Δεν υπάρχουν μύχια πράγματα. Ή τι να σκεπτεται το σκεπτομενο καλάμι;

Δεν υπάρχουν μύχια πράγματα.


Θα έπρεπε-νομίζω, να περιγράψουμε τις σχέσεις με τους άλλους σαν ένα διαρκές (βούλιαγμα ) στη δίνη της Διαφοράς,

η Διαφορά είναι το μόνο απόλυτο. Θέλω να πώς πως τα μικρά μυστικά μας –εκείνες οι σκέψεις μικρές και τόσο μυχιες,ασημαντες και συνάμα τόσο σημαντικές για μας, άγριες επιθυμίες , απωθήσεις απέχθειες-αχ δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ , έχω καρκίνο άραγε ,υπάρχει Θεός,τι άραγε να σκέφτεται εκείνη για μένα αυτά τα συμπτωματικά ασήμαντα αποστήματα για τα οποία καμαρώνουμε, είναι οι ρίζες της διαφοράς μας δηλαδή τίποτε.

Και τώρα – αχ όλη αυτή η μεγαλόπρεπη αλαζονεία , η επανάληψη μυριάδων πραγμάτων η ας την πούμε παράταξη τους σε ένα ατελείωτο παρόν ,και ίσως η –για πρώτη φορά στην ιστορία σε τόσο μεγάλη έκταση – γνώση αυτής της ποικιλίας των ασήμαντων μικρών διαφορών από τόσους ανθρώπους-ατελείωτος γύρος του θανάτου στα τοιχώματα των πολλαπλών μας δινών-η γεύση του αδύνατου της επικοινωνίας και της συνεννόησης .

Αναρωτιέμαι:

η γνώση αυτή- ή μάλλον η επίγνωση μας βοηθά σε τιποτε;Πού –για χιλιάδες χρόνια γαντζωνόμασταν σε μεγαλοπρεπείς ανοησίες –γυρεύοντας φενάκες για να σκεπάσουμε την γύμνια αυτού του καλαμιού πού σκέφτεται -του εαυτού μας ‘’.