Ας υποθεσουμε οτι συνειδητοπουμε πληρως ολο το Βαρος του εαυτού μας
συνειδητου και ασυνειδητου....
ολη την Ωμη πραγματικότητα της ανθρωπινης μοναξιας και ματαιοτητας ...
το οτι δηλαδή δεν ειμαστε παρα μια τυχαια δροσοσταλιδα υπαρξης χωρις σκοπό και προορισμό και με μονη βεβαιοτητα τον θανατο της
αυτό και μόνο δεν ειναι Αβασταχτο;
Το ξεγελάμε λοιπόν με διαφορους τροπους
Με ιδανικά , ιδεολογιες , αξιες
και την ρουτινα(να παω στη δουλεια , να παρκαρω , να παραπονεθώ στον προισταμενο
να διασκεδασω ,να κανω λεφτα κλπ
η -ακομα πιο υπουλο ξεγελασμα του εαυτου μας -
με τον ερωτα κλπ ...
Και -πιθανον - αυτό να το κανουμε Μισοσυνειδητά ..τρεμοντας για τη στιγμή που θα μεινουμε μονοι με τον εαυτό μας χωρις παρωπίδες και με πλήρη συνειδηση ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου