη Συρία. Εκεί βίωσε την πρώτη του σχέση με έναν 16χρονο κουρέα. Αυτό που εντυπωσίασε τον Ζενέ ήταν η στοργική, πειρακτική συμπεριφορά των Σύρων σε σχέση με το ρομάντζο του. Λέει: «Όλοι, στο δρόμο τουλάχιστον, όλοι το γνώριζαν ότι ήμουν ερωτευμένος μαζί του και γελούσαν, ε, οι άντρες βασικά, οι γυναίκες φορούσαν τα πέπλα και δεν τις έβλεπες ποτέ… αλλά τα άλλα αγόρια, οι νέοι και οι μεγαλύτεροι, επίσης, μου χαμογελούσαν και έκαναν αστεία για αυτό. Μου ‘λεγαν ‘Λοιπόν, προχώρα το μαζί του’».12 Στην Ευρώπη, στην πραγματικότητα, επιδεικνυόταν αποστροφή απέναντι σε τέτοιες ελευθερίες. Για αυτό ο πρώην μηχανικός του γαλλικού ναυτικού Charles Sonnini παραπονιόταν σε ένα οδοιπορικό του από τα τέλη του 18ου αιώνα: Το πάθος κόντρα στη φύση […] συνιστά τη χαρά ή για να χρησιμοποιήσω έναν δικαιότερο όρο, την ατιμία των Αιγυπτίων. Δεν είναι για τις γυναίκες που συνθέτουν τα ερωτιάρικα ποιηματάκια τους: δεν είναι για αυτές οι πολυτέλειες με τα τρυφερά χάδια. Τελείως διαφορετικά πράγματα τους ανάβουν. […] Αυτή η τρομερή διαφθορά η οποία δεν είναι καθόλου άγνωστη και για τα γυαλισμένης ηθικής έθνη, είναι εν γένει διάχυτη σε όλη την Αίγυπτο: οι πλούσιοι και οι φτωχοί μολύνθηκαν εξίσου απ’ αυτήν.13 Ο John Hindley, από πλευράς του, ενημερώνει το αγγλικό αναγνωστικό κοινό για την περσική ποίηση του 1800 που μετέφρασε λέγοντας πως «το αηδιαστικό αντικείμενο» αυτών των ερωτικών ποιημάτων έχει εσκεμμένα εκθηλυνθεί από τον ίδιο «για λόγους αρκετά προφανείς για να χρειαστεί να απολογηθεί για αυτό».14 Τέτοιες εκπληκτικές παρεμβάσεις από τους Ευρωπαίους μεταφραστές δεν παρέμεναν κρυφές από τους Άραβες επισκέπτες, όπως ο Αιγύπτιος μελετητής Rifāʿa aṭ-Ṭahṭāwī, ο οποίος σημείωνε στο ημερολόγιο του ταξιδιού του στο Παρίσι, δημοσιευμένο το 1834, πως «στη γαλλική γλώσσα, ένας άντρας δεν μπορεί να πει: Αγαπώ ένα αγόρι (ghulām), γιατί αυτό θα ήταν απαράδεκτο και θα προκαλούσε αμηχανία, οπότε αν κάποιος τους μεταφράζει ένα από τα δικά μας βιβλία το αποφεύγει αυτό αλλάζοντας τη σύνταξη, άρα στη μετάφραση γίνεται: Αγαπώ ένα κορίτσι (ghulāmah) ή ένα πρόσωπο (dhātan)».15 Ο Βρετανός οριενταλιστής και μελετητής της Αφρικής Richard F Burton, ωστόσο, αντιμετωπίζει το πρόβλημα ευθέως στη δεκάτομη μετάφραση των Χιλίων και μία Αραβικών Νυκτών του 1885/86, η οποία εκδόθηκε ιδιωτικά και αποκλειστικά για συνδρομητές του Burton Club. Σε λιγότερες από 50 σελίδες αναπτύσσει τη δική του θεωρία για το ζήτημα το οποίο είναι «εντελώς απεχθές στους Άγγλους αναγνώστες, ακόμα και τους λιγότερο σεμνότυφους» αλλά η συζήτηση του οποίου θέματος είναι απαραίτητη «αν θέλουμε να παλέψουμε ένα μεγάλο και αναπτυσσόμενο θανάσιμο κακό για το ποσοστό γεννήσεων μας – το στήριγμα της ευημερίας του έθνους».16 Ο Burton, όμως, δεν στόχευε στο Ισλάμ. Μάλλον είδε την Ανατολή ως κομμάτι μιας «Σοταδικής Ζώνης» [ΣτΜ: όρος από το βιβλίο του Burton], μια γεωγραφικής δηλαδή ζώνης που εκτεινόταν από τη Μικρά Ασία, τη Μεσοποταμία, την Περσία, το Αφγανιστάν και τα μη ινδουιστικά μέρη της Ινδίας μέχρι την Κίνα, την Ιαπωνία και τελικά την Κεντρική Αμερική. Το κλίμα σε αυτή τη ζώνη υποτίθεται συνεισφέρει «σε μια ανάμειξη αρρενωπών και θηλυκών ταπεραμέντων», οπότε οι άντρες είναι τόσο ενεργοί όσο και παθητικοί κι η γυναίκα αποτελεί ‘λεσβία’ [tribade, από το τρίβω].17 Άρα, «αυτό που οι γείτονες μας λένε το πάθος κόντρα στη φύση»18 είναι «δημοφιλές και ενδημικό» εκεί και «το πολύ να θεωρείται μικροπταίσμα», ενώ οι φυλές στα βόρεια και νότια των περιοχών που αναφέρθηκαν εδώ, το ασκούν μεταξύ φίλων, όμως μονάχα σποραδικά κι εν μέσω ντροπής.19 Ως οριενταλιστής, ο Burton είναι βέβαιος πως το Κοράνι απαγορεύει «αυτή την παθολογική αγάπη». Αλλά «ούτε ο Χριστιανισμός ούτε το Ισλάμ μπορούν να επιφέρουν αλλαγή προς το καλύτερο».20 Όλα αυτά είναι αδύνατον να συνεισφέρουν σε μια αντιστροφή των συμπεριφορών απέναντι στην ‘ομοφυλοφιλία’ στις περσικές και αραβικές χώρες μόνο και μόνο εξαιτίας των ενδογενών παραγόντων. Αυτό που μάλλον ο Burton ήδη γνώριζε ήταν ότι οι αλλαγές στις συμπεριφορές που συναντούσε στις πάνω από 40 χρόνια επαφές που είχε ο ίδιος με τον ισλαμικό κόσμο θα μπορούσαν να αποδοθούν στην ηθική επιρροή ανθρώπων σαν και του λόγου του: Στη σημερινή εποχή η εκτεταμένη επαφή με Ευρωπαίους έχει παράγει όχι έναν μετασχηματισμό αλλά σίγουρα μια επιφυλακτικότητα στις ανώτερες τάξεις: παραμένουν όσο φαύλες ήταν πάντοτε, αλλά πλέον δεν ενδιαφέρονται να επιδείξουν τις φαυλότητες τους στα μάτια των ξένων που τους κοροϊδεύουν.21 Το ότι κάτι τέτοιο αντιστοιχούσε πλήρως στην πραγματικότητα φαίνεται και από την παρόμοια αντίληψη του μεγάλου Οθωμανού νομομαθή και μεταρρυθμιστή ηγέτη Ahmed Cevdet Pasa (πέθανε το 1895), ο οποίος στην περίοδο μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο, στα τέλη της δεκαετίας του 1850, παρατήρησε μια αλλαγή στην ηθική σε ότι αφορά το γεγονός ότι «η πασίγνωστη αγάπη για σχέσεις με νεαρούς άντρες στην Ισταμπούλ μεταφέρθηκε προς τις νεαρές γυναίκες ως κάτι το φυσικό».22 Κανείς στις ανώτερες τάξεις [kübera] δεν διατήρησε την αγάπη του για τα αγόρια, ούτε ο Kāmil ούτε ο Āli Paşa κι οι συνοδείες τους. Αντιμέτωπος με την αποδοκιμασία των ξένων, ακόμη κι ο Αλή Πασάς έκανε μια απρόθυμη προσπάθεια να κρύψει την παιδεραστία του.23 Παρόμοιες παρατηρήσεις γίνονταν από μια σειρά δυτικών παρατηρητών μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σε άλλες χώρες. Ενώ ο Marc Oraison, για παράδειγμα, ανέφερε πως ακόμα και τον καιρό που πέρασε ως γιατρός στη Fes, το 1952, οι Μαροκινοί φοιτητές διατηρούσαν ανοιχτά ομοφυλοφιλικές σχέσεις,24 οι Ihsan και Brigitta al-Issa έγραψαν το 1969 σε ένα διεθνές ψυχιατρικό περιοδικό πως «η προηγούμενη σχεδόν πλήρης αποδοχή των ομοφυλοφιλικών πρακτικών» διερχόταν «κάποια αλλαγή» μεταξύ των Ιρακινών φοιτητών που συμμετείχαν στην έρευνα.25 Τελικά, ο Charles Lindholm σημείωνε στα 1982 σχετικά με το βόρειο Πακιστάν: «Οι ομοερωτικές σχέσεις ήταν πολύ συνηθέστερες μια γενιά παλιότερα από ότι είναι σήμερα, καθώς η δυτική επιρροή έχει φέρει μια αίσθηση ντροπής γύρω από την ομοφυλοφιλία, τουλάχιστον μεταξύ των πιο μορφωμένων».26 Αυτή η τάση ισχυροποιείται από την αυξανόμενη δημόσια αντίληψη των ομοφυλόφιλων ως μιας μειοψηφίας, μια αντίληψη η οποία κατατάσσει τον ομόφυλο έρωτα ως έναν «παρεκκλίνοντα» τρόπο συμπεριφοράς. Ούτε εδώ μα ούτε και στον ισλαμικό κόσμο επιθυμούν πλέον οι άνθρωποι να ταυτίζονται με αυτή τη στιγματισμένη ομάδα, η οποία όλο και περισσότερο συνδέεται με την αμφισβήτηση του έμφυλου ρόλου του καθενός. Οι άνθρωποι προτιμούν να ζουν χωρίς στα μάτια των άλλων να σχετίζονται με την ομοφυλοφιλία. Τα συναισθήματα της ακραίας αμηχανίας για τη δυτική αναπαράσταση των ομοφυλόφιλων ως διακριτής απομονωμένης ομάδας, ικανής να προκαλεί τις αραβικές χώρες, απεικονίζονται και σε ένα οδοιπορικό ενός διάσημου Αιγύπτιου αρθρογράφου, του Fami Huwaidi στις 30 Ιουλίου του 2002 στην καθημερινή εφημερίδα al-Ahram. Ο Huwaidi συμμετείχε σε ένα συνέδριο του σοσιαλδημοκρατικού ιδρύματος Friedrich Ebert στο Βερολίνο, το οποίο έτυχε να συμπέσει χρονικά με την ημέρα της παρέλαση της ‘Οδού Christopher’. Μπροστά από το ξενοδοχείο του στο Kurfürstendamm, ο Huwaidi είδε την πορεία μισού εκατομμυρίου λεσβιών και gay: Δεν είχα δει ποτέ αυτό τον τύπο ανθρώπων προηγουμένως και ξεκίνησα να παρατηρώ όσους περνούσαν ώστε να έχω καλύτερη εικόνα […] Πρόσεξα μια ομάδα φωτογράφων και τηλεοπτικών συνεργείων που είχαν έρθει να καλύψουν την παρέλαση και να καταγράψουν τα γεγονότα. Ενοχλήθηκα από τη σκέψη ότι η εικόνα μου θα μπορούσε να βρεθεί μέσα στο πλήθος, ενώ ήμουν στο πεζοδρόμιο, μια αίσθηση που δεν μου προκάλεσε φόβο αλλά μάλλον ένιωσα άβολα. Αλλά ηρέμησα – λιγάκι – αφού δόξα το Θεό, η γυναίκα μου βρισκόταν δίπλα μου, οπότε θα έπρεπε να συμπεράνει κανείς την αθωότητά μου. Ο Θεός να μας δίνει δύναμη και να μας προστατεύει από τις ψευδείς κατηγορίες!27 Αυτό το απόσπασμα αποκαλύπτει το βαθμό στον οποίο ο φόβος της κατηγορίας περί ομοφυλοφιλίας έχει ήδη διαδοθεί στην Αίγυπτο. Παράδοξο του αποσπάσματος, ωστόσο, αποτελεί το γεγονός ότι οι ομοφυλόφιλοι εμφανίζονται να αναπαρίστανται στην ουσία ως κάτι τελείως ξένο κι άγνωστο, αλλά την ίδια στιγμή η δραστηριότητά τους αναπαρίσταται ως κάτι βαθιά οικείο το οποίο μπορεί να αποδοθεί με κάποια ευλογοφάνεια στον καθένα, ακόμη και σε έναν παντρεμένο. Με μια ανάσα ο Huwaidi αποκηρύσσει την ομοφυλοφιλία ως ένα αμιγώς δυτικό φαινόμενο και γυρεύει προστασία από τις – προφανώς όχι τελείως αβάσιμες – κατηγορίες εναντίον του εαυτού του και των αναγνωστών του. Η συγκεκριμένη απόσταση που ο Huwaidi άγχεται να πάρει από τους «ανώμαλους», για παράδειγμα συγκρίνοντάς τους με ζώα,28 οφείλεται και στη συγκεκριμένη οικειότητα που συνδέει τη στιγματισμένη ύπαρξή τους με τις πράξεις του καθενός. Ίσως για αυτό το λόγο μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τις αλλόκοτες διαστάσεις που παίρνει η δίωξη των ομοφυλόφιλων σε χώρες όπου η εισαγωγή του διπόλου ‘ομο-/ετερο-’ είναι πιο πρόσφατη ή και η πιο πρόσφατη από οπουδήποτε αλλού. Δεν είναι ακριβώς αυτές οι χώρες όπου πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή δύναμη για τη διάλυση της ομοφυλόφιλης μειονότητας; Η ψυχική εργασία και μόνο που χρειάζεται να δαπανηθεί για την εξωτερίκευση του εσωτερικού, την οποία ο Φρόυντ ονομάζει προβολή, παίρνει το χαρακτήρα της μανίας. Έτσι, σε μια δίκη άνευ προηγουμένου μέχρι σήμερα, εναντίον 52 Αιγυπτίων υπόπτων ως gay που συνελήφθησαν το 2001 στο Queen Boat, μια διάσημη ντισκοτέκ στο Νείλο, 21 από τα άτομα καταδικάστηκαν σε τριών ετών φυλάκιση ο καθένας για «κραιπάλη καθ’ έξιν». Τα ΜΜΕ είδαν στον κύκλο της ντίσκο μια σατανική σέχτα επί τω έργω. Την επομένη των μαζικών συλλήψεων η al-Ahram η οποία είναι κοντινή στην κυβέρνηση εφημερίδα ανέφερε ότι «οι προσκυνητές του διαβόλου» είχαν αποπειραθεί «να κερδίσουν νέα μέλη για τη θρησκεία τους». Οι διαδηλώσεις από ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εξωτερικό σχολιάστηκαν στην Αιγυπτιακή εβδομαδιαία εφημερίδα al-Usbu'a ως εξής: «Οι ανώμαλοι του κόσμου εξαπολύουν έναν ανηλεή πόλεμο ενάντια στην Αίγυπτο!» Ή εφημερίδα Hadith al-Medina εξακρίβωσε ότι οι υποστηρικτές των «ανώμαλων» δούλευαν με όλες τους τις δυνάμεις προς την «καταστροφή του συστήματος αξιών» που θεμελιώνει την αιγυπτιακή κοινωνία και αποτελούσαν μέρος της στρατηγικής της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Πολλούς μήνες πριν, η Ruz al-Yussif είχε διαδώσει λεπτομέρειες για την υποτιθέμενη αυτή συνωμοσία, σύμφωνα με την οποία οι ομοφυλόφιλοι οι οποίοι «αποτελούν δύναμη τόσο μεγάλη μέσα στις ΗΠΑ ώστε να μπορούν να επηρεάσουν τις πρόσφατες εκλογές» συναποτελούν με τους μάρτυρες του Ιεχωβά μέρος ενός δικτύου εβραϊκών συνωμοσιών που στοχεύουν «στη διάλυση των κοινωνιών, σπέρνοντας την αμφισβήτηση προς τις θρησκείες και την ανασφάλεια».29 Ο μετασχηματισμός των ερωτικών σχέσεων μεταξύ των αντρών από ένα σύστημα φιλίας σε ένα σύστημα ομοφυλοφιλίας αλλάζει τη ζωή με απειλητικό τρόπο. Σημαδεύει την πανικόβλητη έναρξη διακρίσεων των ανθρώπων με βάση το σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Συνδεδεμένη με αυτό είναι η υποχρέωση να ασκούμε μια «ερμηνευτική της επιθυμίας»30  σε σχέση με τη σεξουαλική δραστηριότητα του καθενός και, αν χρειαστεί, να ομολογήσουμε: «Είμαι διαφορετικός». Η ενοχή και η αμυντική διάθεση, η διακοπή των επαφών και η προβολή είναι αντιδράσεις που χρησιμοποιούνται για να εξηγήσουν το τρομοκρατικό κλίμα των κατηγοριών και δρακόντιων τιμωριών. Αλλά το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας η οποία παίζεται στο επίπεδο των υπερβατικών μορφών της σκέψης, παραμένει ανεξήγητο για τον πρακτικό λόγο ο οποίος κυρίως σχετίζεται με τις συγκεκριμένες πράξεις. Για τον πρακτικό λόγο, λοιπόν, όλο αυτό εμφανίζεται ως μηχανορραφία των «σατανικών προσκυνητών». Για άλλη μια φορά είναι οι Εβραίοι οι οποίοι εξυπηρετούν – μαζί με τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες, τις δυτικές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις οργανώσεις των ομοφυλόφιλων – ως απαίσιοι ενορχηστρωτές της κάθε μαριονέτας. Στην Ευρώπη οι Εβραίοι έχουν ήδη καταστεί υπεύθυνοι για τη σεξουαλική υποβάθμιση «της ηθικής της εθνικής κοινότητας» από το ξεκίνημα του 20ου αιώνα.31 Ωστόσο, όπως το προαναφερθέν αποτέλεσμα του ιστορικού αυτού μετασχηματισμού είναι ανεξήγητο για τους τοπικούς παρατηρητές στην Αίγυπτο, τα γεγονότα στον αραβικό-ισλαμικό κόσμο είναι, για το δυτικό μάτι, επίσης μόνον προσβάσιμα στη βάση μιας προοπτικής που φυσικοποιεί τις ταυτοτικές μορφές της σκέψης με έναν τρόπο που εκθέτει τη δική μας ανωτερότητα, κάτι που τελικά είναι ρατσιστικό. Αυτό είναι ευδιάκριτο όταν αυτοί οι λόγοι αναφέρονται σε χώρες  εκτός της Ευρώπης, στις οποίες η ύπαρξη λεσβιών και gay θεωρείται δεδομένη ασυζητητί. Έτσι, ένα γερμανικό περιοδικό του χώρου γράφει σε σχέση με την Αίγυπτο: «Τουλάχιστον εμείς οι πούστηδες της πολιτισμένης Δύσης επιθυμούμε να κρατήσουμε πρόσωπο αλλά και εμφατικές αποστάσεις από τις αβίωτες συνθήκες απ’ τις οποίες υποφέρουν οι αδερφές μας στην Αίγυπτο».32 Το να μιλάς για τις αδερφές της Αιγύπτου προϋποθέτει να μιλάς για τη σκέψης του καθενός στη χώρα του Νείλου, χωρίς περαιτέρω να την προβληματοποιείς. Το ότι ο εαυτός του καθενός αποτελεί παράγωγο μιας συγκεκριμένης επιστημολογικής τάξης33 περνάει απαρατήρητο από τους «πολιτισμένους πούστηδες της Δύσης». Κι ο συγγραφέας υποσυνείδητα αποκηρύσσει άλλες μορφές ομόφυλης έλξης: «Μόλις δύο άντρες στο Ισλάμ περπατήσουν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου στο δρόμο, αυτό παίρνει ένα διαφορετικό νόημα. Αυτή είναι μια έκφραση φιλίας … τι να κάνουμε, διαφορετικές χώρες, διαφορετικά έθιμα».34 Εδώ, συναντούμε μια ενδεικτική έλλειψη κατανόησης να παράγεται απέναντι στη «φιλία ως τρόπο ζωής»35 (Foucault), η οποία στην τελική συνιστά σε πολλές μη-ευρωπαϊκές χώρες την κυρίαρχη εναλλακτική στο δυτικό μοντέλο ταυτότητας. Παράλληλα, η διαφορά σβήνεται σαν πολιτισμική, με τη βοήθεια της οποίας η Αίγυπτος ή η «Ανατολή» κατασκευάζεται ως Άλλος. Τον συγγραφέα αυτόν τον οποίο συνήθως τον νοιάζει πόσο άθικτοι θα παραμείνουν οι gay τουρίστες της Γερμανίας παρά η κατάσταση των ντόπιων εκεί, προδίδει μια ευρέως διαδεδομένη άγνοια της δυτικής κουλτούρας σε σχέση με τα μη-ταυτοτικά μοντέλα «ομοφυλοφιλίας». Τέτοια μοντέλα απλώς δεν γίνονται αντιληπτά: το παίζουν τυφλοί. Οι «ασυνήθιστες σχέσεις στοργικότητας» των στρατιωτών της αφγανικής βόρειας συμμαχίας κατά τη διάρκεια της πορείας τους προς την Κανταχάρ γίνονται λοιπόν αντιληπτές ως απλή παραξενιά. «Κοιμούνται μαζί σε ένα σλιπινγκ μπαγκ και τραγουδούν ποιήματα ο ένας στο αυτί του άλλου», ανακαλεί ο φωτογράφος Thomas Dworzak από το Μόναχο με δυσπιστία τις εμπειρίες του από το αφγανικό μέτωπο. «Δεν ξέρω αν αυτό είναι ομοφυλοφιλία με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου». Όπως και να ‘χει, ένας ξένος δημοσιογράφος εκνευρίστηκε όταν ένας Αφγανός στρατιώτης του ακούμπησε τον καβάλο κι εκείνος θέλησε να δείρει όλους τους μουτζαχεντίν.36 Στον The Scotsman της 24ης Μαΐου του 2002, από την άλλη, διαβάζουμε στο σχετικό ρεπορτάζ για την αποστολή των Βασιλικών Πεζοναυτών στα αφγανικά βουνά: «Οι σκληροτράχηλες μονάδες, με τα πρόσωπα τους καλυμμένα με καμουφλάζ και πάνοπλες, φορτωμένες με πομπούς και σφαίρες, αντιμετώπισαν Αφγανούς οι οποίοι θέλησαν να χαϊδέψουν τα μαλλιά τους». Ο δεκανέας Paul Richard φέρεται να λέει: «Ήταν μια κόλαση. Σε κάθε χωριό που μας έστελναν, υπήρχε μια ομάδα αντρών που φορούσαν μεικ απ κι έρχονταν καταπάνω μας χαϊδεύοντας τα μαλλιά και τα μάγουλα μας και κάνοντας ήχους φιλιών». Οι Αφγανοί άντρες είναι «πιο τρομακτικοί από την Αλ Κάιντα» σύμφωνα με τον πεζοναύτη James Fletcher. «Χεράκι-χεράκι αλωνίζουν το χωριό.»37 Ο Philip Smucker οργανώνει το ρεπορτάζ του για την Sydney Morning Herald στις 22 Ιούνη του 2002 με έναν παρόμοιο αισθησιακό τρόπο: «Οι Πεζοναύτες του Στέμματος και ο Gay Πολέμαρχος». Γράφει λοιπόν ο Smucker για τον Malim Jan, πρώην διοικητή των Ταλιμπάν και πλέον προσληφθέντα από τον αμερικάνικο στρατό για να περιπολεί τα σύνορα με το Πακιστάν: Παραδέχεται ότι έχει δύο γυναίκες και «μερικά αγόρια για φίλους» και πως τώρα άρχισαν να του αρέσουν και οι βασιλικοί πεζοναύτες που επισκέφτηκαν το στρατόπεδο του. «Πολύ ωραία αγόρια, πολύ καθαροί, ξυρισμένοι και ομορφότεροι από ότι οι αμερικάνικες ειδικές δυνάμεις», λέει για τους πεζοναύτες την ώρα που οι δικοί του πολεμιστές – στους οποίους αναφέρεται ως «όμορφα νεαρά αγόρια» - του χαμογελούν. Ο ταγματάρχης Rich Stephens, ο οποίος ηγείται του ‘τάγματος Zulu’ του ‘Κομάντο 45’ των πεζοναυτών είπε προηγουμένως ότι οι «ασυνήθιστες στοργικές σχέσεις» των Αφγανών αντρών εξέπληξαν τελείως τους άντρες του. Το έθεσε σαν «πιθανή πολιτισμική παρανόηση», αλλά ο διοικητής Jan είπε πως η ομοφυλοφιλία «είναι παράδοση σε αυτά τα βουνά».38 Μόνο η συμπεριφορά των Αφγανών αντρών φαίνεται παράξενη στον Smucker ενώ η συμπεριφορά των ‘Βρετανικών αγοριών’ δεν αναγιγνώσκεται ως έκφραση μιας ευρωπαϊκής παράδοσης αλλά μάλλον ως οικουμενική νόρμα. Την ίδια στιγμή, η ‘ξένη παράδοση’ των Αφγανών αναφέρεται μέσα σε ένα οικείο πεδίο γνώσης, μέσα στο οποίο παίρνει την ταμπέλα της ‘ομοφυλοφιλίας’ κι ο πολέμαρχος Malim Jan αναφέρεται ως ‘gay’. Το τι λέει ο Jan για τον εαυτό του, ποιες λέξεις χρησιμοποιεί για να το κάνει αυτό και σε τι γλώσσα εκφράζεται, παραμένει τελείως άγνωστο. Συμβολή σε μια κριτική της ΠολιτισμικότηταςΗ πολιτισμικοποίηση των διώξεων των ομοφυλόφιλων ως μια ‘παραξενιά’ του ισλαμικού κόσμου έχει πολύ πρακτικά αποτελέσματα για τους Άραβες και Τούρκους μετανάστες στη Γερμανία, στο βαθμό που η εικόνα των χωρών καταγωγής τους προβάλλεται πάνω τους. Παράλληλα, η κυρίαρχη αντίληψη είναι ότι οι νεολαίοι τουρκικής καταγωγής ζουν στη Γερμανία σύμφωνα με τελείως διαφορετικούς πολιτισμικούς κανόνες από αυτούς με τους οποίους ζούνε οι Γερμανοί συνομήλικοι τους. Έτσι, ο Alexander Zinn του Lesben- und Schwulenverband in Deutschland (Λεσβιακή και Gay Συμμαχία στη Γερμανία – LSVD) γράφει στη διδακτορική του θέση με τίτλο ‘Ειδική Συζήτηση για την Κατασκευή μιας Συνάντησης και ενός Κέντρου Πληροφόρησης για τους Gay, τις Λεσβίες και τους Μετανάστες’ πως «ιδιαίτερα οι νεολαίοι από τις ισλαμικές χώρες […] στη βάση των πολιτισμικών και θρησκευτικών τους πιστεύω» έχουν δυσκολία «στην αναγνώριση ως ισότιμου του ομοφυλόφιλου τρόπου ζωής»39 Αυτή η δήλωση βασίζεται κυρίως πάνω στις αναφορές της Γραμμής Βοήθειας για Αναφορές Επιθέσεων σε Gay στο Βερολίνο, η οποία καταγράφει μια αυξημένη συμμετοχή των «ξένων» νεολαίων στις ομοφοβικές πράξεις βίας. Άλλες, συχνά προφανείς, εξηγήσεις για το γιατί συμβαίνει αυτό το φαινόμενο, αγνοούνται τελείως. Έτσι οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς στερεοτυπικά αναγνωρίζονται ως «ξένοι» παρόλο που εδώ και καιρό κατέχουν γερμανικά διαβατήρια. Και μόνο για αυτό το λόγο, όμως, η σύγκριση των επίσημων στοιχείων για τους «ξένους» τα οποία λαμβάνονται μέσω μιας εθνικά προσανατολισμένης υποκειμενικής καταγραφής και κατηγοριοποίησης για τους δράστες είναι εξαιρετικά αποπροσανατολιστικά. Εξάλλου, είναι συχνότερο το φαινόμενο να απαγγέλλονται κατηγορίες στους μετανάστες ενώ στο δικαστήριο είναι σύνηθες ότι σπάνια επιβεβαιώνονται.40 Επιπλέον παράγοντες συνιστούν ο χαμηλότερος μέσος όρος ηλικίας και η μεγαλύτερη παρουσία στις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις – κι οι δύο αυτοί παράγοντες συνδέονται άμεσα με την τέλεση βίαιων πράξεων. Τέλος, τέτοιες στατιστικές διεξάγονται με κάποιο συνήθως πολιτικό στόχο υπόψη, όπως π.χ. την υπογράμμιση της αναγκαιότητας χρηματοδότησης μιας Γραμμής Βοήθειας για Αναφορές Επιθέσεων στους gay με δημόσια κονδύλια.41 Τονίζεται, λοιπόν, ο σεξουαλικός προσανατολισμός των θυμάτων κι όχι το κίνητρο του δράστη ο οποίος μπορεί να ενδιαφέρεται ‘μόνον’ για να κλέψει έναν χαρτοφύλακα και να μην κινητοποιείται από μίσος προς τους gay ή να μην τρέφει μίσος αλλά να ελπίζει να συναντήσει λιγότερη αντίσταση. Ενώ παράλληλα οι «ξένοι» νεολαίοι κυριαρχούν σε τέτοια εγκλήματα οικονομικών κινήτρων ως αποτέλεσμα της φτώχιας μέσα στην οποία ζούνε, οι δράστες που αναγνωρίζονται ως «Γερμανοί» είναι αυτοί που ηγούνται της στατιστικής, όπως έχει δείξει κι ο Christoph Ahlers,42 στην περίπτωση των ομοφοβικών εγκλημάτων μίσους. Αλλά ακόμη και οι απλούστερες δημογραφικές σκέψεις αγνοούνται από τους σοβαρούς στατιστικολόγους. «Οι εστίες του gay χώρου (Schönenberg, Charlottenburg, Kreuzberg)», μας λέει ο Tjark Kunstreich, «είναι επίσης οι γειτονιές όπου κατοικούν οι περισσότεροι μετανάστες του Βερολίνου». Σε μια συζήτηση με τον B Finke, «τον διευθυντή της Γραμμής Βοήθειας για Αναφορές Επιθέσεων στους Gay, μου ανέφερε κι αυτούς τους παράγοντες αλλά δεν τους ενσωμάτωσε στην ετήσια του αναφορά».43 Οπότε, μήπως αυτή είναι μια περίπτωση συνειδητής απόκρυψης ώστε να κατασκευαστεί η εικόνα των μεταναστών ως του δημοσίου κινδύνου νούμερο ένα; Τουλάχιστον αυτό ερμηνεύει πως γίνεται ο Tjark Kunstreich: είναι ξεκάθαρο «πως η γενική, αποπροσωποιημένη ομοφοβία, στην οποία είναι δύσκολο να επιτεθούμε, προβάλλεται πάνω σε μια συγκεκριμένη ομάδα κι έτσι ως συγκεκριμενοποιημένη ομοφοβία, αποκτά όνομα και διεύθυνση – ενώ παράλληλα αθωώνεται η πλειοψηφία της κοινωνίας απ’ οποιοδήποτε αίσθημα κακίας.»44 Παρόλα αυτά, κι οι «ξένοι» νεολαίοι αντιδρούν στις απειλές προς τη σεξουαλικότητά τους όχι διαφορετικά απ’ ότι κι οι Γερμανοί: μέσα από το στιγματισμό των ‘Άλλων’ επιτίθενται σε αυτούς που εξωτερικά ενσωματώνουν την απωθημένη τους επιθυμία. Η κατασκευή της ‘πολιτισμικής διαφοράς’ εδώ εξυπηρετεί απλά την απόκρυψη του θεμελιώδη τρόπου λειτουργίας της ομοφοβίας, δηλαδή τη βίαιη απόρριψη της – ίσως λανθάνουσας – ομοσεξουαλικότητας του καθενός μέσα από την προβολή της σε μια μειονότητα.45 Η ομοφοβία των νεολαίων είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένη με το δίπολο της ταυτότητας σε ομο- και ετερο- και δεν μπορεί να καταργηθεί σε μια τέτοια βάση ταυτότητας.46 Ακόμη κι οι πιο επίμονες επικλήσεις για ανοχή απέναντι στον ‘Άλλο’ οι οποίες κατατίθενται στους μαθητές των σχολείων δεν μπορούν να πετύχουν κάτι για να αλλάξουν αυτή τη δομική σχέση. Οι βίαιες αντιδράσεις που απειλούν την επιθυμία του καθενός με έναν κοινωνικό στιγματισμό – ο οποίος είναι πάντοτε στραμμένος προς το λάθος αντικείμενο – ίσως, αν κι αυτό τελικά παραμένει αναπόδεικτο, διαφοροποιούνται μεταξύ των νεολαίων της «ντόπιας» και της «ξένης» καταγωγής. Αλλά πέραν του τονισμού των παραγόντων όπως το ταξικό περιβάλλον που επηρεάζουν την τέλεση των εγκλημάτων, μια τέτοια σκέψη δε βοηθά να ρίξουμε φως σε τίποτα. Αντιθέτως: εμποδίζει να δούμε τους υπόρρητους μηχανισμούς, στο βαθμό που η ομοφοβία σήμερα λανθασμένα αναγνωρίζεται ως έκφραση των ποικίλων πολιτισμικών παραδόσεων, αντί να κατανοείται ως ένα απαραίτητο χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας για να ξεχωρίζει τους ανθρώπους αναλόγως των σεξουαλικών τους ταυτοτήτων. Υποσημειώσεις1  Κατά τη σύντομη περίοδο κυριαρχίας τους, οι Ταλιμπάν εκτέλεσαν δημοσίως τουλάχιστον πέντε ανθρώπους με αυτό τον τρόπο. Βλέπε Paul Varnell, "Helping Islamic Gays," Chicago Free Press, 2 Φεβρουαρίου, 2002. 2  Michelangelo Signorile, "Hate Crimes: Like the Taliban, America's Middle East Allies Tyrannize Gays and Women," Village Voice, 3-9 Οκτώβρη, 2001. 3  Scott Long, A. Widney Brown και Gail Cooper, More Than A Name: State-Sponsored Homophobia and Its Consequences in Southern Africa (New York: HRW and IGLHRC, 2003). 4  R. W. Johnson και Tom Walker, "Mugabe Makes New 'Gay Britain' Attack," London Sunday Times, 19 Μαρτίου, 2000. 5  Amnesty international, "Museveni hetzt gegen Homosexuelle," MERSI, 1η Μαρτίου, 2000. 6  "Namibian President Keeps Up Attacks," The Advocate, 6 Απριλίου, 2001. 7  "Namibian Minister Tells Police to 'Eliminate' Gays," Afrol News, 2 Οκτώβρη, 2000. 8  Laurie Goering, "African Leaders Target Gays as Cause of Continent's Ills," Chicago Tribune, 17 Ιούνη, 2004. 9  Tony Thompson, "Jamaican Gays Flee to Save Their Lives," The Observer, 22 Οκτώβρη, 2002. 10  Βλέπε Joseph Boone, "Vacation Cruises; or, The Homoerotics of Orientalism," στο Postcolonial, Queer: Theoretical Intersections, επιμ. John C. Hawley (Albany: SUNY Press, 2001), 43-78. 11  Gustave Flaubert, Flaubert in Egypt: A Sensibility Tour, trans. and ed. Francis Steegmuller (Chicago: Academy Chicago, 1979), 84. Σχετικά με τα πειράματα «σοδομισμού» του ίδιου του Φλωμπέρ στην Αίγυπτο, βλέπε Jarrod Hayes, Queer Nations: Marginal Sexualities in the Maghreb (Chicago: University of Chicago Press, 2000), 29-31. 12  Jean Genet, The Declared Enemy: Texts and Interviews, ed. Albert Dichy, trans. Jeff Fort (Standford: Stanford University Press, 2004), "Interview with Hubert Fichte," 147. 13  C. S. Sonnini, Travels in Upper and Lower Egypt: Undertaken by order of the old government of France, trans. Henry Hunter, vol. 1 (London: Stockdale, 1807), 251f. 14  John Hindley, Persian Lyrics, or Scattered Poems from the Diwan-i-Hafiz(London: Harding, 1800), 33. 15  Rifāʿah Rāfiʿ al-Ṭahṭāwī, Takhlīṣ al-ibrīz f ī talkhīṣ Bārīz, στο M. ʿAmmārah, ed., al-A'māl al-kāmilah li Rifāʿah Rāfiʿal-Ṭahṭāwī, vol. 2 (Beirut, 1973-81),78. Παρατίθεται μεταφρασμένο στο Khaled El-Rouayheb, Before Homosexuality in the Arab-Islamic World, 1500-1800 (Chicago: University of Chicago Press, 2005), 62.16  Richard F. Burton, "Terminal Essay," στο The Book of The Thousand and a Night, trans. and ed. Richard F. Burton, Vol. 10 (London: Burton Club, 1886), 204.17  Ό. π., 208.18  Ό. π., 204.19  Ό. π., 207.20  Ό. π., 225.21  Ό. π,.22  Ahmed Cevdet Paşa, Maʿrūzāt, ed. Yusuf Halaçoğlu (Istanbul: Çağriı Yayıları, 1980), 9. Παρατίθεται μεταφρασμένο στο Dror Ze'evi, Producing Desire: Changing Sexual Discourse in the Ottoman Middle East, 1500-1900 (Berkeley: University of California Press, 2006), 164. 23 Ό. π. 24  Marc Oraison, La question homosexuelle (Paris: Seuil, 1975), 96. 25  Ihsan al-Issa and Brigitta al-Issa, "Psychiatric Problems in a Developing Country: Iraq," International Journal of Social Psychiatry 16 (1969): 15-24. 26  Charles Lindholm, Generosity and Jealousy: The Swat Pukhtun of Northern Pakistan (New York: Columbia University Press, 1982), 224. Επιπλέον εμπειρικές μελέτες αναφέρονται στο Stephen O. Murray, "The Will Not to Know: Islamic Accomodations of Male Homosexuality," in Islamic Homosexualities: Culture, History, and Literature, ed. Stephen O. Murray and Will Roscoe (New York: New York University Press, 1997), 35f. 27  "Besuch in Berlin: Fahmi Huwaidi über den Christopher Street Day, den Bush-Besuch und die Möllemann-Affäre," trans. MEMRI Deutschland, Special Dispatch, 2 Αυγούστου, 2002. 28  Ο Huwaidi, ο οποίος άκουσε από τρίτους και για κάποια λεγόμενη «παρέλαση του σεξ» στο Βερολίνο (ίσως το Fuck Parade), εκνευρίζεται: «Όταν το άκουσα αυτό, είπα αυτό είναι κάτι που κάνουν τα ζώα επίσης, αν και τα ζώα είναι καλύτερα από τους gay [shudhūdh, βασικά 'μη κανονικούς' - G.K.], καθώς τουλάχιστον δε γνωρίζουμε αν τα ζώα – αρσενικά ή θηλυκά – θα είχαν ποτέ σεξουαλικές σχέσεις με άλλα ζώα του ίδιου φύλου» (Ό. π.). 29  Παρατίθενται όλα στο Götz Nordbruch, "Sexualität als Vehikel der Globalisierung," Gigi 16 (2001), 10-13.30  Michel Foucault, The History of Sexuality, Volume Two: The Use of Pleasure (New York: Vintage, 1990), 5. 31  James Steakley, "Iconography of a Scandal: Political Cartoons and the Eulenburg Affair in Wilhelmin Germany," στο Hidden from History: Reclaiming the Gay and Lesbian Past, ed. Martin Duberman, Martha Vicinus, and George Chauncey, Jr. (New York: Meridian, 1990), 235, 241f., και 248. 32  Jens Brodzinski, "Pack die Badehose wieder aus …!", gay-press.de 3 (2002): 10. 33  Εδώ παίζω με μια σκέψη του Φουκώ. Αυτό που εκείνος θεωρεί δεδομένο για τον «άντρα» ως σύνολο μπορεί με ακόμη καλύτερη δικαιολόγηση να ειπωθεί σχετικά με τον «ομοφυλόφιλο», δηλαδή ότι «αποτελεί μονάχα μια πρόσφατη ανακάλυψη, μια φιγούρα που δεν έχει καν ηλικία δύο αιώνων, μια νέα ρυτίδα στη γνώση μας και η οποία θα εξαφανιστεί ξανά όσο πιο γρήγορα αυτή η γνώση ανακαλύψει μια νέα μορφή», Michel Foucault, The Order of Things: An Archaeology of the Human Sciences, "Preface" (London: Routledge Classics, 2002), xxv.34  Jens Brodzinski, "Pack die Badehose wieder aus …!", 10. 35  Michel Foucault, "Friendship as a Way of life." The Essential Works of Foucault 1954-1984, Volume One - Ethics: Subjectivity and Truth, ed. Paul Rabinow, trans. Robert Hurley (New York: The New Press, 1997). 135-140. 36  "Schwule Taliban," gayforum.de (2003). 37  Chris Stephen, "Startled Marines Find Afghan Men All Made Up to See Them," The Scotsman, 24 Μάη, 2002.38  Philip Smucker, "The Royal Marines and a Gay Warlord," Sydney Morning Herald, 9 Ιούνη, 2002.39  Παρατίθεται στο Tjark Kunstreich, Diskriminierung als Medium der Anpassung: Kritische Überlegungen zur Identitätspolitik der Schwulenbewegung, Master's thesis (Berlin: Alice-Salomon-Fachhochschule für Sozialarbeit, 2000). Για ένα ευρύτερο πλαίσιο έρευνας, βλέπε Jennifer Petzen, Gender Politics in the New Europe: 'Civilizing' Muslim Sexualities, Ph.D. (Seattle: University of Washington, 2008).40  Christoph J. Ahlers, "Gewaltdelinquenz gegen sexuelle Minderheiten," in LSVD-Sozialwerk e.V., ed., Hassverbrechen: Neue Forschungen und Positionen zu antihomosexueller Gewalt (Köln: n.p., 2000), 25-155. 41 Σχετικά με την κριτική εκ μέρους αριστερών ομάδων σε ένα βάθος χρόνου, see Markus Bernhardt και Michael Bunte, "'Unseriöse Statistiken über Angriffe auf Schwule'," junge Welt, 22 Ιανουαρίου, 2005.42  Ahlers, "Gewaltdelinquenz," 40.43  Kunstreich, Diskriminierung, 37f. 44  Ό. π, 51. 45 Το ότι η ομοφοβία βασίζεται πάνω στην απώθηση ή άρνηση της «ομοφυλόφιλης» επιθυμίας του καθενός είναι μία από τις μετα-φρουδικές υποθέσεις που μπορούν να επιβεβαιωθούν από τις στατιστικές μεθόδους της πειραματικής ψυχολογίας. Βλέπε Henry E. Adams, Lester W. Wright, Jr., και Bethany A. Lohru, "Is Homophobia Associated with Homosexual Arousal?" Journal of Abnormal Psychology 105 No. 3 (1996): 440-445. 46 Εν είδει ειρωνείας, μια επαναλαμβανόμενη μελέτη νεανικής σεξουαλικότητας από το Ινστιτούτο Σεξουαλικής Έρευνας του Αμβούργου δείχνει παραλληλίζοντας πως μετά τη «χειραφέτηση» των gay και των λεσβιών, το ομο-/ετερο- δίπολο έχει ενσωματωθεί βαθύτερα στην κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Σύμφωνα με μια μελέτη του 1970, το 18% των νεολαίων αντρών παραδεχόταν πως είχε ομόφυλες εμπειρίες σε σύγκριση με το μόλις 2% που το παραδέχεται είκοσι χρόνια αργότερα. «Από τότε που η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται δημοσίως ως μια ανεξάρτητη μορφή σεξουαλικότητας, ο φόβος μεταξύ των νεολαίων έχει αυξηθεί μήπως και χαρακτηριστούν ως ‘gay’», εξηγεί ο σεξολόγος Volkmar Sigusch. Βλ. Gunter Schmidt, ed., Jugendsexualität: Sozialer Wandel, Gruppenunterschiede, Konfliktfelder (Stuttgart: Enke, 1993), 35; Volkmar Sigusch, "Jugendsexualität -- Veränderungen in den letzten Jahrzehnten," Dt. Ärzteblatt 95 (1998): A-1240-1243 [Heft 20]. Ο Georg Klauda είναι κοινωνιολόγος και ζει στο Βερολίνο. Μια παλιότερη εκδοχή του κειμένου αυτού παρουσιάστηκε στο ριζοσπαστικό περιοδικό Phase 2 No. 10 (Δεκέμβριος 2003).  Το 2008 επανεμφανίστηκε ως το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Georg Klauda Die Vertreibung aus dem Serail: Europa und die Heteronormalisierung der islamischen Welt (Berlin: Männerschwarm-Verlag, 2008), η δεύτερη έκδοση του οποίου έγινε τον Δεκέμβρη του 2010. Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από το terminal 119 (από τα αγγλικά) το Μάη του 2011. Βλ. επίσης G. Klauda, "With Islamophobia against Homophobia?" (MRZine – 12 Νοέμβρη 2007) και στα ελληνικά εδώ http://www.terminal119.gr/show.php?id=431