Για την δεκαετια του 90, την Γενια του Κλικ και του και Α και Ου και Δαπ Νου Δουφουκου :ενα παλιοτερο σχόλιο του Αντωνη

Όταν ήμουν 20 ετών, τριτοετής φοιτητής πανεπιστημίου, είδα τα πάντα να αλλάζουν, σχεδόν εν μία νυκτί. Ήταν η πρώτη χρονιά που η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ κέρδιζε τις εκλογές. Ήταν η χρονιά που παντού γύρω μου είχε γεμίσει κουρεμένους με Ray-Ban. Ήταν η χρονιά που τα φρικιά της επαρχίας και της Αθήνας με τα οποία έκανα παρέα εξαφανίστηκαν από τη Θεσ/νίκη και το ΑΠΘ. Ήτανε η χρονιά που τα καφενεία στη Μελενίκου εξαφανίστηκαν και οι συζητήσεις για τον Γκράμσι σταμάτησαν. Ήτανε η χρονιά του πιο γιγαντιαίου ξενερώματος που έζησα. Ήτανε η χρονιά του Πέτρου Κωστόπουλου. Ήταν η χρονιά που αποφάσισα να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Και την έριξα για τα καλά. Ήταν το 1990.

Λίγα χρόνια μετά, αφού έτυχε να διαβάσω στο ίδιο περιοδικό άρθρο που έλεγε ότι έχουμε περάσει στη μεταφεμινιστική εποχή και ότι οι γυναίκες γουστάρουν να τις δέρνεις, είπα σε φίλους μου κάτι ανομολόγητο για αυτόν το άνθρωπο. Δεν μπορώ να το επαναλάβω δημόσια. Απλά φοβάμαι τις ποινικές συνέπειες. Δεν ντρέπομαι για αυτό που είπα.



Βλέπω τη σιτεμένη μούρη του τώρα στην τηλεόραση και βλέπω ένα βρυκόλακα που ρούφηξε τη ζωή απ' την πόλη μου, απ' τη γενιά μου, και από αυτή του Σελίν. Πήρε νέα παιδιά και έφτιαξε ζόμπι. Καλόγερους για ρούχα. Κούκλες από βιτρίνες.

Χαίρομαι που μου δόθηκε η αφορμή να σας εξηγήσω πώς και γιατί πήρα την απόφαση να στραφώ στην ριζοσπαστική αριστερά. Πριν το 1990 ήμουν ένας απλός συμπαθών, με λίγες γνώσεις, με μια περισσότερο συναισθηματική σχέση με τον αριστερό χώρο. Μετά το 1990 κατάλαβα πολύ ξεκάθαρα σε τι κόσμο θα ζούσα και τι έπρεπε να κάνω για αυτό.

Καληνύχτα. 26 Ιουνίου 2010 3:16 π.μ