Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 1ο)
αναδημοσιευση (κατοπιν αδειας ) απο το Blog
Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον
(ανταπάντηση στην φεμινίστρια Λίλιαν Ρούμπιν)
Αυτή η μπαγιάτικη πολεμική, γεμάτη από ηθική αγανάκτηση και θεωρητικό πυρωμένο αέρα, ανεπίγνωστα μας δείχνει γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον. Ανίκανη να εξηγήσει την επιμονή της θρησκευτικής, υπερ- της- οικογένειας συμπεριφοράς, και μία ηθική προσωπικής ευσυνειδησίας εκτός ως μία έκφραση ψευδούς συνείδησης- ως το προϊόν της πλύσης εγκεφάλου ή μίας ανορθολογιστικής προσκόλλησης σε “απλές και εύκολες λύσεις” μετά από “δυο δεκαετίες κοινωνικής αναταραχής” -η Αριστερά βρίσκει τον εαυτό της χωρίς έναν ακόλουθο. Εφ’όσον αρνείται να πάρει τις λαϊκές συμπεριφορές σοβαρά, να “υποθάλψει την υπάρχουσα λαϊκή συνείδηση”, κατά την περίεργη και αποκαλυπτική έκφραση της Λίλιαν Ρούμπιν, μπορεί να ελπίζει μόνο να μετασχηματίσει την κοινωνία μόνο μπροστά σε μία λαϊκή αντίσταση ή αδιαφορία. Ο ισχυρισμός ότι η Αριστερά μιλάει για τους απλούς-κοινωνικούς ανθρώπους πλέον δεν εμπεριέχει την παραμικρή πεποίθηση. Αλλά η προσπάθεια να διατηρηθεί χωρίς πεποίθηση είναι αποηθικοποιητική, ενώ η προσπάθεια να προχωρήσει χωρίς αυτήν -να εγκαταλείψει τον μύθο της δημοκρατίας και να οδηγήσει τους ανθρώπους στην γη της επαγγελίας ενάντια στην δική τους κρίση και τάσεις- είναι ακόμη λίγο αλλόκοτη για ριζοσπάστες που ανατράφηκαν μέσα σε μία δημοκρατική πολιτική παράδοση. Συνέπεια η νότα της [σ.ph.υπαρξιακής] αγωνίας που διατρέχει αυτά τα μηνύματα, τόσο αποκαλυπτικά της Αριστερίστικης νοοτροπίας.
Αντιμέτωπη με το πρόξενο αμηχανίας κενό μεταξύ της Αριστερίστικης ιδεολογίας και της “υπάρχουσας λαϊκής συνείδησης”- ένα κενό που αυτοαποκαλύπτεται ήδη τόσο νωρίς όσο η δεκαετία του 1940- η Αμερικανική Αριστερά είχε να διαλέξει, κατά συνέπεια, μεταξύ δύο εξ ίσου στερούμενων νοήματος και αυτοαναιρετικών στρατηγικών: είτε να περιμένει απελπισμένη για την επανάσταση καθώς κατακεραυνώνει τον “καπιταλισμό” είτε να προσπαθήσει να προσκτήσει τους αντικειμενικούς της στόχους υπερφαλαγγίζοντας την γνώμη του κοινού, εγκαταλείποντας την ελπίδα της δημιουργίας ενός λαϊκού συνεχούς/κοινότητας για κοινωνικό μετασχηματισμό, και βασιζόμενη αντ’αυτού στα δικαστήρια, στα ΜΜΕ, και στην διοικητική γραφειοκρατία. Ως πολεμικοί από εκτός ή γραφειοκράτες από εντός, οι ριζοσπάστες έχουν κατορθώσει μόνο στο να θέσουν τις βάσεις για ένα συντηρητικό κίνημα που έχει καταφέρει να παρουσιάσει τον εαυτό του, παροργιστικά, ως μία μορφή λαϊκότητας στην κουλτούρα, παρά το ότι το δικό του πρόγραμμα, ιδιαίτερα το οικονομικό του πρόγραμμα, ζητά μονάχα να διαιωνίσει την υπάρχουσα κατανομή του πλούτου και της [σ.ph.:πολιτικής] ισχύος- όντως, να ανατρέψει τα δημοκρατικά αποκτήματα που όντως επιτεύχθηκαν τις τελευταίες πέντε δεκαετίες.
Ως ανάλυση της καπιταλιστικής οικονομίας, ακόμη και μία φρέσκια και αιχμηρή ανάλυση(σε αντίθεση με την χωρίς ζωή θεωρητικολογία του Λίχτμαν), αφ’εαυτής της θα συνεισέφερε πολύ λίγο σε μία κατανόηση της πολιτικής κατάστασης αυτής της χώρας. Γιατί μία οικονομική περιστολή [σ.ph.:πρβλ. αποανάπτυξη, στασιμότητα ΑΕΠ] θα στερούσε τον λιμπεραλισμό από το “κατασταστικό” του, όπως εκδέχεται ο Λίχτμαν; Κάποιος θα μπορούσε να αναμένει ότι αυτό θα είχε το αντίθετο αποτέλεσμα, όπως έκανε κατά την δεκαετία του 1930. Κατά την Μεγάλη Ύφεση, οι φιλελεύθεροι δημοκράτες [σ.ph.: liberals, "λιμπεραλιστές"] επιχειρηματολόγησαν ότι οι ερωτήσεις για την ανακατανομή του πλούτου, σκοτασμένες στο παρελθόν από μία μακρά ιστορία οικονομικής επέκτασης, δεν θα μπορούσαν πια να αναβληθούν. Η απροθυμία των λιμπεραλιστών να εμβάλουν ένα τέτοιο ζήτημα σήμερα, όταν θα ήταν εξ ίσου επιβλητικό σε ένα κλίμα ελαττούμενων προσδοκιών, δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς αναφορά στην κατάρρευση της πολιτικής ανάφλεξης που διατήρησε τον λιμπεραλισμό στο παρελθόν· και αυτή η εξέλιξη, πάλι, δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς αναφορά στα πολιτισμικά θέματα που έχουν διαχωρίσει τους λιμπεραλιστές(liberals) από το κοινωνικό τους συνεχές [σ.ph.:κοινό] . Οι διαιρετικές πολιτικές συνέπειες σε αυτόν τον πολιτιστικό εμφύλιο πόλεμο τεκμηριώνονται σε πολλές ιστορικές μελέτες- παραδείγματος χάριν, στην χρήσιμη έρευνα του Φρέντερικ Σήγκελ της αμερικανικής ιστορίας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, “Περιπετειώδες Ταξίδι”. Συνιστώ αυτό το βιβλίο σε καθένα που θέλει να καταλάβει γιατί η Αριστερά έχει πέσει σε σκληρούς καιρούς, ως ένα υποκατάστατο για το είδος της θεωρητικοποίησης που υποθέτει ότι η επίκληση των μαγικών λέξεων, καπιταλισμός και σοσιαλισμός, θα εξηγήσει τα πάντα από αυτά που χρειάζονται να εξηγηθούν.
Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 2ο)
Γιατί η Αριστερά δεν έχει μέλλον- Μετάφραση κειμένου του Christopher Lasch(Μέρος 2ο)
Από philalethe00
Σε αναγνώστες που είναι κουρασμένοι από συνταγές, μπορώ ακόμη να συστήσω μία μακρά σειρά εργασιών πάνω στον καταναλωτισμό, την μαζική κουλτούρα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης- μεταξύ άλλων, αυτά του Τζάκσον Λίαρς, Ρίτσαρντ Φοξ, Στιούαρτ Ιούεν, Γουίλιαμ Λητς, και Τοντ Γκίτλιν. Διαβάστε τον Γκίτλιν πάνω στην υπερβολή των ΜΜΕ [επί] του φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’60 και μετά προσπαθήστε να πείσετε τον εαυτό σας ότι μία αντιδραστική πολιτική μεροληψία είναι υπεύθυνη για όλα. Αλλά μην φοβηθείτε να βασιστείτε στις δικές σας παρατηρήσεις, που θα έπρεπε να είναι αρκετές, αφ’ εαυτών τους, για να αυξήσουν την αμφιβολία για το δόγμα ότι τα ΜΜΕ προμοτάρουν μια δεξιόστροφη ιδεολογία της “αφοσίωσης, …πατριωτισμού, και αντιδιανοουμενισμού, ελιτισμού και αντικομμουνισμού”, και μη-κριτική συναίνεση. Ρωτήστε τον εαυτό σας πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν τόσο πολλοί άνθρωποι ότι τα Μέσα, ελεγχόμενα από το “ανατολικό λιμπεραλιστικό [σ.ph: των Αμερικανών "liberals"] κατεστημένο”, προωθούν μία διαμετρικά αντίθετη ιδεολογία, μία μιας ανόθευτης λιμπεραλιστικής [σ.ph: φιλελεύθερης] ορθοδοξίας.
Αυτή η δοξασία δεν είναι λιγότερο πεπλανημένη από όσο το αριστερόστροφο δόγμα ότι τα μήντια είναι ολοκληρωτικά κυριαρχημένα από τα “συμφέροντα”. Αλλά καμιά δοξασία δεν μπορεί να απορριφθεί εξ αρχής. Αντί να απαντούμε σε ένα δόγμα με ένα άλλο, πρέπει να τα πάρουμε σοβαρά αρκετά ώστε να καταλάβουμε πώς συνέβη να υιοθετηθούν και τι τα κάνει να μοιάζουν σαν ενδεχόμενες περιγραφές της πραγματικότητας. Η άρνηση να δώσουμε προσοχή σε δημοφιλείς αντιλήψεις ή να ακούσουμε οποιαδήποτε γνώμη που δεν συμφωνούμε είναι μία συνταγή, δεν χρειάζεται να το πούμε, για την άγνοια.
Όσον αφορά για την ερώτηση αν οι Αμερικανοί πιστεύουν ό,τι βλεπουν στην τηλοψία, δεκαπέντε λεπτά σε ένα μπαρ θα όφειλαν να τακτοποιήσουν το ζήτημα. Μόνο η πολιτική αγωνία, μία αμείλικτα αφηρημένη διανοητική ποιότητα, ή η απουσία οποιασδήποτε έκθεσης στη καθημερινή ζωή -ή ένας συνδυασμός αυτών των αναπηριών- θα είχε οδηγήσει τον Λίχτμαν να πει ότι “η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών απορροφούν, οιονεί από ώσμωση, την αχανή πλειοψηφία των απατών, ψευδών και παραμορφώσεων της Κυβέρνησης…” Θα ήταν δύσκολο να βρεθεί μία απλή δήλωση που καλύτερα να αποσαφηνίζει την κατάσταση της Αριστεράς- την ελαττωμένη της δυναμική όχι μόνο για ανάλυση σφριγώδη των κοινωνικών συνθηκών αλλά για απλή παρατήρηση, την ασφυκτιώσα της αυτοδικαίωση, την ανικανότητα να επικαλεστεί όλο τον στοιχειώδη πολιτικό ρεαλισμό που θα ξεκινούσε προσπαθώντας να καταλάβει την βάση της πολιτικής αίγλης του αντιπάλου, πάνω από όλα την απουσία οποιασδήποτε πολιτικής προοπτικής της ίδιας. Αν η “τεράστια πλειοψηφία των Αμερικανών” καθίστανται τόσο εύκολα κοροϊδευμένοι όσο ο Λίχτμαν νομίζει, τότε δεν θα δεχτούν ποτέ τον σοσιαλισμό, παρά στην θέα ενός όπλου. Είναι δύσκολο να αποδράσουμε από το συμπέρασμα ότι ο σοσιαλισμός -”προσεκτικά τώρα!”- έχει απήχηση στον Λίχτμαν, όπως και σε τόσους από εκείνους τους “ριζοσπάστες” που περιπαθώς επιθυμούν την φήμη του ρηξικέλευθου χωρίς την συνοδευτική ριψοκινδύνευση, μόνον επειδή είναι ηπίως μη-δημοφιλής(παρ’ ότι προορισμένος, φυσικά, για απόλυτη επιτυχία) και συνεπώς διατηρεί ένα ωχρό ουράνιο τόξο του επικίνδυνου και απαγορευμένου, ενώ ταυτόχρονα παρέχει όλη την διανοητική άνεση ενός ασφαλούς, προβλέψιμου, παγιωμένου, ανάλλακτου σώματος δογμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου