Απ΄ τη ζωή, στο τέλος της, μόνη απομένει γεύσις
του αειφόρου ποταμού (που δις εμβαινειν), ρεύσις
η γλύκα, μήλου αδαγκωτου, και η επιθυμία
ανείπωτη ,ως μια ορμή προς μιαν ουτοπία..
Απ’ τη ζωή ,στο τέλος της ,μένει καμμένο ξύλο
κι’ ο τρομερός Μινώταυρος δεμένος σ’ενα στύλο
Η Αριαδνη ,μυστικά να ξετυλίγει μίτους
κι’ ο Ιωνάς να οδύρεται με΄τη Κοιλιά του κήτους …
Απ’ τη ζωή γαυγίσματα ,φωτιά και γκρίζα σκονη
κι όταν στο τέλος έρχεται η νεκρική σινδονη
οταν εγκαταλείπουμε το ,των ανθρώπων ,πλήθος
Πλάθει νανούρισμα ξανά το μητρικό το στήθος
η Γευσις της θεότητας , βυζιού γαλακτερή
οπως το άστρο της Βηθλεεμ ,κι αυτή αστραφτερή
όταν θα φευγει η ζωή ,σαν μια σκιά στον τοίχο
και μάταια ο Μινωταυρος θα ψάχνει για τον Μιτο….
Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 25, 2008
--------------------------η γλύκα, μήλου αδαγκωτου, και η επιθυμία
ανείπωτη ,ως μια ορμή προς μιαν ουτοπία..
Απ’ τη ζωή ,στο τέλος της ,μένει καμμένο ξύλο
κι’ ο τρομερός Μινώταυρος δεμένος σ’ενα στύλο
Η Αριαδνη ,μυστικά να ξετυλίγει μίτους
κι’ ο Ιωνάς να οδύρεται με΄τη Κοιλιά του κήτους …
Απ’ τη ζωή γαυγίσματα ,φωτιά και γκρίζα σκονη
κι όταν στο τέλος έρχεται η νεκρική σινδονη
οταν εγκαταλείπουμε το ,των ανθρώπων ,πλήθος
Πλάθει νανούρισμα ξανά το μητρικό το στήθος
η Γευσις της θεότητας , βυζιού γαλακτερή
οπως το άστρο της Βηθλεεμ ,κι αυτή αστραφτερή
όταν θα φευγει η ζωή ,σαν μια σκιά στον τοίχο
και μάταια ο Μινωταυρος θα ψάχνει για τον Μιτο….
Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 25, 2008
- Δρ Τζεκυλ και Χάυντ
Κάποιες στιγμές στον ύπνο μας , βαθιά στα Όνειρα μας
Νομίζουμε πως είμαστε έξω απ’ τα νερά μας
Σε μακρινά βασίλεια πέρα απ’ την Οικουμένη
Σε τόπους που άνθρωπος κανείς δεν άκουσες να μένει
Κάποιες στιγμές , στα Όνειρα ,σε κόσμους απόκοσμους
Βρίσκουμε τ΄ άλλο μας μισό ,να μπλέκει μ’ υποκόσμους
Μαχαιροβγάλτες , φόνισσες , μ’ αλήτες και πουτάνες
Και με γαβριάδες που κρυφά, φουμερνουνε τζιβάνες
Κάποιες φορές, ο εαυτός γίνεται ένας άλλος
Μέσα στη χώρα του Ποτέ , σαν Κάπτεν Χουκ, μεγάλος
Και ύστερα στον ξύπνο μας ,λουσμένοι στον Ιδρώτα
Γυρίζουμε στο μόχθο μας ,μίζεροι όπως πρώτα
(Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 29, 2008
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/01/24/konaki-m-l/sx 106
Νομίζουμε πως είμαστε έξω απ’ τα νερά μας
Σε μακρινά βασίλεια πέρα απ’ την Οικουμένη
Σε τόπους που άνθρωπος κανείς δεν άκουσες να μένει
Κάποιες στιγμές , στα Όνειρα ,σε κόσμους απόκοσμους
Βρίσκουμε τ΄ άλλο μας μισό ,να μπλέκει μ’ υποκόσμους
Μαχαιροβγάλτες , φόνισσες , μ’ αλήτες και πουτάνες
Και με γαβριάδες που κρυφά, φουμερνουνε τζιβάνες
Κάποιες φορές, ο εαυτός γίνεται ένας άλλος
Μέσα στη χώρα του Ποτέ , σαν Κάπτεν Χουκ, μεγάλος
Και ύστερα στον ξύπνο μας ,λουσμένοι στον Ιδρώτα
Γυρίζουμε στο μόχθο μας ,μίζεροι όπως πρώτα
(Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 29, 2008
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/01/24/konaki-m-l/sx 106
Καμιά φορά στις σκέψεις μου νιώθω σα λασπωμένος
Καμιά φορά στις σκέψεις μου νιώθω σα λασπωμένος
Και στης καρδιάς μου τους ιστούς να είμαι μπερδεμένος
Και να βυθίζομαι εντός ,μέσα σε άδειες δίνες
Σαν να με καταπίνουνε των σκέψεων μου οι Ίνες
Καμιά φορά βυθίζομαι σε σκοτεινό πηγάδι
Μάταια παγιδεύομαι σ’ αράχνινο υφάδι
Καμιά φορά αισθάνομαι σα να ακουμπώ σε τοίχο
Και να ακούω αντίλαλο απ’ τον δικό μου ήχο
Αναρτήθηκε από nosfy στις 7:05 μμ 0 σχόλια
Καμιά φορά πονά κι η απουσία
Καμιά φορά πονά κι η απουσία
Όταν στην άκρη τ’ ουρανού γυρεύεις την Ουσία
Όταν πετάς στα σύγνεφα ,πονάνε και οι Λέξεις
(Ανακαλύπτεις ξαφνικά πως δεν μπορείς να παίξεις)
Σαν να με καταπίνουνε των σκέψεων μου οι Ίνες
Καμιά φορά βυθίζομαι σε σκοτεινό πηγάδι
Μάταια παγιδεύομαι σ’ αράχνινο υφάδι
Καμιά φορά αισθάνομαι σα να ακουμπώ σε τοίχο
Και να ακούω αντίλαλο απ’ τον δικό μου ήχο
Αναρτήθηκε από nosfy στις 7:05 μμ 0 σχόλια
Καμιά φορά πονά κι η απουσία
Καμιά φορά πονά κι η απουσία
Όταν στην άκρη τ’ ουρανού γυρεύεις την Ουσία
Όταν πετάς στα σύγνεφα ,πονάνε και οι Λέξεις
(Ανακαλύπτεις ξαφνικά πως δεν μπορείς να παίξεις)
Και κάτω από τα πόδια σου, σα βλέπεις το κενό
Νιώθεις να πέφτεις άξαφνα ,σε άσπλαχνο γκρεμό
Κάποιες φορές ,στα ξαφνικά, πονάνε και τα Λόγια
Παύουν να είναι βάλσαμο, σου μοιάζουν μοιρολόγια
Και ξαφνικά το φάρμακο σου γίνεται φαρμάκι-
πώς να το δείξω άραγε σ ένα μικρό στιχάκι;Αναρτήθηκε από nosfy στις 5:48 μμ 0 σχόλια
Ο ερωτας ειναι μια πλάνη που μας γνέφει
Ο έρωτας είναι μια πλάνη που μας γνέφει
απ ‘το παράθυρο της όλη μέρα γνέθει.
αραχνοΰφαντο το πέπλο της μαγείας,
ονειρική, μια κόρη άκρας γοητείας
Ο έρωτας είναι μια πλάνη που κυκλώνει
και η ψυχή, τότε, φουσκώνει σαν παγόνι
ανοίγει μύρια, ,πολύχρωμα φτερά
και αναδίδει μια θεσπέσια μυρωδιά
Ο έρωτας, είναι μια πλάνη ,πού ραγίζει
οταν ,σαν κοφτερό μαχαίρι ,μας αγγίζει
το τζάμι μας χαράσσει,στα κλεφτά
κι αποκαλύπτει τα πιο μύχια μυστικά
Ο έρωτας είναι μια πλάνη ,που ενώνει
τα δυο σε ένα και τα δένει με μια ζώνη
κοιτάζονται στα μάτια ΅:” Σ’ αγαπώ!”
Και νιώθουν το καθένα ,σαν Μισό
Ο έρωτας είναι μια πλάνη ,που τυφλώνει
και παραβλέπουμε ,αυτό ,που μας πληγώνει
αγγίζουμε το ψέμα με Λαγνεία
στην Αυταπάτη , αγαπάμε με Λατρεία
Ο Έρωτας είναι ο κόμπος που ανεβαίνεισ ενα λυγμό ,
το δάκρυ εκείνο που δεν βγαίνει
Όταν αποκαλύπτεται η αυταπάτη
Δακρύζει αίμα το τυφλό μας μάτι…
νοσφεράτος
βλ και εδώ:
2 σχόλια:
Kαλημέρα !!! Πόσο υπέροχο το πρώτο !!! :-)
Ευχαριστω πολύ Χιονοστιφουλα
Δημοσίευση σχολίου