Παρασκευής απόγιομα , νιώθω λιγάκι μόνος
και από μέσα ανάβλυσε ο γνώριμος μου Πόνος ,
κι αναρωτιέμαι : Αραγες που τάχα να πατάμε;
κι αναρωτιέμαι : Αραγες που τάχα να πατάμε;
το έδαφος Υποχωρεί , δεν ξευρουμε που πάμε …
Σε μονοπάτια αδειανά , σ’αγνώστους Λαβυρίνθους
Σε μονοπάτια αδειανά , σ’αγνώστους Λαβυρίνθους
πως χτίσαμε τα μέλλοντα με λασπερούς τους Πλίνθους ;
και τωρα που Κατακλυσμοί , συντέλειες του Κοσμου
έρχονται , άραγε θα διω ποτές Ξανά το Φως μου;
Με θαμπωμένα τα Γυαλιά, σιμώνω στον Καθρέφτη
και βλέπω γιαλλη μια Φορά τον εαυτό να πέφτει..
6 σχόλια:
o,tι πρεπει η αναγνωση των ποιηματων σου για αυτη την ωρα
το μονο που με προβληματισε ειναι ποιο να πρωτοσχολιασω γιατι ολα μου αρεσαν
διαλεγω ομως αυτο,το πιο μελαγχολικο
Μόνος γεννιέται ο άνθρωπος και μόνος του πεθαίνει
τη μοναξιά να αγαπά ,αλλιώς δεν ξαποσταίνει
πικρή που είναι η ζωή μα έχει και γλυκάδα
και ξάφνου από τα σύννεφα πετάγεται λιακάδα
ή το λοιπόν που λέγαμε και τη γνωστή τη ρήση
στο τέλος η ελπίδα μας μπορεί και να ανθίσει
γιατί αυτή, θα ξαναπώ, πεθαίνει τελευταία
το παραμύθι κάνε φως, μήπως περνάς ωραία
Καλά ορέ Νόσφη τόσο u;ampvsan τα ..πολυεστιακά σου και ανέβασες δυο φορές το ίδιο σχόλιο;;;
Άιντε σβήσε την επανάληψη,να μη με πάρουν για οπαδό του
"εν τω πολλώ το ευ" ,
έτσι δεν λέει το ρητό; :)
υγ
αυτό το σύστημα με τα στραβογράμματα της επαλήθευσης παραείναι σπαστικό μου φαίνεται!
Ο.Κ
με την ευκαιρια λέω στον Παρπάνω σχολιαστη
Παρα τις μλκ μου εισαι ..συμπαθής ..Και ξερεις γιατι;
Γιατί ακριβώς περασε απ'το μυαλό σου η υποψια .. ;)
Υ. Γ ..και επειδή δεν εισαι χαμουτζης
Δημοσίευση σχολίου