« κάθε εαυτός είναι εσωτερικά διαφοροποιημένος με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Πρώτον ο εαυτός διασπάται σε ρόλους κι συμφέροντα΄ υποδύεται πολλούς ρόλους ανάλογα με τα διαφορετικά κοινωνικά αγαθά που έχει στη διάθεση του και τις επιδόσεις που πρέπει να επιτύχει σύμφωνα με τις αρχές των διάφορων σφαιρών δικαιοσύνης. Ο εαυτός είναι πολίτης , γονέας, εργάτης ή επαγγελματίας ή έμπορος, δάσκαλος η φοιτητής γιατρός ή ασθενής κ.λ.π – και ορίζεται ανάλογα με τις ευθύνες τα προσόντα , τις δεξιότητες και τα δικαιώματα .
Δεύτερον , ο εαυτός διασπάται στις ταυτότητες επιδέχεται πολλές ονομασίες και ορίζεται , στην περίπτωση αυτή πότε με βάση την οικογένεια του , πότε με βάση το έθνος, τη θρησκεία, το φύλο , τις πολιτικές δεσμεύσεις του κ.λ.π Ταυτίζεται με διάφορες ιστορίες, παράδοση , τελετουργίες θρησκευτικές εορτές και πάνω από όλα, με διάφορες ομάδες άλλων ανθρώπων που συγκροτούν κατά κάποιο τρόπο έναν ευρύτερο εαυτό
Τρίτον ο εαυτός διασπάται στα ιδεώδη , τις αρχές και τις αξίες του μιλάει με περισσότερες από μία ηθικές φωνές ΄και αυτός είναι ο λόγος που είναι σε θέση να προβαίνει σε αυτοκριτική και που ρέπει στην αμφιβολία, την αγωνία και την αβεβαιότητα Χρειάζεται να στοχασθούμε κριτικά γύρω από τους ρόλους που παίζουμε και τις ταυτότητες που επιβεβαιώνουμε. Αλλά πως μπορεί να γίνει αυτό εφόσον αυτοί οι ίδιοι ρόλοι και οι ίδιες ταυτότητες συγκροτούν τον εαυτό που είναι το υποκείμενο του στοχασμού; »
Μιchael Walzer , η Ηθική εντός και εκτός των Συνόρων , Μτφ Βασίλης Βουτσακης , Πολις Αθήνα (1994)2003
1 σχόλιο:
η διαδικασία της ιεράρχησης δεν είναι εφικτή πάντα και παντού, όποτε συμβαίνει όμως σταθεροποιεί τα πράγματα για κάποιο διάστημα.
λ.χ. αν τη στιγμή της δουλειάς η νόηση σκέφτεται την οικογένεια ή το αντίστροφο, τότε η ιεράρχηση δεν υφίσταται.
το ενδιαφέρον είναι στο
"Τρίτον ο εαυτός διασπάται στα ιδεώδη , τις αρχές και τις αξίες του μιλάει με περισσότερες από μία ηθικές φωνές ΄και αυτός είναι ο λόγος που είναι σε θέση να προβαίνει σε αυτοκριτική και που ρέπει στην αμφιβολία, την αγωνία και την αβεβαιότητα Χρειάζεται να στοχασθούμε κριτικά γύρω από τους ρόλους που παίζουμε και τις ταυτότητες που επιβεβαιώνουμε. Αλλά πως μπορεί να γίνει αυτό εφόσον αυτοί οι ίδιοι ρόλοι και οι ίδιες ταυτότητες συγκροτούν τον εαυτό που είναι το υποκείμενο του στοχασμού;"
ενδεχομενως η νόηση κάθε φορά απομονώνει τον εκάστοτε ρόλο και τον κρίνει έχοντας τη "βοήθεια" των υπόλοιπων ρόλων τους οποίους έχει αξιολογήσει προηγουμένως.
τέτοιοι "πόλοι" συμφερόντων και ρόλων (και της σημασίας που αποδίδεται σε αυτούς από τη νόηση) αποκρυσταλλώνονται από τη στιγμή της γέννησης - σαν περιοχές πάγου στο νερό που ψύχεται, σαν ψίχες ψωμιού σε πιάτο με λάδι.
αναδιατάξεις της ιεραρχίας των κυρίαρχων/σοβαρότερων ρόλων και της αντίληψης για το πραγματικό μας συμφέρον είναι δυνατές χάρη σε εσωτερικές διαπιστώσεις (π.χ. ο ρόλος χ δεν με ωφελεί τόσο όσο νόμιζα) ή εξωτερικά ερεθίσματα... αλλά αυτό είναι ακόμη πιο άγνωστο και ενδιαφέρον ως ζήτημα
Δημοσίευση σχολίου