ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
Κι αν γίνει
απόψε η επανάσταση;
θα είμαι πρώτη
στη γιορτή.
Θα βάψω και τα
χείλη μου κόκκινα για να ’μαι όμορφη.
Μα ποια είμαι
εγώ
που θα διαλύσω
τη λογική σειρά του κόσμου;
Δεν ψάχνω για
αυτή.
Θέλω να αγγίξω
το χάος μέσα μου.
Που και που με
φαντάζομαι αλλιώς.
Μια φορά ήμουν
μια κομψή κυρία με τακούνια
που έπινε τσάι
στο Παρίσι.
Μια άλλη ήμουν
τσιγγάνα που
χόρευε στους
δρόμους για κέρματα.
Αλήθεια,
τι άλλο θα
μπορούσα να γίνω;
Κάτι που
φοβάσαι.
Μάλλον, για να
μην έχω γίνει ακόμα
φοβάμαι και εγώ.
Και μέσα στην
παράνοια
ψάχνω την έξοδο
από μένα
και τα
αδιάκριτα βλέμματα πάνω μου.
Σαν ένα από
κείνα τα βράδια που
αναζητώ στιγμές
των παιδικών μου χρόνων και
ξυπνάω με
γρατσουνιές στα γόνατα.
Έχεις ακούσει
ποτέ τη κραυγή του ανέμου;
Εγώ ποτέ!
Έχεις ακούσει
ποτέ τη σιωπή της θάλασσας?
Αυτή η σιωπή
δεν έχει τέλος!
Μυστήρια
θάλασσα πάντα μου έλεγες τόσα πολλά
και εγώ μονάχα
σε κοιτούσα.
Τώρα που σε
κοιτάω καλύτερα,
θαρρώ πως θα
σου πήγαινε το κόκκινο χρώμα.
Αν ήσουν
γυναίκα θα ήσουν μια αναρχική εικοσάρα
που φωνάζει για
ελευθερία στους δρόμους.
Μα πώς να νιώσω
τη σιωπή
όταν όλα γύρω
μου ουρλιάζουν;
Πώς να γίνω ένα
μ’ αυτήν
όταν ο άνεμος
φυσάει κραυγές στο πρόσωπό μου?
Το ονείρεμα
είναι σκληρό.
Είναι για μας
τους τολμηρούς που ζούμε την ουτοπία.
Ένα μικρό παιδί
θα έλεγε πως ουτοπία είναι
ένα δάσος με
ζαχαρωτά δέντρα και λουλούδια!
Ουτοπία!
Αν πας να την
αγγίξεις θα φτάσεις ουρανό!
Κράτησε τον
σφιχτά στις χούφτες σου
σαν να κράταγες
τον κόσμο όλο!
Τότε θα δεις
ένα γαλάζιο άπειρο να σχηματίζεται μπροστά σου.
Διέσχισε το και
μη φοβηθείς!
Μόνο ένας
δειλός θα φοβόταν.
Απ’ αυτούς που
φοβούνται να ερωτευτούν
το κόκκινο
χρώμα.
Έρωτας παντού
κι άλλοι τον ψάχνουν στα σκουπίδια.
Λέω στο εξής να
γράφω τη λέξη ‘‘έρωτας’’
με μεγάλα
κόκκινα γράμματα σε κάθε τοίχο
ώστε να το
βλέπουν οι δειλοί και να ερωτεύονται.
Γι’ αυτό σου
λέω και επιμένω,
άνοιξε όλες τις
πόρτες να μπει η ελευθερία
και οι δρόμοι
θα μυρίσουν κόκκινο!
Το χρώμα που
αγάπησα!
Κυριακίδου
Βασιλική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου