Αραγες που τάχα να πατάμε ;
Παρασκευής απόγιομα , νιώθω λιγάκι μόνος
και από μέσα ανάβλυσε ο γνώριμος μου Πόνος ,
κι αναρωτιέμαι : Αραγες που τάχα να πατάμε;
κι αναρωτιέμαι : Αραγες που τάχα να πατάμε;
το έδαφος Υποχωρεί , δεν ξευρουμε που πάμε …
Σε μονοπάτια αδειανά , σ’αγνώστους Λαβυρίνθους
Σε μονοπάτια αδειανά , σ’αγνώστους Λαβυρίνθους
πως χτίσαμε τα μέλλοντα με λασπερούς τους Πλίνθους ;
και τωρα που Κατακλυσμοί , συντέλειες του Κοσμου
έρχονται , άραγε θα διω ποτές Ξανά το Φως μου;
Με θαμπωμένα τα Γυαλιά, σιμώνω στον Καθρέφτη
και βλέπω γιαλλη μια Φορά τον εαυτό να πέφτει..
Σχόλια
το μονο που με προβληματισε ειναι ποιο να πρωτοσχολιασω γιατι ολα μου αρεσαν
διαλεγω ομως αυτο,το πιο μελαγχολικο
τη μοναξιά να αγαπά ,αλλιώς δεν ξαποσταίνει
πικρή που είναι η ζωή μα έχει και γλυκάδα
και ξάφνου από τα σύννεφα πετάγεται λιακάδα
ή το λοιπόν που λέγαμε και τη γνωστή τη ρήση
στο τέλος η ελπίδα μας μπορεί και να ανθίσει
γιατί αυτή, θα ξαναπώ, πεθαίνει τελευταία
το παραμύθι κάνε φως, μήπως περνάς ωραία
Άιντε σβήσε την επανάληψη,να μη με πάρουν για οπαδό του
"εν τω πολλώ το ευ" ,
έτσι δεν λέει το ρητό; :)
υγ
αυτό το σύστημα με τα στραβογράμματα της επαλήθευσης παραείναι σπαστικό μου φαίνεται!
Παρα τις μλκ μου εισαι ..συμπαθής ..Και ξερεις γιατι;
Γιατί ακριβώς περασε απ'το μυαλό σου η υποψια .. ;)
Υ. Γ ..και επειδή δεν εισαι χαμουτζης