ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Φ.Τ.: Φτάσαμε στη μελαγχολία.
Πώς αλλιώς; Στο έργο σας «Μαύρος ήλιος»,μια εξαιρετικά λεπτεπίλεπτη,θα έλεγα ιδιοφυή ανάλυση των απαισιόδοξων καταστάσεων της ψυχής,έχεις την εντύπω ση ότι η μελαγχολία αγγίζει τις βαθύτερες ρίζες της ψυχικής μας ζωής αλλά και του ίδιου του πολιτισμού μας.Πιστεύετε ότι ο πολιτισμός μας γεννά μια κουλτούρα της απώλειας που ευνοεί τον Μαύρο Ηλιο; Εναν ήλιο που δυσκολεύεται σήμερα να δύσει.Οι σκιές που ρίχνει έχουν και ένα κρυμμένο φως;
Τζ. Κρίστεβα: Ναι. Αυτό που λέτε μου φαίνεται πολύ σωστό. Στην
εποχή μας, το ξέρουμε καλά, είμαστε ορφανοί από ιδανικά. Χωρίς να
υπολογίζουμε τις oικονομικές ή προσωπικές κρίσεις. Ολα αυτά συντρέχουν
ώστε να κάνουν την κατάθλιψη «το κακό του αιώνα». Ωστόσο η δική μου
άποψη των πραγμάτων είναι συγχρόνως πιο μετριόφρων και πιο
μικροσκοπική. Οι αιτίες της κατάθλιψης είναι πολύ πιο βαθιές, η δουλειά
μου είναι να τις αναζητώ στην προσωπική ζωή φτάνοντας ως τη βιολογία.
Ξαναμελετώ και πιστεύω πως αναπτύσσω το σημαντικό κείμενο του Φρόιντ
«Πένθος και Μελαγχολία». Το μελαγχολικό άτομο δεν αντέχει την απώλεια.
Οπως αυτός που έχασε ένα δικό του αγαπημένο άτομο είναι δεμένος μαζί
του και συγχρόνως νιώθει υπεύθυνος και συχνά τρέφει αισθήματα
εχθρότητας γι΄ αυτόν. Αντί όμως να εκφράσει αυτή την αμφιθυμία, την
αγάπη και το μίσος του απέναντι σε αυτόν που χάθηκε, επιτίθεται στον
εαυτό του. Μια κίνηση μπούμερανγκ. Αφορμή μπορεί να είναι η απώλεια
μιας δουλειάς, μια ερωτική απογοήτευση αλλά πίσω από αυτό κρύβεται η
απώλεια του πρωτογενούς αντικειμένου, δηλαδή της μητέρας. Και εμείς οι
ψυχαναλυτές ανα ζητούμε τις αιτίες αυτής της ανικανότητας να ανεχθείς
την απώλεια στην πρώτη παιδική ηλικία, σε αυτή την προ-οιδιπόδεια
σχέση, σε αυτή την προσκόλληση στη μητέρα που το παιδί έχει μεγάλη
δυσκολία να αποβάλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου