Γνωρίζω τη Μαρία Αγαθοπούλου, νομίζω, από πάντα. Από τότε που την συναντούσα στις εκδηλώσεις της Κεντρικής Βιβλιοθήκης και του Βαφοπούλειου, καθισμένη ανελλιπώς ανάμεσα στις ποιήτριες, στις πρώτες σειρές, σαν ζωγραφιά ή σαν σκαλιστό. Άργησα να ενταχτώ σ’ αυτή τη συντροφιά επί ίσοις όροις να δέχομαι και να χαρίζω τα βιβλία μου, καλεσμένη κι εγώ στους καφέδες- η Μαρία και οι αδερφές της και η άλλη Μαρία*- ο σταθερός πυρήνας. Το έργο της το γνωρίζω λίγο. Σποραδικά τα πεζογραφήματα και σχεδόν καθόλου τα ποιήματα, πάντως η ίδια, όταν χρειάστηκε, στοργική και γενναιόδωρη σε μένα και τα γραφτά μου .
Θυμάμαι μια μέρα στο Ζουρνάλ ή στο Ριάλτο, με την Κούλα,** στο αποκορύφωμα του θαυμασμού και της συμπάθειας για την ποιήτρια, δηλώσαμε πανηγυρικά η μια στην άλλη, ότι εμείς έτσι θα θέλαμε, σαν αυτήν να μεγαλώσουμε, έτσι να γεράσουμε, σαν κι αυτήν - σαν να διαλέγαμε στο φιγουρίνι σχέδιο για το φουστάνι που θα ράβαμε. Σαν κι αυτήν, που είναι σαν κορίτσι, απλή και ουσιαστική και τολμηρή, και.
Άρχισα σιγά σιγά να διαβάζω την πεζογραφία της και την ποίησή της πολύ λιγότερο, και να αποκρυπτογραφώ την προσωπικότητά της, αυτό που είναι: ένα ανεξάρτητο πλάσμα, μια συγγραφέας που εξελίσσεται δύσκολα αλλά αυθεντικά, με ειλικρίνεια, πρωτοτυπία και δύναμη - ύφος πικρά ξεχωριστό κι ανένδοτο, κι ας κάνει λογοτεχνία με τα καθημερινά και τα τετριμμένα, μιλώντας για τη μοναξιά και τη γοητεία της συντροφιάς, τον έρωτα από την έλλειψή του και τη δίψα για ζωή, κατά τον Καρούζο, που έγραψε: « Δυο θάλασσες με κυνηγούνε, η ζωή κι ο θάνατος».
Μια φορά που της απευθύνθηκα– για να της πω πόσο θαύμαζα την ελευθεροστομία της και πόσο τολμηρή την έβρισκα, « εγώ είμαι ρεμπέτισσα, δεν το ξέρεις;», μου αντιγύρισε, ενώ μια άλλη φορά την άκουσα σε μια συζήτηση μπροστά στο κοινό να πλειοδοτεί με έμφαση υπέρ του ανεπίδοτου έρωτα – « εννοείται, ο έρωτας ο πρώτος - ή ο μεγάλος έλεγε ; - είναι πάντα χωρίς ανταπόδοση»!
.
Αρχοντούλα Διαβάτη
*Μαρία Κουγιουμτζή
** Κούλα Αδαλόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου